Feedback – to słowo znają wszyscy, którzy mają do czynienia z biznesem i obsługą klienta. Czy to we własnej firmie, czy też pracując na etacie u kogoś. Wszędzie liczy się to tzw. sprzężenie zwrotne – czyli po prostu informacja zwrotna od odbiorców usług, klientów, konsumentów, dotycząca produktu, usługi czy sposobu zarządzania. Co sądzą klienci? Czy im się nasz produkt podoba? Czy jest użyteczny i potrzebny? Czy lepszy od produktu konkurencji?

Wydaje się to oczywiste w przypadku sprzedaży i marketingu, że zadowolenie klienta oraz jego opinia jest bardzo istotna i warto ją poznać, aby udoskonalać to, co i jak sprzedajemy.

A jak jest w przypadku nas samych?

Czy bierzemy pod uwagę opinie innych na nasz temat? Czy pytamy przyjaciół, rodzinę, a nawet naszych klientów, co o nas sądzą? Z czym nas utożsamiają? Czy są zadowoleni z naszych relacji i tego, co im oferujemy?

Oczywiście nie chodzi tu o krytykę i słuchanie ludzi, którym zależy na naszej porażce i na pewno nie mają na celu podbudowywania naszego poczucia własnej wartości. Takie osoby powinniśmy potraktować tak, jak słowa „wewnętrznego krytyka”, który torpeduje nasze działania i wiarę w siebie. Po prostu je zlekceważyć i nie traktować zbyt poważnie. Kogo zatem mamy słuchać i dlaczego?

Warto zobaczyć siebie oczami innych…

Nie powinniśmy natomiast unikać opinii o nas, pochodzących od osób nam przychylnych i obiektywnych. Tych ludzi, którzy są dla nas ważni i tych, dla których my jesteśmy ważni. Mam tu na myśli także klientów i kontrahentów z którymi mamy dobre relacje i którzy kupują nasze produkty i usługi, bo uważają je za dobre. Warto zobaczyć się oczami innych, tak jak w lustrze. Okazuje się bowiem, że ludzie widzą nas zupełnie inaczej, niż się spodziewamy i niż chcielibyśmy, aby nas widzieli.

Miałam ostatnio taką sytuację. Podczas rozmowy z sympatyczną rekruterką dowiedziałam się, że jest zaskoczona moim wyglądem, bo oglądając zdjęcie w moich dokumentach była przekonana, że jestem znacznie starsza. Zasugerowała mi nawet zmianę tego zdjęcia.

Jakież było moje zaskoczenie! Uważałam, że zdjęcie jest bardzo dobre i wyglądam na nim młodo, pięknie i profesjonalnie. Okazało się, że tylko ja tak uważam… Zdjęcie w kolorze prezentowało się może i dobrze, ale nie wzięłam pod uwagę, że do rekrutera trafiają często czarno-białe wydruki, które znacznie różnią się od tego, co widać na ekranie komputera. Zatem, to była cenna uwaga osoby postronnej i obiektywnej, dlatego warto wcielić ją w życie.

„Marka osobista jest tym, co mówią o tobie ludzie, gdy wyjdziesz z pokoju”

Ten cytat Jeff’a Bezos’a, twórcy popularnego portalu Amazon jest powszechnie znany i używany w personal brandingu. Nie bezpodstawnie zatem namawiam was do brania pod uwagę tego, co mówią o nas inni. Pamiętajcie jednak, żeby nie traktować tych słów jak wyroczni, a raczej myśleć o nich jak o wskazówkach, które mogą naprowadzić nas na właściwą drogę w budowaniu silnej i wiarygodnej własnej marki. Marki JA.

Czy w każdym momencie życia można rzucić wszystko i zacząć od nowa? Czy zawsze jest czas na to, aby zostać tym, kim kiedyś chciało się być, ale jakoś tak w życiu ułożyło się inaczej?

Jeśli posłuchamy niektórych life coach`ów i mówców motywacyjnych, to na pewno usłyszymy, że możemy to zrobić w każdej chwili i taka zmiana na pewno nas uszczęśliwi. Czy jednak zawsze jesteśmy gotowi na tak trudną podróż w głąb siebie? W naszej głowie pojawia się wówczas mnóstwo pytań. Zastanawiamy się, czy znajdziemy w sobie wystarczająco dużo siły, aby przetrwać to, co niosą za sobą zmiany i zrealizować punkt po punkcie, to co sobie założymy? Ależ oczywiście, że tak właśnie może być. Z wiekiem możemy stać się bardziej wygodni i nie znaleźć w sobie wystarczająco dużo siły na takie wyzwania, dlatego nie należy zwlekać i jeśli to możliwe, zacząć spełniać swoje marzenia jak najszybciej.

