Alina Stasiak Akademia Wizerunku i Marki Osobistej: kwietnia 2014

Cytując Norwida: "Odpowiednie dać rzeczy - słowo!"

09:29

Powołując się na obliczenia niemieckiego naukowca Alberta Mehrabiana, tylko 7 procent informacji czerpiemy ze słów, 35 procent wnioskujemy z tonu głosu i aż 55 procent czerpiemy z mowy ciała. Z tego wynika, że dla osób nas słuchających to, co mówimy tak naprawdę ma niewielkie znaczenie. Może jednak nie do końca tak jest, skoro istnieje wiele technik językowych, które mają za zadanie wywarcie wpływu na odbiorcę i skłonienie go do określonego myślenia lub działania? Język perswazji, zatem nie powinien być dla nas zupełnie obojętny, ponieważ za jego sprawą inni wpływają na nasz umysł, stan emocjonalny, a nawet nasze decyzje.

Nie wierzysz w to, że pojedyncze słowa mogą wiele zmienić w Twoim myśleniu? Zrobimy małe doświadczenie. Zamknij oczy i powiedź powoli słowa – obrazy, robiąc krótką przerwę po każdym z nich:

· żółty, fioletowa krowa, Mój ojciec

Prawda, że wszystko to zobaczyłeś w swoich myślach i to na dodatek w odpowiednich kolorach! Teraz kolej na słowa - dźwięki:

· budzik, dzwon kościelny, przejeżdżający motor

Czy usłyszałeś te dźwięki? Jeśli nie, to znaczy, że nie wystarczająco skoncentrowałeś się nad tym ćwiczeniem. Na koniec zabawy zamknij oczy i w myślach wypowiedz powoli słowa – emocje:

· zimno, stres, radość, relaks

Teraz na pewno odczułeś prawie na własnej skórze zimny dreszcz, nieprzyjemne uczucie związane ze stresem, ale także orzeźwiający powiew radości i relaksu.

To ćwiczenie pokazało nam, że słowa działają jak katalizatory uruchamiające obrazy, dźwięki, emocje w naszym umyśle. Wystarczy ich umiejętne użycie, abyśmy bezwiednie poddali się ich działaniu.

Nie denerwuj się! Nie wpadaj w panikę! – Czy słysząc te słowa na pewno czujesz się spokojnie i bezpiecznie? Dlaczego nasz umysł zachowuje się przewrotnie i mimo iż, słowa te mają nas uspokoić, powodują poddenerwowanie i niepokój? To nic dziwnego! Po prostu ta część naszego mózgu, która odpowiedzialna jest za przetwarzanie słów na obrazy, dźwięki i doznania nie potrafi zrozumieć i przetworzyć zaprzeczeń. Dlatego słysząc zdanie - Nie myśl o czerwonym. – zaczynasz myśleć o tym kolorze, a nawet widzieć go w swojej głowie. Nie ważne, czy powiesz Nie myśl o czerwonym, czy też Myśl o czerwonym – twój umysł na poziomie nieświadomym zareaguje tak samo, tzn. pojawi się w nim obraz czegoś czerwonego.

Przykłady te pokazują jak często sami działamy przeciwko sobie, wydając polecenia z zaprzeczeniem. Może lepiej czasem zastanowić się chwilę nad znaczeniem swoich słów i zamiast Nie rób tego! – powiedzieć - Przestań to robić! Odniesiesz znacznie lepszy skutek.

Będąc dzieckiem sama boleśnie doświadczyłam przewrotności użycia zaprzeczenia NIE, gdy wisząc do góry nogami na drabinkach, zobaczyłam moją starszą siostrę w towarzystwie przyjaciółki, zmierzającą w moją stronę. Drabinki były jeszcze mokre, bo rano padał deszcz, ale wówczas nie miało to dla mnie żadnego znaczenia, dopóki moja siostra widząc mnie zwisającą nad chodnikiem nie powiedziała: Nie spadnij tylko! Zdążyła odejść zaledwie kilka kroków, gdy nagle moje nogi ześlizgnęły się z rurki na której wisiałam i runęłam głową prosto w rozpościerający się dwa metry niżej chodnik. Czyżby wówczas mój umysł zrozumiał polecenie dokładnie odwrotnie? Na szczęście wszystko skończyło się tylko zwichniętą ręką i siedmioma szwami na czole, ale do dzisiaj pamiętam tę sytuację tak, jakby zdarzyła się wczoraj.

