Nie trzeba być ekspertem w dziedzinie mody, wizażystą czy stylistą, żeby wyglądać dobrze i adekwatnie do sytuacji. Pracowałam przez kilkanaście lat w korporacjach i tam wygląd zewnętrzny zawsze odgrywał dużą rolę. Schludne, eleganckie ubranie, czyste buty i zadbane włosy świadczyły zawsze o poważnym podchodzeniu do swoich obowiązków. Wiedział o tym każdy pracownik, począwszy od stażysty na prezesie kończąc. Czasem takie ramy mnie ograniczały, ale wiedziałam, że chodzi tu głównie o szacunek do klienta i współpracowników, dlatego starałam się podporządkować. Dobry wygląd zewnętrzny w naszej kulturze sprawia, że wywieramy lepsze wrażenie i jesteśmy lepiej odbierani. To przecież właściwie żadna filozofia i wydawałoby się, że wiedzą o tym wszyscy. A jednak!

Od kiedy sama reprezentuję siebie i swoją firmę mam wolność wyboru co do stroju, makijażu i biżuterii. Wiem jednak doskonale, że mój wizerunek to także wizerunek firmy, którą reprezentuję. Czasem pozwalam sobie na małe szaleństwo, takie jak duże kolczyki, szalony ciuch, ale zawsze najpierw zastanawiam się z kim tego dnia mam się spotkać i czy mój wygląd nie zostanie odebrany jako mało profesjonalny. Gdy wybieram się na poważną rozmowę biznesową staram się jednak wpasować w neutralne, ale eleganckie ubrania i nie jest mi wtedy obojętny nawet kolor lakieru na paznokciach. Chociaż pracuję w branży kreatywnej i artystycznej, staram się zakładać skórzane spodnie raczej na koncerty, a nie na spotkania z klientami biznesowymi. Tatuaż też mam w miejscu, które zawsze łatwo ukryć. Takie są zasady savoir-vivre w biznesie!

Tym bardziej dziwi mnie fakt, że w świecie biznesu funkcjonują osoby, które uważają, że ich to nie dotyczy i świątek, piątek, czy niedziela wyglądają tak samo. Noszony przez tydzień rozciągnięty sweter być może jest wyrazem buntu i niechęci do panujących reguł, ale …kogo to obchodzi?!

Swobodny ubiór, to nie to samo co ubiór niedbały! Nie chodzi też o to, aby dyskredytować osoby mniej zamożne. W "ciuchlandach" można znaleźć czasem naprawdę znakomite, oryginalne ubrania w dobrym stanie. Chodzi o to, żeby zwracać uwagę na to, jak się wygląda i jakie robi się wrażenie, szczególnie to pierwsze!

Pierwsze wrażenie, to chwila gdy dokonujemy oceny nowo poznanej osoby przez pryzmat jej wizerunku osobistego. W trakcie tych pierwszych chwil nie przetwarzamy informacji racjonalnie – opieramy się przede wszystkim na emocjach. Oceniamy w jakim stopniu osoba jest do nas podobna, a na podstawie tego co obserwujemy, przypisujemy jej określone cechy. Jest to proces emocjonalny i podświadomy, dlatego wrażenie, które w nas powstaje jest niezwykle trwałe i trudne do zmiany.

Gdybym była szefem dużej, bogatej firmy i przyszedłby do mnie z ofertą taki biznesmen w swetrze, raczej nie byłabym zainteresowana współpracą. Taka osoba nie wzbudziłaby we mnie zaufania i nie chciałabym, aby w jakikolwiek sposób reprezentowała moje interesy. Niechlujny człowiek z przetłuszczonymi włosami, czy bizneswoman w polarze może i mają wiedzę oraz umiejętności, ale mnie do nich nie przekonują. Jeśli ktoś nie dba o siebie, to jak dba o swoje interesy i wizerunek? Też tak …byle jak?

Ostatnio wyjątkowo często czytam jakieś artykuły o zmianach! O tym, że w życiu nic nie jest pewne, tylko śmierć i zmiany. O tym, że zmiany są ważne i potrzebne, bo nas rozwijają. W internecie krąży wiele pięknych obrazków i złotych myśli na ten temat. Czy to jednak wystarczy, aby mnie przekonać do tego, że zmiany są dla mnie dobre i na pewno zaprowadzą mnie do szczęśliwego zakończenia każdej historii?

Tego akurat wcale nie jestem taka pewna! Ostatnio w moim życiu zaszły wielkie zmiany, ale czy zdecydowałabym się na nie, gdybym wiedziała co się potem wydarzy? Gdybym wiedziała z czym przyjdzie mi się zmierzyć i walczyć? Na to pytanie nie mam już wcale takiej oczywistej odpowiedzi.