Często zdarza się nam, że niesieni przez życiowe zawirowania na chwilę puszczamy stery i lądujemy w miejscu, w którym nigdy nie planowaliśmy wylądować.

Dotyczy to zarówno życia osobistego, jak i zawodowego. Kończąc studia marzymy o pracy w wolnym, kreatywnym zawodzie, a znajdujemy etat w schematycznej korporacji lub nudnym urzędzie i zostajemy tam na wiele lat. Szarpiemy się sami ze sobą, ale nie mamy wystarczająco dużo chęci i motywacji, żeby zrezygnować z ciepłego stołka i regularnej pensji. Po latach czujemy się źle z tym, że nasze marzenia o pracy w wolnym zawodzie zupełnie przepadły, ale wciąż tkwimy w tym układzie i tak już niestety pozostanie.

Można tego uniknąć. Wystarczy zadbać o właściwy kierunek swojej kariery odpowiednio wcześniej. Nie czekać, aż coś się wydarzy i ktoś nas wreszcie zauważy. Trzeba wziąć stery w swoje ręce i mieć nad nimi pieczę, bo czekanie na cud w niczym nie pomoże. Jeśli mamy koncepcję i plan na przyszłość, wiemy kim chcemy być i co zamierzamy robić w życiu, nie opóźniajmy w nieskończoność jego realizacji. Nikt za nas tego nie zrobi!

Zastanów się zatem, czy jesteś we właściwym momencie swojego życia i kariery zawodowej? Czy jesteś tym, kim chciałeś być jeszcze pięć lat temu? Jeśli nie, to prawdopodobnie ostatni moment na podjęcie ważnych decyzji i pierwszy krok naprzód. Wykorzystaj ten moment i zrób teraz wszystko, abyś w przyszłości nie żałował(a), że nawet nie spróbowałeś(łaś)!

Coraz częściej zastanawiam się nad tym, czy pisanie tekstów zarówno na bloga, jak i do e-magazynów i portali, ma jeszcze sens? Skoro wszystko wskazuje na to, że w internecie królują raczej filmy (i to krótkie) oraz zdjęcia, memy i infografiki, to pisanie tekstów zaczyna być passé. Trudno się z tym nie zgodzić, skoro każdego dnia dociera do nas 27 milionów treści, których przyswojenie i przeczytanie jest po prostu niemożliwe.

Jakob Nielsen, autor badań na ten temat stwierdził, że w internecie nie czytamy właściwie wcale. Przebiegamy wzrokiem po stronie, spoglądamy na wybrane fragmenty, po czym błyskawicznie biegniemy dalej.

50 milisekund – tyle zajmuje wyrobienie sobie opinii na temat tekstu i podjęcie decyzji, czy warto się z nim zapoznać.

Właśnie! Czyli jednak najpierw wyrabiamy sobie w jakiś sposób opinię o tym tekście. Pewne jego elementy wpływają na to, czy przeczytamy go, czy też przejdziemy do kolejnego. Na pewno liczy się tytuł. Jest zwykle pogrubiony, pisany większą czcionką po to, aby zwrócić na siebie większą uwagę. Jeśli będzie ciekawy, intrygujący, wartościowy – jest duża szansa, że przynajmniej zaczniemy czytać. Czytelny tekst powinien też być podzielony na jak największą liczbę akapitów, zawierać śródtytuły i cytaty. Warto też dla większej przejrzystości stosować wyliczenia (zwane także punktatorami), dzięki którym łatwiej przyswoić czytającemu informacje. Na pewno warto pisać zwięźle i konkretnie, stosować raczej krótkie i zrozumiałe zdania. Używać w tekście strony czynnej, a nie biernej, bo przecież ja piszę ten tekst, a nie tekst jest pisany przeze mnie. Ale czy stosowanie się do tych wskazówek zapewni mojemu artykułowi popularność w sieci?

Może zatem nie warto pisać dłuższych tekstów?

