Wszędzie wokół coachowie i terapeuci, którzy chcą pomóc nam znaleźć właściwą drogę w życiu. Bardzo często mówią też o konieczności wyjścia z tzw. „strefy komfortu“. Co to właściwie jest i dlaczego powinniśmy z niej wychodzić, skoro samo określenie „strefa komfortu“ kojarzy się raczej przyjemnie i ciepło? Po co psuć i opuszczać coś, co jest dla nas synonimem spokoju i bezpieczeństwa? Kto ma w tym interes, aby nas wygonić z naszej własnej „strefy komfortu“, skoro jest nam w niej dobrze?

I właśnie tu tkwi haczyk! Człowiek jest z natury wygodny i nie lubi zmian. Lubi natomiast chodzić utartymi ścieżkami, nie ryzykując, że spadnie w życiową przepaść. Łatwo wpada w schematy i porusza się wyłącznie po znanym sobie terenie. Po co zatem zmieniać cokolwiek i narażać się na dodatkowy stres?

Taka postawa jest nam wszystkim dobrze znana. Dlaczego zatem każą nam zmieniać swoje życie i opuszczać „strefę komfortu“, skoro i tak nikt nie jest w stanie zagwarantować, że zmiana poprawi naszą obecną sytuację? Gdyby ktoś mógł dać 100% gwarancji na sukces, to co innego...

I oto cała tajemnica! Chcielibyśmy gwarancji skuteczności wprowadzanych w życie zmian, a nie tylko namawiania do ich przeprowadzenia. Niech sobie ryzykują inni, my wolimy zostać w swoim piekiełku. Nawet najgorszym, ale swoim!

Narzekamy, porównujemy się do tych, którzy mają więcej i lepiej, ale wcale nie zamierzamy niczego zmieniać w swoim, niezadowalającym nas życiu. Dlaczego? Ponieważ zmiany to stres i konieczność stawienia czoła nowym wyzwaniom, a to już zdecydowanie za dużo wyrzeczeń i wysiłku. Lepiej poczekamy, aż ktoś da nam gotową receptę na życie i wówczas może zastanowimy się nad jakąś małą rewolucją.

Kiedy podjęłam decyzję o odejściu z korporacji, nie mogłam się opędzić od pytań moich wówczas jeszcze koleżanek i kolegów z pracy - Dlaczego odchodzisz? Masz coś innego? I co teraz będziesz robiła?

Oczekiwali ode mnie gotowej odpowiedzi, recepty, pomysłu na to, co zrobię z moim życiem po odejściu z tej firmy. Wypytywali tak natarczywie, jakby to ich a nie moje życie miało zależeć od tego, co dalej zrobię. Zachowywali się tak, jakby bali się o przyszłość, ale nie moją, tylko swoją. Jakieś mechanizmy obronne wyświetlały w ich głowach wizję, w której to oni podejmowali tak drastyczną, życiową decyzję. Bali się o to, co będzie dalej? Jak sobie poradzą? Zastanawiali, czy podjęli słuszną decyzję?

Mam wrażenie, że perspektywa tak wielkich zmian i utraty gruntu pod nogami, wielu z nich po prostu przerastała. Nie mieściło im się w głowie, że ktoś może być aż tak szalony, żeby postawić życie do góry nogami i zaczynać wszystko od nowa. Mam jednak wrażenie, że po cichu, wielu z nich tak naprawdę marzyło o zmianach i o spełnianiu marzeń na które nie mieli nigdy odwagi. W duchu jednak trochę życzyli mi porażki, bo wówczas byłabym namacalnym dowodem na to, że nie warto podejmować tak szalonych decyzji. Byłoby to przecież znakomite usprawiedliwienie dla nich! Mogliby wtedy z satysfakcją powiedzieć: Widzisz, po co rzucałaś się z motyką na słońce? Trzeba było siedzieć spokojnie i nie próbować czegokolwiek zmieniać. Zobacz, mieliśmy rację, że zostaliśmy tu, gdzie jesteśmy!

Minęły już prawie trzy lata od czasu, gdy rozstałam się z firmą, w której nie widziałam już dla siebie przyszłości. Pewnego dnia spotykam koleżankę z tej firmy. Rozmawiamy chwilę o tym, co u niej słychać i bam....znowu pada pytanie: To powiedz mi, czy masz teraz lepiej, czy gorzej?

Teraz rozumiem, że to pytanie, to w pewnym sensie oczekiwanie na gotową receptę na życie. Przecież nie odpowiem, że jest mi lepiej ani też, że gorzej. Jest po prostu zupełnie inaczej! Musiałam przejść sporo burz, wiele nowego nauczyć się o sobie i innych, kilka razy zawieść i kilka razy pomylić, aby znaleźć w tym miejscu, w którym teraz jestem.

Nie istnieje gotowa recepta na życie, która sprawdza się u wszystkich! Każdy z nas sam musi znaleźć swoją. Każdy musi szukać swoich dróg i sam zdecydować, czy chce wyjść ze swojej „strefy komfortu“. Jeśli nie ma takiej potrzeby, to niech w niej po prostu zostanie. Wyjście ze schematów i podjęcie nowych, niełatwych wyzwań, to nie jest zadanie dla każdego. Może komuś jest to zupełnie do niczego niepotrzebne?!