Zmiany są bardzo trudne! Boimy się ich, bo zmuszają nas one do wyjścia ze strefy komfortu. Każą nam zburzyć i zmienić wszystko to, z czym nauczyliśmy się już radzić w życiu i budować na nowo swoją rzeczywistość. Człowiek jest z natury wygodny i lubi chodzić po utartych ścieżkach, dlatego stojąc przed obliczem zmian, tak trudno nam podjąć decyzję.

Jeśli nie musimy niczego zmieniać, bo jest nam dobrze, to przecież nie będziemy szaleńcami i nie zdecydujemy się niszczyć tworzonego latami porządku.

Inaczej jest gdy zmiany same pojawiają się w naszym życiu jak grom z jasnego nieba i nie pytając nikogo o pozwolenie, wkraczają w nie depcząc nas ubłoconymi butami. Taką zmianą może być ciężka choroba, strata kogoś bliskiego, czy zwolnienie z pracy. Znajdujemy się nagle we wnętrzu jakiejś trąby powietrznej, która nie wiadomo gdzie nas wyrzuci. Walczymy z własnymi myślami, wszystko nagle traci sens i mówienie w takiej sytuacji, że zmiany są potrzebne, zupełnie mija się z celem!

Czasami jednak myśl o zmianach krąży nieznośnie po naszej głowie i nie pozwala cieszyć się z osiągniętej rutyny i dotychczasowego życia. Kiedy codzienność nas przytłacza i czujemy pod skórą, że jesteśmy jakby w nie swojej bajce, co wtedy? Wtedy jesteśmy właśnie na krok przed podjęciem decyzji o zmianie, którą musimy zrobić w życiu, aby osiągnąć wreszcie spełnienie i spokój wewnętrzny.

Jak jednak zrobić pierwszy krok, gdy nie wiadomo co czeka nas po drugiej stronie tego rwącego strumienia? Tylko człowiek, który desperacko chce uciec od sytuacji w której się znajduje, rzuca się jak szaleniec w nieznane. To prawda! Często dopiero desperacja doprowadza nas do zmian, bo w przeciwnym razie strach przed podjęciem decyzji jest tak duży, że paraliżuje nas przed podjęciem takiej decyzji. Zmiana nas jednak wciąga jak wir i prędzej, czy później znajdujemy się już w oku tego cyklonu. Swój świat wywracamy do góry nogami, pogrążamy się w chaosie i zadajemy pytanie - Co dalej?

Gdy jednak kurz po tej bitwie wreszcie opadnie, zobaczymy wzgórza nowych możliwości i wielkie pokłady własnej kreatywności, a wtedy tylko od nas zależy, co z tym wszystkim zrobimy dalej!

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko życzyć Wam i sobie powodzenia na tej nowej, kamienistej drodze zmian. Nie zapominajcie jednak nawet przez chwilę, że to przecież jest droga do Waszego wymarzonego celu!

Dzisiaj, pewna nie znana mi jeszcze osobiście osoba napisała do mnie, że moje życie z perspektywy Facebooka jest fascynujące. Zaskoczyło mnie to bardzo, bo nie kreuję żadnych kłamstw na temat swego życia w przestrzeni wirtualnej, a raczej piszę zawsze o tym, co rzeczywiście się zdarzyło. Czy moje życie naprawdę jest fascynujące?

Na pewno zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że to co wrzucam do internetu już tam pozostaje i w pewnym sensie tracę nad tym kontrolę. Staram się więc wybierać to, co rzeczywiście warte jest pokazania czy powiedzenia światu, a przynajmniej tak mi się wydaje.

Postanowiłam sobie, że mój profil nie będzie ścianą płaczu, bo i po co? Czy to, że wyżalę się 300 znajomym na Facebooku i poskarżę na swój niesprawiedliwy los, to w czymkolwiek mi pomoże? Część z nich to zlekceważy, niektórych to rozbawi, pozostali będą to mieli w nosie. Nie powiem, że czasem nie mam ochoty wypłakać się w wirtualnej przestrzeni, ale gdy zdarzało mi się to kiedyś miałam wrażenie, że walę grochem o ścianę. Ludzie mają swoje problemy a to , że ja też je mam, co najwyżej ich ucieszy.

Chcę, aby moje życie było ciekawe. Nie lubię nudy i rutyny. Mam wiele zainteresowań dzięki którym mogę ciągle się rozwijać. To dla mnie jak oddychanie, ale czy to oznacza, że moje życie jest wyjątkowe?

