Z wielką przyjemnością słuchałam ostatnio Urszuli Dudziak. Słuchałam jak mówi, nie jak śpiewa. A mówiła długo, ciekawie i naprawdę porywająco!

Urszula Dudziak - wokalistka jazzowa, artystka znana i doceniana w świecie, w naszym kraju z jej popularnością różnie bywało. Faktem jest, że styl śpiewania i rodzaj muzyki, który wykonuje do najłatwiejszych nie należy, dlatego trudno się dziwić, że artystka szukała raczej szczęścia i możliwości zrobienia kariery za granicą. Udało się. Występowała na wielu światowych scenach i miała okazje koncertować z najlepszymi.

Mieszkała w Stanach Zjednoczonych przez 30 lat. Teraz mieszka w Polsce i przeżywa drugą młodość w wieku …72 lat! Tak, trudno w to uwierzyć, ale jest zaręczona i szczęśliwie zakochana…i wygląda na dużo mniej lat.

Wiek, doświadczenie i marka osobista, którą latami budowała doprowadziły ją do miejsca, w którym już nie tylko muzyką dociera do ludzkich serc, ale wspiera ich także słowami i swoimi historyjkami. Zapraszana jest na konferencje i spotkania motywacyjne, podczas których opowiada o swojej artystycznej przeszłości, wydarzeniach z życia i swoim przykładem pokazuje, że wiek nie jest w niczym przeszkodą. Stara się w ten sposób burzyć stereotypy dotyczące ludzi w jej wieku.

Ktoś mógłby powiedzieć, że łatwo jej mówić, bo mieszkała tyle lat za granicą, zrobiła międzynarodową karierę i zapewne zarobiła krocie, więc teraz może sobie pozwolić na dobry wygląd i nową miłość. Owszem, na pewno jest w trochę innej sytuacji, niż wiele jej rówieśniczek w Polsce. Wystarczy jednak przeczytać jej książkę „Wyśpiewam wam wszystko”, aby spojrzeć na jej życie trochę inaczej.

Międzynarodowa kariera, lata spędzone za granicą i życie na walizkach, to nie było życie usiane różami. Wiele przeszła, wiele musiała znieść i tak jak każdy z nas borykała się z problemami zarówno zawodowymi, jak i osobistymi. Mimo wszystko zachowała pogodę ducha i ciekawość świata. Chce także zarażać swoją energią i pozytywnym myśleniem innych ludzi, pokazując na swoim przykładzie, że można! Niezwykła to artystka i kobieta i patrząc na nią myślałam sobie, że przecież jeszcze wszystko w życiu przede mną!

Zdjęcie: www.weekend.gazeta.pl

Przytulna restauracyjka w dobrym hotelu. Goście siedzą wygodnie przy stolikach i raczą się znakomitą, włoską kuchnią. Obsługa z dużym zaangażowaniem przynosi kolejne dania, a goście delektują się rożnymi gatunkami win. Miły, romantyczny wieczór przy świecach połączony z degustacją win. Goście jednak z niecierpliwością raz po raz zerkają na małą scenkę po środku sali. Czekają na część artystyczną wieczoru - występ znakomitego aktora Mariana Opani.

Wreszcie, gdy winne wino jak zastrzyk naturalnych endorfin dostaje się do krwioobiegu i wprowadza gości w euforyczny stan, na scenie pojawia się Mistrz. Wita go burza oklasków. Aktor doskonały, znany wszystkim z filmów, seriali, kabaretów i teatru. Cichną rozmowy i brzęczenie kieliszków. Mistrz zaczyna recital.

Najpierw piosenka, zaśpiewana i zagrana oczywiście doskonale czyli tak, jak na aktora takiego formatu przystało. W trakcie występu, jakaś lokalna dziennikarka rozstawia kamerę obok sceny i rejestruje występ. Gdy milkną ostatnie takty piosenki, artysta z impetem odwraca się do dziennikarki i karci ją głośno ze sceny: „Ależ proszę Pani, proszę o więcej taktu. Przecież powiedziałem, że udzielę tego wywiadu, ale nie teraz!”. Dziewczyna zmieszana pokornie zwija kamerę i siada w kąciku sali. Wygląda tak, jakby chciała z niej zniknąć.

