źródło: Meg Gaiger/Harpyimages

Znalazłam ten obrazek w sieci i chociaż temat powszechnie znany i stary jak świat, skłonił mnie do głębszej refleksji. Jak bardzo my kobiety, nasze koleżanki, siostry, córki ulegamy wpływowi otoczenia, obrazkom w mediach i kolorowych magazynach. Jak od dziecka stopniowo przestajemy kochać siebie i swoje ciało, a próbujemy na siłę wbić się w kanony piękna, które narzuca nam świat show biznesu i mody.

Kiedy jesteśmy dziećmi to, jak wyglądamy, jest dla nas mało ważne. Patrzymy na siebie z innej perspektywy i inne wartości są dla nas priorytetowe. Największe zmiany zachodzą w wieku dojrzewania, gdy nasze ciało dziwnie zaczyna się zmieniać. Poza tym, coraz większą rolę odgrywa wówczas w naszym życiu płeć przeciwna, której opinia na nasz temat nie jest nam już zupełnie obojętna. Wtedy to w naszej głowie układa się powoli obraz nas samych i myślę, że jest to bardzo ważny moment w życiu, którego szczególnie rodzice nie powinni przegapić.

Jeśli dojrzewająca i zmieniająca się dziewczynka nie będzie miała oparcia w swojej mamie, która będzie ją wspierała i zadba o to, aby córka nauczyła się właściwej oceny siebie samej na tym etapie - potem może być już za późno. Jeśli mama nie nauczy jej patrzeć w lustro z miłością i przyjaźnią do siebie samej, wiara w siebie tej dziewczynki od początku będzie zachwiana. Samej trudno jej bowiem będzie przetrwać czas w którym z brzydkiego kaczątka zmieni się w łabędzia! Tym bardziej, że będzie narażona na ocenę krytycznego zazwyczaj otoczenia, w którym nie zabraknie zazdrosnych i nietolerancyjnych koleżanek.

Ważne, aby w momentach, gdy pojawiają się w niej pierwsze wątpliwości dotyczące wyglądu zewnętrznego czy też wartości jakie sobą reprezentuje, ktoś był przy niej. Ktoś, komu na niej zależy i komu może zaufać. Ktoś, komu może się zwierzyć i kto nie będzie jej krytykował. Ktoś, kto kocha ją taką - jaka jest!

Czy zwracacie uwagę na pomieszczenia i wnętrza w których się znajdujecie? Czy ma to jakiekolwiek znaczenie, że biuro w którym przebywacie lub pracujecie jest czyste, a także ładnie, praktycznie i gustownie urządzone? Czy wnętrze nie świadczy o właścicielu tego miejsca i jego podejściu do życia i pracy?

Niedawno miałam okazję znaleźć się w siedzibie jednego z lokalnych, prywatnych mediów. To nieistotne, czy była to gazeta, portal internetowy, czy telewizja. Ważne, że wrażenia które wyniosłam z tej wizyty nie poprawiły mojej opinii o tej redakcji, a wręcz przeciwnie.

W związku z tym, że byłam tam pierwszy raz znalazłam co prawda budynek, ale nic na zewnątrz nie wskazywało na to, że w środku znajduje się jakakolwiek redakcja. Żadnej tablicy, żadnej reklamy, a przez to żadnej informacji dla klienta. Na szczęście drzwi wejściowe były tylko jedne, więc wydedukowałam, że to musi być gdzieś tu. Kiedy podeszłam bliżej, za małą szybką w drzwiach zobaczyłam papierową kartkę z logo. A jednak trafiłam.

Na klatce schodowej na szczęście wisiała już tablica informacyjna, więc w miarę szybko odnalazłam numer pokoju należącego do redakcji. Na piętrze natknęłam się zaś na samego szefa, który zaprowadził mnie do swojego biura.