Na szczęście są badania, które mówią, że długość tekstu nie jest głównym kryterium, które ma wpływ na to, czy czytamy artykuły w internecie. Wszystko zależy od tekstu, tematu, czasu publikacji i platformy dystrybucji tej treści. Wyniki badań American Press Institute wskazują, że dłuższe materiały są chętnie czytane przez internautów i wywołują u nich o 23% większe zaangażowanie, niż w wypadku krótkich treści. Dłuższe formy mają także dobry wpływ na inne parametry, takie jak czas spędzony nad czytaniem treści oraz liczbę jego udostępnień. *

Okazuje się, że nawet Facebook docenia wartość dłuższych, ale dobrych treści. Z ankiet prowadzonych przez ten portal społecznościowy wynika, że lajki i komentarze nie odzwierciedlają wcale tego, co naprawdę chcemy czytać. Dlatego też już wkrótce nie będą one kluczowym parametrem decydującym o pozycji wpisu. Z punktu widzenia tego serwisu ważniejsze będzie to, ile czasu spędzamy czytając dany artykuł, bez względu na to, czy pojawi się na blogu, czy w internetowej gazecie.

Jest zatem nadzieja dla piszących, że ich wysiłek nie idzie na marne? Może jednak nie wszyscy musimy nagrywać filmiki ze sobą w roli głównej? :-)


*Artykuł „Popularność krótkich tekstów w internecie to mit. Ważna jest jakość, a nie objętość”, www.wirtualnemedia.pl/artykul/popularnosc-krotkich-tekstow-w-internecie-to-mit-wazna-jest-jakosc-a-nie-objetosc-opinie

Foto: Śpiechowicz Studio

Dla jednych marzenie, dla innych utrapienie. Praca w korporacji w zamian za wygodną posadkę i stałą pensję, uczy pokory wobec otaczającej rzeczywistości. Jeśli zdarzyło ci się pracować w korporacji, dobrze wiesz o czym mowa. Niektórzy pracują tam latami i nie wyobrażają sobie życia poza firmą, której oddają wszystko. Gdy zaczynają się reorganizacje i zwolnienia z pracy, walczą o swój etat nie zważając na nic. Kopią dołki pod kolegami, donoszą i gotowi są wykonać każde zadanie, które zleci im zwierzchnik. Nawet jeśli jest dupkiem i wazeliniarzem, który dostał posadę dzięki koneksjom i konsekwentnej drodze „po trupach do celu”.

Są też tacy, którzy pracują w korporacji z przyzwyczajenia i braku potrzeby zmian. Nie mają szczególnych potrzeb jeśli chodzi o własny rozwój. Nie mają też marzeń i ambicji zawodowych. Wystarczy im praca „od do”, bo po powrocie do domu nie zawracają sobie nią głowy.

Spore grono pracowników korporacji, to jednak ludzie ambitni i zdolni. Mają w głowach plany zawodowe na przyszłość i potrzebę walki o siebie. Jednak gdy już wpadną w szpony korpo, nie jest im łatwo z niej odejść. To trudne decyzje, często rozważane latami w oczekiwaniu na odpowiedni moment, który wciąż nie nadchodzi. Niektórzy mają więcej szczęścia, mimo wszystko spełniają się, bo robią to co lubią i na czym się znają, nawet w korporacji.

Znalazłam ostatnio ciekawy fragment rozmowy z Aleksandrą Ślifirską, autorką książki „Rekiny biznesu w mediach. Sztuka tworzenia profilu publicznego”, która powiedziała:

Dlaczego tak trudno jest ludziom pracującym w korporacjach odnaleźć się na rynku w przypadku utraty pracy? Ponieważ przez lata pracowali na cudzą markę, nie na swoją. Wychodzą z korporacji z niesamowitą wiedzą, biznesowym sznytem, ale okaleczeni o własną markę. Bez niej – stają się bezimienni. Ich imię i nazwisko nikomu nic nie mówi. I jak tu zawalczyć o siebie na rynku, coraz bardziej drapieżnym, konkurencyjnym?
Bardzo słuszne spostrzeżenie i prawda, która czeka każdego, kto spędził wiele lat pracując tylko na markę firmy - pracodawcy, a nie na własną. Poznałam tę prawdę i ja, dlatego tak bardzo namawiam do pracy nad sobą i własną marką osobistą. Personal branding, to w naszych czasach już nie tylko moda, ale nieodłączny element budowania swojej kariery zawodowej. Pamiętaj o tym, bez względu na to, czy od dawna pracujesz w korporacji, małej firmie, czy też dopiero startujesz w walce o etat swego życia. Jesteś marką i nie zapominaj o tym!