Sytuacja nieco zmąciła sielską atmosferę, ale artysta szybko wraca do swojego występu. Następny jest wiersz, wyrecytowany z finezją godną Mistrza. Widownia zasłuchana i zaczarowana.

Artysta kończy utwór, a następnie ze stojącego przy scenie małego stoliczka, podnosi do ust filiżankę: „Przecież mówiłem, że ma być posłodzona!” - wykrzykuje w kierunku obsługi. Znowu czar na chwilę prysł.

Goście trochę zaskoczeni sytuacją, patrzą na niezadowolonego aktora i coraz bardziej sparaliżowani siedzą przy swoich stolikach. Bo co będzie, gdy komuś nagle łyżka spadnie i z hałasem uderzy o podłogę w trakcie występu?

Kolejne utwory. Piękne ballady i wiersze miłosne. Sporo żarcików o wnuczku aktora. Atmosfera trochę się rozluźnia, bo wino jednak robi swoje. Nie mniej jednak prawie przy każdym utworze muzycznym, aktor macha nerwowo ręką w kierunku akustyka i ze sceny wypomina mu niedostosowanie głośności utworu do potrzeb wokalnych artysty. A to za cicho, a to za głośno. Akustyk pewnie też skulił się gdzieś w kącie sali…

Recital dobiega końca. Mistrz oczywiście bisuje, bo widownia ciągle jeszcze głodna jest jego wielkiego talentu. Potem kłania się grzecznie i wychodzi z klasą przy akompaniamencie burzy oklasków. To było naprawdę znakomite, artystyczne przeżycie! Okazuje się, że silna marka znakomitego artysty, mimo jego głośnych uwag w kierunku obsługi i dziennikarki w trakcie koncertu spowodowała, że widownia zapatrzona w Mistrza, wybaczyła mu wszystko bez mrugnięcia okiem. W końcu to sam Marian Opania!

Zdjęcie autorstwa: Mathieu Bitton

Byłam na koncercie swojego, wielkiego idola i dlatego ten tekst pewnie nie będzie obiektywny…ale co tam, w końcu to mój blog.

Lenny Kravitz - muzyk łączący w swojej twórczości rock, pop i funk; wokalista, gitarzysta, basista, perkusista, autor tekstów i kompozytor, producent. Jego muzyka towarzyszy mi od czasu, gdy znalazłam się na pierwszym roku studiów i koleżanka w akademiku zachwycała się nim. Zachwyciłam się i ja.

Byłam na wielu koncertach, bo muzyka jest moim sposobem na życie i ucieczką od rutyny, poza tym zawodowo fascynuje mnie wizerunek artystów. Koncert Lenny’ego Kravitza w Polsce był jednak dla mnie czymś wyjątkowym…

Tłumy pod Ergo Areną w Gdańsku to właściwie żadna nowość w przypadku gwiazdy takiego formatu jak Lenny. W holu oblegany sklepik z gadżetami artysty. Koszulek w męskich rozmiarach XL i większych już brak. Mój mąż jest niepocieszony…Ja za to nabywam cudownej urody koszulkę z rozpiską całej, europejskiej trasy na plecach i boskim Lennym na piersiach.

Znajdujemy swoje miejsca. Niestety, bilety kupowała koleżanka i siedzimy co prawda vis a vis sceny, ale na koronie…jak stare dziadki. Jak ja tu będę tańczyła - myślę sobie - poza tym scena tak daleko, że Lenny będzie miał z tej odległości wielkość mniej więcej mojego paznokcia. Trudno! Ważne, że w ogóle go zobaczę! Mam nadzieję, że podczas koncertu odpalą te ogromne ekrany nad sceną. Byłaby szansa zobaczyć trochę dokładniej to co będzie się tam działo.

