źródło: http://quotesgram.com/michael-jackson-quotes/#GCNQkhVrjE

Czasem chcesz być kimś innym. Kimś, komu w życiu udaje się bardziej. Kimś, kto jest ładniejszy i młodszy. Kimś, kto jest bogatszy i opływa w dostatki. Kimś, kto mniej pracuje i do kogo los bardziej się uśmiecha.

Patrzymy na gwiazdy filmowe, światowej sławy artystów, czy ludzi biznesu z pierwszej dziesiątki najbogatszych na świecie i myślimy sobie – Ten to ma dobrze…Gdybym tylko mogła być nią, na pewno wszystko byłoby prostsze.

Mówimy tak w złości, smutku, trudnych chwilach naszego życia, gdy pewne wymarzone cele wykraczają poza granice naszych możliwości. Tak przynajmniej nam się w takiej chwili wydaje. Czy jednak na pewno „zmiana własnej skóry na inną” rozwiązałaby wszystkie nasze problemy?

Kiedyś będąc nastolatką zakochałam się w chłopaku, który niestety nie zwracał na mnie uwagi. Miałam jednak wrażenie, że podoba mu się moja ówczesna przyjaciółka, która prezentowała zupełnie inny typ osobowości i urody, niż ja. Była delikatną blondyną z pokaźnym biustem, a na dodatek jej styl ubierania zupełnie różnił się od mojego. Tak bardzo zależało mi na tym chłopaku, że w głowie zrodził mi się zupełnie absurdalny pomysł. Wymyśliłam sobie, że jeśli zacznę ubierać się i zachowywać tak jak ona, to on wreszcie mnie zauważy. Tak też zrobiłam. Zmieniłam czarny, długi golf na białą, grzeczną bluzkę i elegancką kamizelkę. Nawet starałam się być spokojna i małomówna, ale w tym „przebraniu” nie czułam się sobą. Oczywiście moje zabiegi na nic się zdały, bo chłopak nawet nie zauważył mojej przemiany, a ja z wielką przyjemnością wróciłam do swojego, naturalnego wcielenia.

Rozmyślając o tym, że czasem chcielibyśmy być kimś innym, pomyślałam o Michaelu Jacksonie. Genialnym muzyku, tancerzu, kompozytorze, autorze tekstów, który, mimo kariery, popularności i pieniędzy, nie potrafił odnaleźć się na tym świecie. Dlaczego taki człowiek, który wydawałoby się, że osiągnął w życiu wszystko o czym marzy artysta, wciąż szukał dla siebie nowej twarzy. Czy nie chciał być tym Michaelem, którego kochali fani? Czy pragnął być człowiekiem o jasnej skórze i twarzy podobnej do przyjaciółki - piosenkarki Diany Ross?

We wczesnych latach 90. lekarze dermatolodzy stwierdzili, że piosenkarz cierpi na rzadką chorobę skóry zwaną bielactwem. Objawiała się ona utratą pigmentu i dużymi białymi plamami na skórze. Prasa brukowa podsycała plotki, że gwiazdor poddaje się ryzykownym zabiegom wybielania skóry. Jackson zaprzeczał tym doniesieniom. Nie chciał się też przyznać do kolejnych operacji plastycznych, w tym zmiany kształtu nosa.

„Michael był bezustannie poddawany emocjonalnej, fizycznej, prawnej i duchowej presji. To musiało odbić się na jego zdrowiu. To toksyczna mieszanka, której nikt nie byłby w stanie znieść” - powiedział Michael Levine, hollywoodzki specjalista ds. wizerunku, który reprezentował Jacksona na początku lat 90. Pod koniec życia artysty docierały już do nas tylko relacje mediów o kolejnych operacjach, tajemniczych pobytach w szpitalu i uzależnieniu od leków. Dokąd zmierzał Michael? Do czego doprowadziła go ta chęć bycia kimś innym?

Mam nadzieję, że przykład Michaela Jacksona i innych mu podobnych, którzy mimo światowej sławy, wielkich pieniędzy i talentu, nie dali sobie rady z rzeczywistością, skutecznie zniechęci Was do eksperymentów z własnym JA. Najlepiej „Bądź sobą, bo wszyscy inni są już zajęci” - jak mawiał Oscar Wilde.

Przeczytałam niedawno artykuł dotyczący budowania wizerunku, w którym mowa była o tym, że osoby poważne i spokojne postrzegane są przez innych ludzi, jako bardziej profesjonalne. Takie osoby mają też często opinię większych autorytetów i ekspertów w swoich dziedzinach, nawet bardziej niż to jest w rzeczywistości. Od kiedy to przeczytałam nie mogę zaznać spokoju i często zadaję sobie pytanie, dlaczego tak jest?

Dlaczego osoby, które rzadziej się uśmiechają mają opinię lepszych specjalistów od tych, którzy lubią się śmiać i zarażają tym innych? Czy to, że ktoś się dużo uśmiecha, ba - nawet śmieje w głos oznacza, że ma mniej poważne podejście do swojej pracy i wkłada w nią mniej wysiłku? Przecież to tak samo nieprawdziwe twierdzenie jak to, że osoby w okularach mają wyższy iloraz inteligencji.

Nasz mózg płata nam więc niezłe figle i kreuje obraz rzeczywistości, czasem dość dalekiej od prawdy. Ulegamy własnym złudzeniom i ślepo wierzymy w to, co podpowiada nam nasze wyobrażenie świata.

Czy teraz każdy, kto jest znakomitym fachowcem i chce być postrzegany jako profesjonalista powinien stać się spokojny, poważny i nie pokazywać w żadnym wypadku emocji? Przecież z dnia na dzień nie zmienimy swojej osobowości i temperamentu. Z wulkanu energii i pozytywnego myślenia nie staniemy się nagle zrównoważonym i poważnym smutasem. To absurd!

Skoro jednak nasz mózg tak właśnie działa, to czy z kolei warto pozostać radosnym sobą, ale nie być traktowanym wystarczająco poważnie zawodowo? Czy może lepiej udawać kogoś, kim się nie jest tylko po to, aby nasza kariera zawodowa nabrała wystarczającego rozpędu?

Przychodzi mi tu na myśl znakomita kreacja Leonardo di Caprio w filmie Stevena Spielberga „Złap mnie, jeśli potrafisz”. To oparta na faktach historia młodego fałszerza, który w latach 60., podając się za pilotów, lekarzy i profesorów, wyłudził z banków ponad 2,5 mln dolarów. Znakomity przykład tego, jak łatwo dajemy się nabrać i kierujemy się stereotypami. Historia ta pokazuje, że odpowiednio wystylizowany wygląd zewnętrzny, pewność siebie i trochę inteligencji powoduje, że możemy podawać się za kogo chcemy i co najgorsze, wielu ludzi w to uwierzy.

Polecam ten film. Warto zastanowić się nad tym, jak łatwo ulegamy pozorom i wierzymy w to, co widzimy.