Przecież borykam się z problemami, mam chwile zwątpienia i czasem mam wrażenie, że już nie dam rady. To raczej nie są oznaki wyjątkowości, a najzwyklejszych ludzkich dylematów i słabości.

Może tajemnica mojej internetowej tożsamości tkwi w tym, że lubię pisać i jestem „mistrzynią contentu”? Być może najzwyklejsze chwile w życiu potrafię ubrać w słowa, które czynią je niezwykłymi?

Może ludzie, którymi się otaczam są po prostu wyjątkowi i przebywanie z nimi dodaje mojemu życiu takiego blasku? Zawsze ciągnęło mnie do ludzi niezwykłych, oryginalnych i mam wrażenie, że tę niezwykłość potrafię odkryć nawet w kimś z pozoru zwyczajnym.

Mam też niezwykłe dziecko, męża i psa… Czy ja tego wszystkiego do tej pory nie zauważyłam? Przecież każdy z nas sam kształtuje swoje życie, ma wpływ na każdy jego kolejny dzień, który może uczynić niezwykłym!

Oddaj zabawkę Krzysiowi, bo jest młodszy! 

Ustąp koledze, bądź mądrzejszy!

Jak nie dasz mi lizaka, to przestaniesz być moją koleżanką!

Od dzieciństwa mamy z tym do czynienia. Uczeni jesteśmy, żeby dla świętego spokoju i opinii bycia grzecznym dzieckiem, rezygnować ze swoich potrzeb. Uczą nas tego rodzice, uczy szkoła i otoczenie, bo przecież tak powinien zachowywać się człowiek dobrze wychowany. Czy jednak na pewno w dorosłym życiu taka postawa nam pomaga? 

Stosunki międzyludzkie opierają się na sześciu schematach, przy czym ja uważam, że najważniejsze z nich są poniższe trzy:

„wygrana-przegrana”
Postawa ta charakteryzuje ludzi, którzy bez względu na wszystko, zawsze muszą postawić na swoim. Ludzi tego pokroju są autorytarni, gotowi użyć siły, podstępu, pozycji, koneksji, aby wszystko było tak, jak oni sobie założyli. Jeśli wychowujemy dziecko, porównując je ciągle z innymi, dając mu miłość warunkową (czyli w zamian za zrobienie tego, na czym nam zależy) na pewno wychowamy dorosłego człowieka, którego celem będzie ciągła rywalizacja i udowadnianie na każdym kroku sobie i otoczeniu, że zawsze wygrywa. Taki człowiek nie będzie potrafił pracować w zespole, bo w jego mentalności leży ciągła walka.

„wygrana-wygrana”
To najlepsza z możliwych postaw, do której wszyscy powinniśmy dążyć w relacjach. Zakłada ona, że obydwie strony są tak samo ważne. W tym działaniu ważna jest współpraca i osiągnięcie porozumienia, które daje satysfakcję dla każdej ze stron. Nikt nie traci. Sukces jest taki sam w przypadku każdej ze stron i to jest rozwiązanie idealne.

„przegrana-wygrana”
Teoretycznie postawa najbardziej dla nas niekorzystna. Charakteryzująca osoby słabe, starające się zadowolić wszystkich. Stawiają one na popularność i akceptację, bo mają zbyt mało odwagi, aby wyrazić swoje zdanie. Nie chcą nikogo skrzywdzić i urazić nawet za cenę własnej przegranej. Myślący w ten sposób zadowolą się byle czym, byle tylko nie stracić poczucia bezpieczeństwa.

Wracając do dzieciństwa okazuje się, że to właśnie tej ostatniej postawy jesteśmy najczęściej uczeni. Wpaja się nam rezygnowanie z własnego zdania i potrzeb na rzecz innych i świętego spokoju. Przecież nie o to w tym wszystkim chodzi!

Może zamiast oddawać zabawkę młodszemu, możemy pobawić się nią razem? Zamiast ustępować we wszystkim koledze pokażmy mu, że nie mamy wcale zamiaru ze wszystkiego rezygnować (bo niby dlaczego?). Koleżance zaś, która szantażuje nas lizakiem, powiedzmy grzecznie - Żegnaj! Takich koleżanek jak Ty mam na pęczki!

Życie jest jak gra. Nie przegrywajmy po to, aby dać wygrać innym. Nasze zdanie też się liczy, nawet jeśli nie zawsze uda się osiągnąć kompromis. Może czas przestać wierzyć ślepo w schemat „grzecznej dziewczynki”, bo zgodnie ze starym przysłowiem; „Grzecznie dziewczynki idą do nieba, a niegrzeczne - tam gdzie chcą!”.