Nirvana (źródło Internet)

W ostatni weekend rozmawiałam z pewną znaną i utalentowaną artystką. Ucięłyśmy sobie pogawędkę na temat geniuszy, bo wielu takich w świecie muzyki i sztuki. Oczywiście nie wszyscy wielcy są szaleni, ale faktycznie w wielu przypadkach sprawdza się zależność, że ponadprzeciętność jest trudna. Dlaczego tak się dzieje?

Może geniusz nie potrafi odnaleźć się w świecie pełnym reguł i wymagającym od niego dostosowywania się do innych?

Michael Jackson - genialny piosenkarz, autor tekstów, kompozytor, tancerz, producent muzyczny, człowiek który już za życia stał się legendą. „Król Popu” karierę muzyczną rozpoczął w wieku 7 lat, jako wokalista rodzinnego zespołu The Jackson 5. W swojej karierze otrzymał 13 nagród Grammy, sprzedał ponad 750 mln egzemplarzy płyt na świecie. Mimo iż to co osiągnął jest marzeniem wielu artystów, jego życie nie było szczęśliwe. Być może zbyt wcześnie rozpoczęta kariera zabrała mu dzieciństwo dlatego często do niego wracał? Park rozrywki i prywatne zoo, do których zapraszał dzieci, miały dać mu odrobinę szczęścia, a zamiast tego artysta został oskarżony o molestowanie nieletnich. Kolejne operacje plastyczne i potrzeba zmiany koloru skóry, zniekształciły jego twarz i doprowadzały do kolejnych depresji.

Życie i kariera wielu geniuszy - artystów, to często także pasmo nieszczęść i chorób.

Weźmy na przykład postać historyczną - Ludwiga van Beethovena - u którego dość wcześnie pojawiły się pierwsze objawy głuchoty. Z pomocą przyszedł mu co prawda Johann Melzl, wynalazca metronomu, który skonstruował specjalną tubę przykładaną do ucha. W czasie komponowania Beethoven używał też specjalnego metalowego kołnierza, który wzmacniał dźwięki. Muzyk posługiwał się również drewnianym kijkiem, którego jeden koniec wkładał między zęby, a drugi mocował na pulpicie fortepianu, w ten sposób wyczuwał drgania instrumentu. Mimo głuchoty nie odciął się od świata zewnętrznego. Wprawdzie nigdy się nie ożenił (miał nieszczęsny zwyczaj zakochiwania się w szlachciankach, chociaż sam pochodził z "ludu"), to lubił spędzać czas w karczmach. Codziennie wypijał "umiarkowane do dużych ilości alkoholu", pod wpływem trunków, w najlepszym wypadku, rzucał w obsługę lokalu talerzami.

Być może wrażliwi geniusze nie potrafią udźwignąć sławy, porażek i faktu, że kariera jest chimeryczna?

Kurt Cobain - wokalista, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów kultowego zespołu Nirvana. Silnie uzależniony od heroiny. W 1994 po ostatnim tournée Nirvany po Europie, po powrocie do USA, stawił się w klinice odwykowej, z której uciekł po kilku dniach i udał się do swojego domu, gdzie popełnił samobójstwo. Jego muzyka była pełna niepokoju, nieuporządkowania, choć z drugiej strony genialna i uderzająca centralnie we wszytko co ważne dla każdego z nas. Narkotyki i alkohol dawały mu odskocznię, ale doprowadziły go na skraj ludzkiej godności. Wielka szkoda…

Alkohol, narkotyki, seksoholizm, lekomania, to tylko niektóre z nałogów, które są przyczyną upadków geniuszy. Na chwilę dają im wolność, poczucie życia według własnych zasad i ucieczkę od rzeczywistości. Niestety tylko na chwilę…

Nie trzeba być ekspertem w dziedzinie mody, wizażystą czy stylistą, żeby wyglądać dobrze i adekwatnie do sytuacji. Pracowałam przez kilkanaście lat w korporacjach i tam wygląd zewnętrzny zawsze odgrywał dużą rolę. Schludne, eleganckie ubranie, czyste buty i zadbane włosy świadczyły zawsze o poważnym podchodzeniu do swoich obowiązków. Wiedział o tym każdy pracownik, począwszy od stażysty na prezesie kończąc. Czasem takie ramy mnie ograniczały, ale wiedziałam, że chodzi tu głównie o szacunek do klienta i współpracowników, dlatego starałam się podporządkować. Dobry wygląd zewnętrzny w naszej kulturze sprawia, że wywieramy lepsze wrażenie i jesteśmy lepiej odbierani. To przecież właściwie żadna filozofia i wydawałoby się, że wiedzą o tym wszyscy. A jednak!

Od kiedy sama reprezentuję siebie i swoją firmę mam wolność wyboru co do stroju, makijażu i biżuterii. Wiem jednak doskonale, że mój wizerunek to także wizerunek firmy, którą reprezentuję. Czasem pozwalam sobie na małe szaleństwo, takie jak duże kolczyki, szalony ciuch, ale zawsze najpierw zastanawiam się z kim tego dnia mam się spotkać i czy mój wygląd nie zostanie odebrany jako mało profesjonalny. Gdy wybieram się na poważną rozmowę biznesową staram się jednak wpasować w neutralne, ale eleganckie ubrania i nie jest mi wtedy obojętny nawet kolor lakieru na paznokciach. Chociaż pracuję w branży kreatywnej i artystycznej, staram się zakładać skórzane spodnie raczej na koncerty, a nie na spotkania z klientami biznesowymi. Tatuaż też mam w miejscu, które zawsze łatwo ukryć. Takie są zasady savoir-vivre w biznesie!