Na temat słów i ich znaczenia w komunikacji międzyludzkiej mogłabym rozprawiać jeszcze długo, ale więcej może następnym razem. Na zakończenie proponuję film, który pokazuje jak te same słowa, wypowiedziane inaczej, mogą wpływać na nasz los.

http://www.youtube.com/watch?v=Vv0vWHJs2QQ

O branży, etyce i "prawdziwym PR" rozmowa z dr Moniką Kaczmarek-Śliwińską

03:27

Internet, to cudowne narzędzie! Dzięki niemu, mimo iż mieszkam w regionie w którym branża public relations niby istnieje, a jakby jej w ogóle nie było, wiem co w PR- owej trawie piszczy. Mogę obserwować poczynania moich zawodowych autorytetów i być na bieżąco z tym, co dzieje się w tej branży. Dzięki internetowemu networkingowi mogę również rozmawiać z ludźmi z branży i ciągle się od nich uczyć. Jedną z takich osób jest dr Monika Kaczmarek-Śliwińska, którą niezwykle cenię. Postanowiłam zadać jej kilka nurtujących mnie pytań i dzięki internetowi, możecie przeczytać zapis naszej wirtualnej rozmowy.

Dr Monika Kaczmarek-Śliwińska jest ekspertem ds. public relations, trenerem i wykładowcą, adiunktem Instytutu Neofilologii i Komunikacji Społecznej Politechniki Koszalińskiej. Jest również autorką książek "Public relations w przestrzeni mediów społecznościowych. Działania organizacji i jej pracowników" (Koszalin 2013), „Internet Public Relations. Polskie realia działań public relations w Sieci” (Koszalin 2010) i ponad 80 artykułów na temat komunikowania i public relations. Działa w Polskim Towarzystwie Komunikacji Społecznej, Zachodniopomorskim Stowarzyszeniu Public Relations oraz Polskim Towarzystwie Edukacji Medialnej. Członkini dwóch kadencji Rady Etyki Public Relations (2010-2014). Ostatnio otrzymała również prestiżową, branżową nagrodę „LWY PR” w kategorii Edukacja, a rok wcześniej PRotona 2013.

1. Moniko, czy zgadzasz się z twierdzeniem, że nie tylko duże firmy potrzebują public relations?

Monika Kaczmarek-Śliwińska: Jeżeli przypomnimy sobie jakąkolwiek z wielu definicji public relations, to w większości z nich mowa jest o budowaniu relacji, wiarygodności, porozumienia, a przez to kształtowanie wizerunku i budowaniu pozycji organizacji/firmy pozwalającej jej realizację założonych celów. Każda firma – i duża, i mała – działa w określonym celu czy celach, więc przekładając wprost definicję staje się oczywiste, że każdy potrzebuje public relations. Często public relations postrzega się w sposób spłycony poprzez odniesienie tylko do kontekstu wizerunku. Zapomina się, że wizerunek jest sumą obrazów, które odbiorcy firmy mają w głowach, że może on się zmieniać, przekształcać itp. Im więcej pozytywnych (ale jednocześnie prawdziwych, nie zmanipulowanych) „obrazów” dotrze do świadomości odbiorcy, tym lepsze jest postrzeganie organizacji/firmy, co w dobie konkurencji jest znaczącą kwestią.