źródło: http://quotesgram.com/michael-jackson-quotes/#GCNQkhVrjE

Czasem chcesz być kimś innym. Kimś, komu w życiu udaje się bardziej. Kimś, kto jest ładniejszy i młodszy. Kimś, kto jest bogatszy i opływa w dostatki. Kimś, kto mniej pracuje i do kogo los bardziej się uśmiecha.

Patrzymy na gwiazdy filmowe, światowej sławy artystów, czy ludzi biznesu z pierwszej dziesiątki najbogatszych na świecie i myślimy sobie – Ten to ma dobrze…Gdybym tylko mogła być nią, na pewno wszystko byłoby prostsze.

Mówimy tak w złości, smutku, trudnych chwilach naszego życia, gdy pewne wymarzone cele wykraczają poza granice naszych możliwości. Tak przynajmniej nam się w takiej chwili wydaje. Czy jednak na pewno „zmiana własnej skóry na inną” rozwiązałaby wszystkie nasze problemy?

Kiedyś będąc nastolatką zakochałam się w chłopaku, który niestety nie zwracał na mnie uwagi. Miałam jednak wrażenie, że podoba mu się moja ówczesna przyjaciółka, która prezentowała zupełnie inny typ osobowości i urody, niż ja. Była delikatną blondyną z pokaźnym biustem, a na dodatek jej styl ubierania zupełnie różnił się od mojego. Tak bardzo zależało mi na tym chłopaku, że w głowie zrodził mi się zupełnie absurdalny pomysł. Wymyśliłam sobie, że jeśli zacznę ubierać się i zachowywać tak jak ona, to on wreszcie mnie zauważy. Tak też zrobiłam. Zmieniłam czarny, długi golf na białą, grzeczną bluzkę i elegancką kamizelkę. Nawet starałam się być spokojna i małomówna, ale w tym „przebraniu” nie czułam się sobą. Oczywiście moje zabiegi na nic się zdały, bo chłopak nawet nie zauważył mojej przemiany, a ja z wielką przyjemnością wróciłam do swojego, naturalnego wcielenia.

Rozmyślając o tym, że czasem chcielibyśmy być kimś innym, pomyślałam o Michaelu Jacksonie. Genialnym muzyku, tancerzu, kompozytorze, autorze tekstów, który, mimo kariery, popularności i pieniędzy, nie potrafił odnaleźć się na tym świecie. Dlaczego taki człowiek, który wydawałoby się, że osiągnął w życiu wszystko o czym marzy artysta, wciąż szukał dla siebie nowej twarzy. Czy nie chciał być tym Michaelem, którego kochali fani? Czy pragnął być człowiekiem o jasnej skórze i twarzy podobnej do przyjaciółki - piosenkarki Diany Ross?

We wczesnych latach 90. lekarze dermatolodzy stwierdzili, że piosenkarz cierpi na rzadką chorobę skóry zwaną bielactwem. Objawiała się ona utratą pigmentu i dużymi białymi plamami na skórze. Prasa brukowa podsycała plotki, że gwiazdor poddaje się ryzykownym zabiegom wybielania skóry. Jackson zaprzeczał tym doniesieniom. Nie chciał się też przyznać do kolejnych operacji plastycznych, w tym zmiany kształtu nosa.

„Michael był bezustannie poddawany emocjonalnej, fizycznej, prawnej i duchowej presji. To musiało odbić się na jego zdrowiu. To toksyczna mieszanka, której nikt nie byłby w stanie znieść” - powiedział Michael Levine, hollywoodzki specjalista ds. wizerunku, który reprezentował Jacksona na początku lat 90. Pod koniec życia artysty docierały już do nas tylko relacje mediów o kolejnych operacjach, tajemniczych pobytach w szpitalu i uzależnieniu od leków. Dokąd zmierzał Michael? Do czego doprowadziła go ta chęć bycia kimś innym?

Mam nadzieję, że przykład Michaela Jacksona i innych mu podobnych, którzy mimo światowej sławy, wielkich pieniędzy i talentu, nie dali sobie rady z rzeczywistością, skutecznie zniechęci Was do eksperymentów z własnym JA. Najlepiej „Bądź sobą, bo wszyscy inni są już zajęci” - jak mawiał Oscar Wilde.

Przeczytałam niedawno artykuł dotyczący budowania wizerunku, w którym mowa była o tym, że osoby poważne i spokojne postrzegane są przez innych ludzi, jako bardziej profesjonalne. Takie osoby mają też często opinię większych autorytetów i ekspertów w swoich dziedzinach, nawet bardziej niż to jest w rzeczywistości. Od kiedy to przeczytałam nie mogę zaznać spokoju i często zadaję sobie pytanie, dlaczego tak jest?