Tym bardziej dziwi mnie fakt, że w świecie biznesu funkcjonują osoby, które uważają, że ich to nie dotyczy i świątek, piątek, czy niedziela wyglądają tak samo. Noszony przez tydzień rozciągnięty sweter być może jest wyrazem buntu i niechęci do panujących reguł, ale …kogo to obchodzi?!

Swobodny ubiór, to nie to samo co ubiór niedbały! Nie chodzi też o to, aby dyskredytować osoby mniej zamożne. W "ciuchlandach" można znaleźć czasem naprawdę znakomite, oryginalne ubrania w dobrym stanie. Chodzi o to, żeby zwracać uwagę na to, jak się wygląda i jakie robi się wrażenie, szczególnie to pierwsze!

Pierwsze wrażenie, to chwila gdy dokonujemy oceny nowo poznanej osoby przez pryzmat jej wizerunku osobistego. W trakcie tych pierwszych chwil nie przetwarzamy informacji racjonalnie – opieramy się przede wszystkim na emocjach. Oceniamy w jakim stopniu osoba jest do nas podobna, a na podstawie tego co obserwujemy, przypisujemy jej określone cechy. Jest to proces emocjonalny i podświadomy, dlatego wrażenie, które w nas powstaje jest niezwykle trwałe i trudne do zmiany.

Gdybym była szefem dużej, bogatej firmy i przyszedłby do mnie z ofertą taki biznesmen w swetrze, raczej nie byłabym zainteresowana współpracą. Taka osoba nie wzbudziłaby we mnie zaufania i nie chciałabym, aby w jakikolwiek sposób reprezentowała moje interesy. Niechlujny człowiek z przetłuszczonymi włosami, czy bizneswoman w polarze może i mają wiedzę oraz umiejętności, ale mnie do nich nie przekonują. Jeśli ktoś nie dba o siebie, to jak dba o swoje interesy i wizerunek? Też tak …byle jak?

Ostatnio wyjątkowo często czytam jakieś artykuły o zmianach! O tym, że w życiu nic nie jest pewne, tylko śmierć i zmiany. O tym, że zmiany są ważne i potrzebne, bo nas rozwijają. W internecie krąży wiele pięknych obrazków i złotych myśli na ten temat. Czy to jednak wystarczy, aby mnie przekonać do tego, że zmiany są dla mnie dobre i na pewno zaprowadzą mnie do szczęśliwego zakończenia każdej historii?

Tego akurat wcale nie jestem taka pewna! Ostatnio w moim życiu zaszły wielkie zmiany, ale czy zdecydowałabym się na nie, gdybym wiedziała co się potem wydarzy? Gdybym wiedziała z czym przyjdzie mi się zmierzyć i walczyć? Na to pytanie nie mam już wcale takiej oczywistej odpowiedzi.

Zmiany są bardzo trudne! Boimy się ich, bo zmuszają nas one do wyjścia ze strefy komfortu. Każą nam zburzyć i zmienić wszystko to, z czym nauczyliśmy się już radzić w życiu i budować na nowo swoją rzeczywistość. Człowiek jest z natury wygodny i lubi chodzić po utartych ścieżkach, dlatego stojąc przed obliczem zmian, tak trudno nam podjąć decyzję.

Jeśli nie musimy niczego zmieniać, bo jest nam dobrze, to przecież nie będziemy szaleńcami i nie zdecydujemy się niszczyć tworzonego latami porządku.

Inaczej jest gdy zmiany same pojawiają się w naszym życiu jak grom z jasnego nieba i nie pytając nikogo o pozwolenie, wkraczają w nie depcząc nas ubłoconymi butami. Taką zmianą może być ciężka choroba, strata kogoś bliskiego, czy zwolnienie z pracy. Znajdujemy się nagle we wnętrzu jakiejś trąby powietrznej, która nie wiadomo gdzie nas wyrzuci. Walczymy z własnymi myślami, wszystko nagle traci sens i mówienie w takiej sytuacji, że zmiany są potrzebne, zupełnie mija się z celem!

Czasami jednak myśl o zmianach krąży nieznośnie po naszej głowie i nie pozwala cieszyć się z osiągniętej rutyny i dotychczasowego życia. Kiedy codzienność nas przytłacza i czujemy pod skórą, że jesteśmy jakby w nie swojej bajce, co wtedy? Wtedy jesteśmy właśnie na krok przed podjęciem decyzji o zmianie, którą musimy zrobić w życiu, aby osiągnąć wreszcie spełnienie i spokój wewnętrzny.

Jak jednak zrobić pierwszy krok, gdy nie wiadomo co czeka nas po drugiej stronie tego rwącego strumienia? Tylko człowiek, który desperacko chce uciec od sytuacji w której się znajduje, rzuca się jak szaleniec w nieznane. To prawda! Często dopiero desperacja doprowadza nas do zmian, bo w przeciwnym razie strach przed podjęciem decyzji jest tak duży, że paraliżuje nas przed podjęciem takiej decyzji. Zmiana nas jednak wciąga jak wir i prędzej, czy później znajdujemy się już w oku tego cyklonu. Swój świat wywracamy do góry nogami, pogrążamy się w chaosie i zadajemy pytanie - Co dalej?

Gdy jednak kurz po tej bitwie wreszcie opadnie, zobaczymy wzgórza nowych możliwości i wielkie pokłady własnej kreatywności, a wtedy tylko od nas zależy, co z tym wszystkim zrobimy dalej!

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko życzyć Wam i sobie powodzenia na tej nowej, kamienistej drodze zmian. Nie zapominajcie jednak nawet przez chwilę, że to przecież jest droga do Waszego wymarzonego celu!