Biuro - to jednak chyba zbyt szumnie powiedziane, bo znalazłam się w małym pokoiku w którym znajdowały się dwa biurka i dwa komputery. Przy jednym z biurek siedziała „gwiazda” owej redakcji, czyli najbardziej rozpoznawalna dziennikarka i właśnie coś pisała. Przy drugim biurku pracowała jakaś kobieta. Szef przez chwilę miotał się nie wiedząc, gdzie mnie usadowić, ale na szczęście znalazł się jakiś taborecik na którym przycupnęłam w rogu.

Rozejrzałam się po pokoju. Meble więcej niż skromne i wydaje mi się dość przypadkowe, tak jakby ktoś postawił tu kilka zbędnych w domu starych fragmentów meblościanki. Ściany najwyraźniej dość dawno nie malowane, bo w niektórych miejscach widocznie odrapane. Smutno i szaro. Nawet kwiaty na parapecie jakoś niespecjalnie dodały uroku dla tego wnętrza.

Rozmawiam z właścicielem i nie potrafię ominąć tematu wizerunku jego firmy. Dyskretnie napomykam o tym, że trudno było ich znaleźć, bo słabe oznakowanie na budynku i nie widać, że to siedziba redakcji. W odpowiedzi dostaję informację, że oni wcale nie potrzebują, żeby było ich widać i żeby ktokolwiek wiedział, że tu znajduje się ich siedziba. Dziwne, bo wydawało mi się, że lokalne medium raczej się nie ukrywa, chce być widziane i dobrze postrzegane przez mieszkańców tym bardziej, że konkurencja nie śpi.

Smutni ludzie, smutne wnętrze i mnie po wyjściu z tego miejsca też ogarnął smutek. Gdybym była klientem, albo potencjalnym inwestorem tej redakcji, która przecież jest firmą prywatną i szuka pieniędzy ze zleceń od klienta, długo zastanawiałbym się nad tym, czy zdecydować się na współpracę.

Każda marka firmy, a więc także redakcja lokalnego medium, wystawiona jest na ocenę publiczną. Wszystko co wiąże się z marką ma ogromne znaczenie, a w tym wypadku nikt o tę markę nie dba.

Owszem podstawą oceny tej marki jest tu praca dziennikarzy, reporterów i innych osób realizujących zlecone materiały ale uwierzcie, że inne elementy wchodzące w jej skład, też nie są bez znaczenia. To jakie zrobimy wrażenie na kliencie, który przyjdzie do naszej siedziby i rozejrzy się wokół, a my nie będziemy mieli nawet miejsca, aby zaproponować mu szklankę wody, nie pozostanie niezauważone. Jeśli zobaczy takiego właściciela w podrapanym, byle jakim biurze, z byle jakim podejściem do siebie, pracowników i klientów, nie zechce wydać swoich pieniędzy. Jaką ma bowiem gwarancję, że ktoś, kto nie dba o markę własnej firmy, o własne biuro i miejsce w którym spędza większość czasu on i jego pracownicy, zadba o wysoką jakość tego, w co klient chce zainwestować swoje pieniędzy?

Wszędzie wokół coachowie i terapeuci, którzy chcą pomóc nam znaleźć właściwą drogę w życiu. Bardzo często mówią też o konieczności wyjścia z tzw. „strefy komfortu“. Co to właściwie jest i dlaczego powinniśmy z niej wychodzić, skoro samo określenie „strefa komfortu“ kojarzy się raczej przyjemnie i ciepło? Po co psuć i opuszczać coś, co jest dla nas synonimem spokoju i bezpieczeństwa? Kto ma w tym interes, aby nas wygonić z naszej własnej „strefy komfortu“, skoro jest nam w niej dobrze?

I właśnie tu tkwi haczyk! Człowiek jest z natury wygodny i nie lubi zmian. Lubi natomiast chodzić utartymi ścieżkami, nie ryzykując, że spadnie w życiową przepaść. Łatwo wpada w schematy i porusza się wyłącznie po znanym sobie terenie. Po co zatem zmieniać cokolwiek i narażać się na dodatkowy stres?

Taka postawa jest nam wszystkim dobrze znana. Dlaczego zatem każą nam zmieniać swoje życie i opuszczać „strefę komfortu“, skoro i tak nikt nie jest w stanie zagwarantować, że zmiana poprawi naszą obecną sytuację? Gdyby ktoś mógł dać 100% gwarancji na sukces, to co innego...

