Alina Stasiak Akademia Wizerunku i Marki Osobistej

Wszystko co chcecie wiedzieć o kontaktach z mediami, ale wstydzicie się zapytać...

09:17

„Co najbardziej ożywia gazetę? Trup na pierwszej stronie.” – ten żart słyszeliśmy wielokrotnie już na pierwszym roku studiów dziennikarskich. Czy to jednak na pewno jest żart? Może raczej reguła, którą kierują się obecne media? Afery, morderstwa, wojny. Oglądając codziennie wiadomości, czytając gazety i przeglądając informacyjne portale internetowe mam nieodparte wrażenie, że coraz trudniej jest być dziennikarzem i obiektywnie przedstawiać rzeczywistość. To piękny zawód, który jak każda artystyczna profesja wymaga pewnego poświęcenia i wiary w to, co się robi. W przeciwnym razie, jest się tylko zwykłym rzemieślnikiem, wykonującym po prostu swoją robotę. Nie zapominajmy, że o temacie, którym zajmuje się dziennikarz decydują zwykle jego przełożeni, wydawcy, kierownicy redakcji czy wreszcie redaktorzy naczelni. Kto ostatecznie – zależy od stylu pracy i polityki danej gazety, stacji radiowej lub telewizyjnej oraz od jej wielkości. Mimo iż kiedyś podjęłam decyzję i „przeszłam na drugą stronę rzeki”, w duszy zawsze pozostanę dziennikarzem i będę miała szacunek do tego zawodu i ludzi w nim pracujących.

Szacunek do dziennikarzy, to także ważny element media relations, czyli zasad obowiązujących w kontaktach z mediami. Każda szanująca się firma, czy osoba publiczna powinna pamiętać, że media mogą być drabiną do sukcesu, ale mogą też zniszczyć reputację w jednej chwili. Dlatego też nie należy lekceważyć ich znaczenia, a raczej starać się zrozumieć ich charakter i styl pracy.

Traktuj dziennikarza nie jak zagrożenie, ale jako szansę. Dziennikarz potrzebuje ciekawego materiału, na tym polega jego praca. Dobry news, to „mięso” mediów. Jeśli masz naprawdę wartościowe informacje i chcesz się nimi podzielić ze światem, wówczas skontaktuj się z dziennikarzem.

Buduj sieć kontaktów z właściwymi dziennikarzami. Dbaj o dobre relacje, ale nie zasypuj każdego z nich informacjami, którymi nie będą zainteresowani. Każdy z nich dostaje codziennie wiele maili i tylko te wartościowe nie lądują w koszu.

Bądź otwarty, gotowy do współpracy, rzetelny i wiarygodny. Jeśli dziennikarz będzie wiedział, że może na ciebie liczyć i że twoje informacje są rzetelne i prawdziwe, chętniej będzie współpracował. Bądź wiarygodnym źródłem informacji (szczególnie branżowych), a nie tylko promotorem swojej firmy.

Bądź konkretny i przekazuj informacje „na czas”. Pamiętaj, że wiadomość z dzisiaj, jutro będzie przestarzałym newsem i nikogo już nie zainteresuje.

Poznaj zasady pracy dziennikarza, a będziesz miał z nim wspólny cel – zainteresować (czytelnika, telewidza). Wczuj się w rolę tego, kto jest odbiorcą informacji. Mów i pisz o tym, o czym sam chciałbyś przeczytać lub usłyszeć. Dopilnuj, aby materiały o tobie lub firmie były profesjonalne z dziennikarskiego punktu widzenia.

Bądź przygotowany do spotkania z dziennikarzem. Twoje informacje powinny być przekazywane w sposób zwięzły i klarowny. Dziennikarze pracują zazwyczaj w biegu i w permanentnym niedoczasie, więc nie będą prowadzili rozmów, w których od razu nie wiadomo, o co chodzi. Zawsze zaczynaj od najważniejszej informacji – więcej możesz nie zdążyć powiedzieć.

Posługuj się prostym językiem. Nie próbuj zabłysnąć używając żargonu technicznego i skomplikowanych szczegółów omawianego projektu. Przecież chodzi o to, aby czytelnik lub słuchacz zrozumieli to, co chciałeś im przekazać.