2. Dlaczego Twoim zdaniem w wielu regionach naszego kraju wiedza na ten temat jest taka znikoma?

M.K.Ś.: Myślę, że problem ten wiąże się z początkami naszej transformacji ustrojowej. Nastąpiło wiele zmian, w tym istotna zmiana systemu rynkowego i firmy musiały sobie jakoś poradzić w tej sytuacji. Szybko musiały przejść „weekendowy kurs konkurowania na rynku”, co w znacznej mierze spowodowało większe zainteresowanie marketingiem, gdyż jego efekty widać szybciej. Już po kilku dniach działań marketingowych, np. poprzez działania reklamowe, możemy zmierzyć jak zareagował rynek – czy wzrosła sprzedaż, obroty, zyski? Zmiany wizerunkowe i zmiany w świadomości społecznej, a wreszcie zmiany postaw zachodzą wolniej. Dopiero po latach funkcjonowania w przestrzeni wolnego rynku zwrócono uwagę, że produkt czy usługę można sprzedać raz, a warto zadbać, aby sprzedawać wielokrotnie temu samemu klientowi, który poleci firmę innym osobom i sam chętnie będzie podtrzymywać z nią kontakt poprzez to, że w międzyczasie zadbano o relacje oparte na wiarygodności.

3. Jeśli uczelnia znajdująca się na danym terenie nie przykłada wagi do edukacji studentów w tej dziedzinie, czy nie uważasz, że tym samym przyczynia się do braku świadomości na temat znaczenia public relations, także wśród lokalnego biznesu?

M.K.Ś.: Z pewnością uczelnie mają bardzo dużą szansę, aby zmieniać świadomość społeczną. Jednak daleko mi do stwierdzenia, że każda uczelnia powinna uczyć public relations. Zostawiłabym to w gestii uczelni mających potencjał kadrowy – zarówno możliwość wykorzystania kadry naukowej (lokalnej lub osób dojeżdżających) i praktyków. Rzeczywiście czasami dzieje się tak, że uczelnie mając możliwości (np. prowadząc kierunek studiów np. ekonomię, dziennikarstwo i komunikację społeczną itp.) nie uruchamiają np. dodatkowej specjalności. Szkoda, ponieważ obserwując rynek widzę znaczne potrzeby w zakresie specjalistów public relations, czy szerzej komunikacji społecznej. Takie specjalności nie generują znacznie większych kosztów uczelni, ponieważ nie są związane z tzw. minimum kadrowym, a z pewnością tworzą wartość lokalnemu rynkowi, jak również wzbogacają ofertę dydaktyczną uczelni, co w dobie niżu demograficznego również ma znaczenie. Oczywiście koszty są – czasami należy pozyskać dodatkową kadrę, ponieważ nie wszystko uda się zorganizować potencjałem osób już zatrudnionych. Dlatego z jednej strony uczelnie chyba nie zauważają potencjału, z drugiej część z nich z pewnością stara się ograniczać koszty i stąd brak takiej oferty. Z punktu widzenia uczelni warto też myśleć o studiach podyplomowych czy szkoleniach dla osób starszych, które często posiadają wykształcenie wyższe, ale chciałyby uzupełnić swoją wiedzę i nabyć doświadczenia w sferze komunikowania się.

4. Jako zwolenniczka prawdziwego, etycznego public relations nie mogę zgodzić się z faktem, że branża ta wciąż uznawana jest za szerzycieli propagandy i manipulacji. Jak jest Twoja recepta na zmianę takiego sposobu myślenia? Co o tym sądzisz?

M.K.Ś.: Również mnie to boli, co zresztą często znajduje wyraz na moim blogu (paczakutek.blox.pl).Po dwóch kadencjach w Radzie Etyki Public Relations mam świadomość niskiej egzekucji zapisów kodeksów branżowych, ale często też znacznej nieświadomości rynku w zakresie etyki public relations. Dlatego istotna jest edukacja – wielokierunkowa, skierowana do różnych obszarów rynku, nie tylko do osób zajmujących się PR. Bardzo istotne są również kwestie związane ze stowarzyszaniem się osób zajmujących się public relations. W Polsce mamy bardzo niski wskaźnik stowarzyszania się, dotyczy on jedynie nieznacznej części osób zajmujących się PR, jako branża (coraz częściej zadaję prowokująco pytanie czy istniejemy jako branża) nie mamy potencjału oddziaływania na rynek w zakresie własnego wizerunku poprzez działania instytucjonalne. W takiej sytuacji ogromną rolę odgrywa zachowanie się branży – im bardziej „etyczna”, im silniej respektująca zasady etyki zawodowej, tym większy sygnał dla rynku, czym jest ten „prawdziwy” PR.