I oto cała tajemnica! Chcielibyśmy gwarancji skuteczności wprowadzanych w życie zmian, a nie tylko namawiania do ich przeprowadzenia. Niech sobie ryzykują inni, my wolimy zostać w swoim piekiełku. Nawet najgorszym, ale swoim!

Narzekamy, porównujemy się do tych, którzy mają więcej i lepiej, ale wcale nie zamierzamy niczego zmieniać w swoim, niezadowalającym nas życiu. Dlaczego? Ponieważ zmiany to stres i konieczność stawienia czoła nowym wyzwaniom, a to już zdecydowanie za dużo wyrzeczeń i wysiłku. Lepiej poczekamy, aż ktoś da nam gotową receptę na życie i wówczas może zastanowimy się nad jakąś małą rewolucją.

Kiedy podjęłam decyzję o odejściu z korporacji, nie mogłam się opędzić od pytań moich wówczas jeszcze koleżanek i kolegów z pracy - Dlaczego odchodzisz? Masz coś innego? I co teraz będziesz robiła?

Oczekiwali ode mnie gotowej odpowiedzi, recepty, pomysłu na to, co zrobię z moim życiem po odejściu z tej firmy. Wypytywali tak natarczywie, jakby to ich a nie moje życie miało zależeć od tego, co dalej zrobię. Zachowywali się tak, jakby bali się o przyszłość, ale nie moją, tylko swoją. Jakieś mechanizmy obronne wyświetlały w ich głowach wizję, w której to oni podejmowali tak drastyczną, życiową decyzję. Bali się o to, co będzie dalej? Jak sobie poradzą? Zastanawiali, czy podjęli słuszną decyzję?

Mam wrażenie, że perspektywa tak wielkich zmian i utraty gruntu pod nogami, wielu z nich po prostu przerastała. Nie mieściło im się w głowie, że ktoś może być aż tak szalony, żeby postawić życie do góry nogami i zaczynać wszystko od nowa. Mam jednak wrażenie, że po cichu, wielu z nich tak naprawdę marzyło o zmianach i o spełnianiu marzeń na które nie mieli nigdy odwagi. W duchu jednak trochę życzyli mi porażki, bo wówczas byłabym namacalnym dowodem na to, że nie warto podejmować tak szalonych decyzji. Byłoby to przecież znakomite usprawiedliwienie dla nich! Mogliby wtedy z satysfakcją powiedzieć: Widzisz, po co rzucałaś się z motyką na słońce? Trzeba było siedzieć spokojnie i nie próbować czegokolwiek zmieniać. Zobacz, mieliśmy rację, że zostaliśmy tu, gdzie jesteśmy!

Minęły już prawie trzy lata od czasu, gdy rozstałam się z firmą, w której nie widziałam już dla siebie przyszłości. Pewnego dnia spotykam koleżankę z tej firmy. Rozmawiamy chwilę o tym, co u niej słychać i bam....znowu pada pytanie: To powiedz mi, czy masz teraz lepiej, czy gorzej?

Teraz rozumiem, że to pytanie, to w pewnym sensie oczekiwanie na gotową receptę na życie. Przecież nie odpowiem, że jest mi lepiej ani też, że gorzej. Jest po prostu zupełnie inaczej! Musiałam przejść sporo burz, wiele nowego nauczyć się o sobie i innych, kilka razy zawieść i kilka razy pomylić, aby znaleźć w tym miejscu, w którym teraz jestem.

Nie istnieje gotowa recepta na życie, która sprawdza się u wszystkich! Każdy z nas sam musi znaleźć swoją. Każdy musi szukać swoich dróg i sam zdecydować, czy chce wyjść ze swojej „strefy komfortu“. Jeśli nie ma takiej potrzeby, to niech w niej po prostu zostanie. Wyjście ze schematów i podjęcie nowych, niełatwych wyzwań, to nie jest zadanie dla każdego. Może komuś jest to zupełnie do niczego niepotrzebne?!