Dziennikarz, to też człowiek. Staraj się ze spokojem przyjąć krytykę, a nawet niekompetencję dziennikarza. Jeśli zdarzy się nieścisłość w ukazującej się w mediach informacji, to nie zawsze jest powód, żeby zepsuć swoje relacje z danym dziennikarzem. Może warto najpierw się z nim skontaktować, aby wyjaśnić sprawę, a dopiero potem zdecydować, czy wystąpić z oficjalnym sprostowaniem do redaktora naczelnego?

Podsumowując te zasady jedno jest pewne, że współpraca z dziennikarzami nie zawsze bywa łatwa. Jeśli jednak dostarczymy im treści pouczające, rozrywkowe, ważne społecznie, interesujące dla odbiorców i krzewiące jakieś konkretne idee, mamy szansę na to, że zainteresujemy ich tematem i wówczas wszyscy będą zadowoleni. Przecież nie taki diabeł straszny ;-)

Cytując Norwida: "Odpowiednie dać rzeczy - słowo!"

09:29

Powołując się na obliczenia niemieckiego naukowca Alberta Mehrabiana, tylko 7 procent informacji czerpiemy ze słów, 35 procent wnioskujemy z tonu głosu i aż 55 procent czerpiemy z mowy ciała. Z tego wynika, że dla osób nas słuchających to, co mówimy tak naprawdę ma niewielkie znaczenie. Może jednak nie do końca tak jest, skoro istnieje wiele technik językowych, które mają za zadanie wywarcie wpływu na odbiorcę i skłonienie go do określonego myślenia lub działania? Język perswazji, zatem nie powinien być dla nas zupełnie obojętny, ponieważ za jego sprawą inni wpływają na nasz umysł, stan emocjonalny, a nawet nasze decyzje.

Nie wierzysz w to, że pojedyncze słowa mogą wiele zmienić w Twoim myśleniu? Zrobimy małe doświadczenie. Zamknij oczy i powiedź powoli słowa – obrazy, robiąc krótką przerwę po każdym z nich:

· żółty, fioletowa krowa, Mój ojciec

Prawda, że wszystko to zobaczyłeś w swoich myślach i to na dodatek w odpowiednich kolorach! Teraz kolej na słowa - dźwięki:

· budzik, dzwon kościelny, przejeżdżający motor

Czy usłyszałeś te dźwięki? Jeśli nie, to znaczy, że nie wystarczająco skoncentrowałeś się nad tym ćwiczeniem. Na koniec zabawy zamknij oczy i w myślach wypowiedz powoli słowa – emocje:

· zimno, stres, radość, relaks

Teraz na pewno odczułeś prawie na własnej skórze zimny dreszcz, nieprzyjemne uczucie związane ze stresem, ale także orzeźwiający powiew radości i relaksu.

To ćwiczenie pokazało nam, że słowa działają jak katalizatory uruchamiające obrazy, dźwięki, emocje w naszym umyśle. Wystarczy ich umiejętne użycie, abyśmy bezwiednie poddali się ich działaniu.

Nie denerwuj się! Nie wpadaj w panikę! – Czy słysząc te słowa na pewno czujesz się spokojnie i bezpiecznie? Dlaczego nasz umysł zachowuje się przewrotnie i mimo iż, słowa te mają nas uspokoić, powodują poddenerwowanie i niepokój? To nic dziwnego! Po prostu ta część naszego mózgu, która odpowiedzialna jest za przetwarzanie słów na obrazy, dźwięki i doznania nie potrafi zrozumieć i przetworzyć zaprzeczeń. Dlatego słysząc zdanie - Nie myśl o czerwonym. – zaczynasz myśleć o tym kolorze, a nawet widzieć go w swojej głowie. Nie ważne, czy powiesz Nie myśl o czerwonym, czy też Myśl o czerwonym – twój umysł na poziomie nieświadomym zareaguje tak samo, tzn. pojawi się w nim obraz czegoś czerwonego.

Przykłady te pokazują jak często sami działamy przeciwko sobie, wydając polecenia z zaprzeczeniem. Może lepiej czasem zastanowić się chwilę nad znaczeniem swoich słów i zamiast Nie rób tego! – powiedzieć - Przestań to robić! Odniesiesz znacznie lepszy skutek.