W ubiegłym tygodniu byłam na konferencji dotyczącej etyki public relations zorganizowanej z inspiracji prof. Jerzego Olędzkiego na Uniwersytecie Warszawskim. Bardzo dużo ważnych tematów i treści, wiele interesujących głosów, ale rozglądając się po sali nie widziałam wielu twarzy środowiska praktyków public relations. To martwi, ponieważ kwestie etyki zawodowej nie powinny pozostawać jedynie zapisane w kodeksach, bo wtedy są martwe, ale być elementem codziennej działalności. W swoim wystąpieniu mówiłam o rozdźwięku pomiędzy zapisami kodeksowymi, praktyką rynku a realnymi możliwościami Rady Etyki Public Relations. Prawdę mówiąc obecny stan nie wygląda optymistycznie.

W tej chwili, w mojej opinii, branża powinna szybko zdecydować się na zmiany. Jeżeli PR-owcy chcą pozostać w sferze zawodów określanych, jako „zawody zaufania publicznego” (poprzez możliwość oddziaływania na znaczne grupy społeczne), to zmiany są niezbędne. Według mnie w chwili obecnej nie ma możliwości, woli, a może też pomysłu na konkretne działania w zakresie etyki zawodowej public relations. A przecież stosunek do etyki zawodowej wyznacza pozycję zawodową branży.

Z pewnością na zmianę przekonań społecznych mogłyby wpłynąć edukacja oraz prawidłowe, etyczne działania branży połączone z jednoczesną reakcją (np. stowarzyszeń branżowych) na wszelkie objawy patologii. Z tym niestety też bywa różnie.

Dziękuję za rozmowę!

Magia kolorów

08:41

W szary, deszczowy dzień na poprawienie nastroju często sięgamy po tabliczkę czekolady albo lampkę wina. W takich chwilach nie zdajemy sobie sprawy, jak ważną rolę w naszym życiu odgrywają kolory i chociaż otaczają nas zewsząd, nie zawsze korzystamy z ich niezwykłej mocy.

Kolor to potężne narzędzie psychologiczne. Może odstraszać, denerwować lub uspakajać i poprawiać nam nastrój. Jego znaczenie determinuje kultura i język. Jako narzędzie marketingowe wykorzystywane jest w materiałach reklamowych, na stronach internetowych, a także w logotypach, które subtelnie zachęcają klienta do kupna produktu lub polubienia firmy. Czy zastanawialiście się nad tym, dlaczego wiele firm ma w swoich kolorach firmowych czerwień i pomarańcz?

Kolor CZERWONY jest chyba najlepszym przykładem tego, jak kolory wpływają na naszą psychikę. Czerwień przyciąga wzrok i wprowadza nas w stan ekscytacji. Kojarzony jest z energią, wywołuje silne emocje, które aktywizują w mózgu uczucie miłości i chęć dawania. To dlatego często używany jest w symbolice ważnych rocznic i świąt (czerwone róże, Walentynki, Boże Narodzenie). Jest kolorem, który manipuluje odbiorcą. Użyty podstępnie podczas negocjacji (np. czerwony długopis lub etui do okularów), zwiększa szanse na wygraną i przekonanie rozmówcy do naszych argumentów.

Pamiętaj jednak, że nie należy z tym kolorem przesadzać, gdyż zbyt dużo czerwieni wzbudza agresję i złość. Wystarczy jeden czerwony akcent, taki jak krawat czy pomalowane na ten kolor paznokcie i już nabieramy większej pewności siebie, a otoczenie zwraca na nas baczniejszą uwagę i szybciej ulega naszemu urokowi.