Dlaczego osoby, które rzadziej się uśmiechają mają opinię lepszych specjalistów od tych, którzy lubią się śmiać i zarażają tym innych? Czy to, że ktoś się dużo uśmiecha, ba - nawet śmieje w głos oznacza, że ma mniej poważne podejście do swojej pracy i wkłada w nią mniej wysiłku? Przecież to tak samo nieprawdziwe twierdzenie jak to, że osoby w okularach mają wyższy iloraz inteligencji.

Nasz mózg płata nam więc niezłe figle i kreuje obraz rzeczywistości, czasem dość dalekiej od prawdy. Ulegamy własnym złudzeniom i ślepo wierzymy w to, co podpowiada nam nasze wyobrażenie świata.

Czy teraz każdy, kto jest znakomitym fachowcem i chce być postrzegany jako profesjonalista powinien stać się spokojny, poważny i nie pokazywać w żadnym wypadku emocji? Przecież z dnia na dzień nie zmienimy swojej osobowości i temperamentu. Z wulkanu energii i pozytywnego myślenia nie staniemy się nagle zrównoważonym i poważnym smutasem. To absurd!

Skoro jednak nasz mózg tak właśnie działa, to czy z kolei warto pozostać radosnym sobą, ale nie być traktowanym wystarczająco poważnie zawodowo? Czy może lepiej udawać kogoś, kim się nie jest tylko po to, aby nasza kariera zawodowa nabrała wystarczającego rozpędu?

Przychodzi mi tu na myśl znakomita kreacja Leonardo di Caprio w filmie Stevena Spielberga „Złap mnie, jeśli potrafisz”. To oparta na faktach historia młodego fałszerza, który w latach 60., podając się za pilotów, lekarzy i profesorów, wyłudził z banków ponad 2,5 mln dolarów. Znakomity przykład tego, jak łatwo dajemy się nabrać i kierujemy się stereotypami. Historia ta pokazuje, że odpowiednio wystylizowany wygląd zewnętrzny, pewność siebie i trochę inteligencji powoduje, że możemy podawać się za kogo chcemy i co najgorsze, wielu ludzi w to uwierzy.

Polecam ten film. Warto zastanowić się nad tym, jak łatwo ulegamy pozorom i wierzymy w to, co widzimy.

Łatwy dostęp do narzędzi ułatwiających kreowanie wizerunku stał się okazją do ogromnego wysypu „fachowców” którzy, mimo iż często są adeptami sztuki, kreują się na prawdziwych, doświadczonych ekspertów. Niestety opinia społeczna jest w tych czasach łatwa do zmanipulowania, a ludzie często wierzą tym, którzy dużo i powszechnie się chwalą. Może czasem warto jednak zweryfikować takiego delikwenta?

Podczas jednego ze spotkań w których ostatnio miałam okazję uczestniczyć miała na przykład miejsce taka sytuacja. Człowiek, który na swojej stronie www pisze, iż jest specjalistą od wizerunku i coachingu biznesu, po zakończeniu trzech prezentacji podchodzi do jednej z prowadzących je osób (notabene, to młoda dziewczyna, która nie ma jeszcze wielkiego doświadczenia w wystąpieniach publicznych) i mówi:

Jesteś diamentem, który mogę oszlifować (sic! co za banał), ale podczas tej prezentacji kilkakrotnie obraziłaś mieszkańców tego miasta...

Wystraszona dziewczyna, która przecież jest tu tylko zaproszonym gościem, oczywiście nie wie o co chodzi, ale „ekspert” zasiał już w niej ziarno niepewności. Gdy pyta go o to, dlaczego obraziła ludzi, skoro niczego złego o nich i ich mieście nie powiedziała. On na to:

- Oczywiście powiem ci dlaczego, ale nie teraz. Zadzwoń do mnie i skorzystaj z moich usług (na jego stronie znalazłam informację, że „...ceny rozpoczynają się od 200 zł netto za godzinę i zmieniają się…” - czyli rosną).

I co powiecie o takim „ekspercie”? Ekspert od wizerunku, który sam sobie w tym momencie kreuje wizerunek hieny, nastawionej wyłącznie na wciskanie swoich usług. Trudno nawet nazwać go handlowcem. Jest raczej handlarzem, który wyszukuje sobie słabsze ogniwa i technikami manipulacji wymusza na nich poczucie winy i obniżenie własnej wartości.

Przykładów jest więcej. Ostatnio słyszałam o pewnym „znanym śpiewaku”, który dostał pracę w placówce publicznej i uczy młodzież śpiewu. Dostał tę pracę, bo rzekomo jest artystą „światowej sławy, który występował na deskach wielu zagranicznych scen”. Owszem, jedyne co o nim można powiedzieć to fakt, że śpiewał w jakimś chórze.

Takich przykładów niestety można mnożyć. Oznacza to, że łatwo dajemy się wkręcić w takie barwne historyjki, a co najgorsze - wierzymy takim ludziom. Jest takie przysłowie ładnie określające według mnie takiego człowieka, który zaledwie „ wyskoczył sroce spod ogona”, a już "ubiera się w pawie piórka". Uważajcie na takie przebrane pawie!