Czekamy…Skończył się wreszcie występ supportującego zespołu, totalnie nie dopasowanego do rodzaju muzyki i publiczności tu zgromadzonej. Mija godzina, koncert powinien od dawna trwać, ale jak wiadomo na gwiazdę się czeka. Mija kolejny kwadrans. Ludzie trochę się już niecierpliwią. Ergo Arena pełna. Wreszcie zapalają się światła na scenie i wychodzi ON. Jak zawsze klimatyczny, przystojny, magnetyzujący swoją osobowością…

Koncert rozpoczyna się utworem „Frankenstein”, a zaraz po nim pisk widowni i „American Woman”. Nie przypuszczałam, że zderzenie z tym utworem doprowadzi mnie do łez …łez wzruszenia, że słyszę go na żywo. Głos Lenny’ego jest idealny, tak samo miękki i przenikający jak na płycie, w teledysku czy jakimkolwiek nośniku muzyki. Oznacza to, że nie musi podlegać jakiejś szczególnej obróbce studyjnej, po prostu jest doskonały.

Kolejne utwory to „It Ain't Over 'Til It's Over”, „Belive” oraz „Dancin' Til Dawn”. Lenny szaleje. Skacze, tańczy, robi niezłe show! Oprócz niego na scenie są znakomici muzycy. Basistka Gail Ann Dorsey - która gra tylko z najlepszymi, gitarzysta Craig Ross, czy perkusistka Cindy Blackman (prywatnie żona Carlosa Santany).

Lenny jest w znakomitej formie, zarówno fizycznej, jak i wokalnej. Na scenie towarzyszą mu trzy wokalistki, dośpiewujące świetne brzmiące chórki. Przestrzeń muzyczną dźwięcznie uzupełnia także sekcja instrumentów dętych. Teraz słuchamy „Always on the Run” i hitu „I Belong to You” na który czekała zapewne cała, żeńska część widowni. Niektóre utwory za sprawą innych aranżacji brzmią trochę inaczej, ale dzięki temu dają możliwość wykazania się swoim kunsztem pozostałym muzykom na scenie.

Podczas utworu „Let Love Rule” Lenny robi nagle niespodziankę publiczności i rusza ze sceny w tłum. Przedziera się w otoczeniu ochroniarzy w kierunku drzwi wyjściowych. Cały czas śpiewa i woła do mikrofonu. Znika nam z oczu i już za chwilę pojawia się wśród publiczności na koronie Ergo Areny. Błyskają flesze, ludzie ściskają mu dłoń, robią sobie z nim fotki. Niesamowite! Potem wraca na dół i przechodzi przez środek tego tłumu, aby na chwilę pojawić się na podwyższeniu na środku sali i wykrzyknąć - Kocham Was! Rzadko widzi się gwiazdę takiego formatu, która idąc przez tłum w trakcie koncertu rozdaje autografy i podpisuje płyty. To dowód na wielki szacunek do fanów, ludzi którzy przyszli tu dla niego i jego muzyki, bo jest wyjątkowa. Mimo upływu lat i osiągnięcia w muzycznej karierze chyba wszystkiego co można osiągnąć, Lenny wciąż pokazuje, że fani są dla niego najważniejsi. To jeden z fundamentów jego silnej marki.

Koncert trwa. Kolejny, energetyczny utwór „Fly Away” śpiewa i tańczy z Lennym cała publiczność. Ten kawałek jest przecież od lat jedną z wizytówek jego twórczości. Nie uda mu się zejść ze sceny bez bisów. Tłum krzyczy „Lenny, Lenny, Lenny” i na dobre zakończenie koncertu dostaje jeszcze utwory „The Chamber” i „Always on the Run”.

Lenny Kravitz występem w Trójmieście zakończył trasę promującą jego 10. krążek w karierze pt. „Strut". Dla mnie to był jego pierwszy, ale na pewno nie ostatni w życiu koncert. Na kolejnym będę stała już w pierwszym rzędzie pod sceną …;-)