POMARAŃCZOWY to najbardziej ekstrawagancki kolor, który symbolizuje zabawę, ciepło i energię. Działa pobudzająco i stymulująco, jest wesoły i optymistyczny. Kojarzony także przez odbiorców z komunikatywnością, ambicją, ekspresywnością i wrażliwością. Uwaga drogie panie! W tym sezonie w wersji „oranż” niezwykle modny w makijażu.

CZARNY to symbol władzy, mocy, trwałości i wytrzymałości, inteligencji, elegancji, ale także zła. Dodaje powagi, wywołując przy tym silne emocje. Nie należy używać go zbyt dużo, bo łatwo jest przytłoczyć nim odbiorcę. Nawe jeśli uważany jest za kolor, który „zmniejsza optycznie ilość kilogramów”, nie powinien być nadużywany w ubiorze. Przecież to, że chcemy być szczupli i zgrabni nie oznacza, że chcemy być odbierani jako smutni i przygnębieni.

BIAŁY to symbol czystości, niewinności, bezpieczeństwa, jest najbardziej neutralny w całym spektrum kolorów. W niektórych wschodnich częściach świata, biały wiąże się z żałobą.

SZARY uznawany za praktyczny i ponadczasowy kolor, który symbolizuje solidność. Idealnie komponuje się z każdym żywym kolorem, ponieważ sam kojarzy się raczej z monotonią i brakiem zdecydowania.

NIEBIESKI symbolizuje wytrwałość, niezawodność, mądrość, lojalność. Kolor niebieski pobudza nasz organizm do produkcji noradrenaliny - hormonu, który uspokaja. Kolor niebieski jest także uznawany za kolor medialny, ponieważ na jego tle ludzie dobrze się prezentują w telewizji lub na zdjęciach. I jeszcze jedna ciekawostka dla szefów firm. Podobno w niebieskim biurze pracownicy są bardziej wydajni!

ZIELONY symbol wzrostu, płodności, natury. Zieleń podobnie jak niebieski uspokaja i daje ukojenie dla naszego wzroku. Ciemna zieleń kojarzy się z konserwatywnym stylem zarządzania, męskością, bogactwem i pieniędzmi.

ŻÓŁTY to kolor słońca i symbol radości. Aktywizuje wspomnienie dobrych czasów (np. wspomnienia z wakacji), wywołuje w nas uczucie ulgi i świeżości. Człowiek otoczony kolorem żółtym czuje optymistyczne wibracje w mózgu, który uwalnia więcej serotoniny, odpowiedzialnej za chemiczne poczucie szczęścia. Wydobywa twórcze myśli i przyspiesza metabolizm. W gastronomii idealny kolor do obudzenia uczucia głodu u klienta (podobne działanie ma kolor pomarańczowy). Jest najsilniejszym z kolorów, dlatego w połączeniu z innymi barwami wnosi odrobinę szaleństwa i ekspresji.

RÓŻOWY, szczególnie w odcieniach pastelowych, uspokaja, kanalizuje agresję i łagodzi konflikty pracownicze.

BRĄZOWY to symbol niezawodności, stabilności i bezpieczeństwa. Łączy w sobie barwy zimne i ciepłe, dlatego potrzebuje innych kolorów, które go rozjaśnią i ożywią.

Takie, a nie inne zestawienia kolorów są więc wcale nieprzypadkowe. Przykładowo Coca -Cola czy papierosy Marlboro wykorzystują od lat te same kolory na swoich opakowaniach. Teraz ty też już wiesz, że czerwony, biały i czarny (opcjonalnie szary) to genialne połączenie, które podświadomie buduje profesjonalny wizerunek. Baw się więc kolorami i zestawiaj je ze sobą, ale zawsze rób to „z głową”!

Cytując Norwida: "Odpowiednie dać rzeczy - słowo!"

O branży, etyce i "prawdziwym PR" rozmowa z dr Moniką Kaczmarek-Śliwińską

Magia kolorów

O Autorce

Menu

Facebook

Kategorie

Popularne

Archiwum

Moja lista blogów

Instagram

Autor

Copyright

Kontakt