Będąc dzieckiem sama boleśnie doświadczyłam przewrotności użycia zaprzeczenia NIE, gdy wisząc do góry nogami na drabinkach, zobaczyłam moją starszą siostrę w towarzystwie przyjaciółki, zmierzającą w moją stronę. Drabinki były jeszcze mokre, bo rano padał deszcz, ale wówczas nie miało to dla mnie żadnego znaczenia, dopóki moja siostra widząc mnie zwisającą nad chodnikiem nie powiedziała: Nie spadnij tylko! Zdążyła odejść zaledwie kilka kroków, gdy nagle moje nogi ześlizgnęły się z rurki na której wisiałam i runęłam głową prosto w rozpościerający się dwa metry niżej chodnik. Czyżby wówczas mój umysł zrozumiał polecenie dokładnie odwrotnie? Na szczęście wszystko skończyło się tylko zwichniętą ręką i siedmioma szwami na czole, ale do dzisiaj pamiętam tę sytuację tak, jakby zdarzyła się wczoraj.

Na temat słów i ich znaczenia w komunikacji międzyludzkiej mogłabym rozprawiać jeszcze długo, ale więcej może następnym razem. Na zakończenie proponuję film, który pokazuje jak te same słowa, wypowiedziane inaczej, mogą wpływać na nasz los.

http://www.youtube.com/watch?v=Vv0vWHJs2QQ

O branży, etyce i "prawdziwym PR" rozmowa z dr Moniką Kaczmarek-Śliwińską

03:27

Internet, to cudowne narzędzie! Dzięki niemu, mimo iż mieszkam w regionie w którym branża public relations niby istnieje, a jakby jej w ogóle nie było, wiem co w PR- owej trawie piszczy. Mogę obserwować poczynania moich zawodowych autorytetów i być na bieżąco z tym, co dzieje się w tej branży. Dzięki internetowemu networkingowi mogę również rozmawiać z ludźmi z branży i ciągle się od nich uczyć. Jedną z takich osób jest dr Monika Kaczmarek-Śliwińska, którą niezwykle cenię. Postanowiłam zadać jej kilka nurtujących mnie pytań i dzięki internetowi, możecie przeczytać zapis naszej wirtualnej rozmowy.

Dr Monika Kaczmarek-Śliwińska jest ekspertem ds. public relations, trenerem i wykładowcą, adiunktem Instytutu Neofilologii i Komunikacji Społecznej Politechniki Koszalińskiej. Jest również autorką książek "Public relations w przestrzeni mediów społecznościowych. Działania organizacji i jej pracowników" (Koszalin 2013), „Internet Public Relations. Polskie realia działań public relations w Sieci” (Koszalin 2010) i ponad 80 artykułów na temat komunikowania i public relations. Działa w Polskim Towarzystwie Komunikacji Społecznej, Zachodniopomorskim Stowarzyszeniu Public Relations oraz Polskim Towarzystwie Edukacji Medialnej. Członkini dwóch kadencji Rady Etyki Public Relations (2010-2014). Ostatnio otrzymała również prestiżową, branżową nagrodę „LWY PR” w kategorii Edukacja, a rok wcześniej PRotona 2013.

1. Moniko, czy zgadzasz się z twierdzeniem, że nie tylko duże firmy potrzebują public relations?

Monika Kaczmarek-Śliwińska: Jeżeli przypomnimy sobie jakąkolwiek z wielu definicji public relations, to w większości z nich mowa jest o budowaniu relacji, wiarygodności, porozumienia, a przez to kształtowanie wizerunku i budowaniu pozycji organizacji/firmy pozwalającej jej realizację założonych celów. Każda firma – i duża, i mała – działa w określonym celu czy celach, więc przekładając wprost definicję staje się oczywiste, że każdy potrzebuje public relations. Często public relations postrzega się w sposób spłycony poprzez odniesienie tylko do kontekstu wizerunku. Zapomina się, że wizerunek jest sumą obrazów, które odbiorcy firmy mają w głowach, że może on się zmieniać, przekształcać itp. Im więcej pozytywnych (ale jednocześnie prawdziwych, nie zmanipulowanych) „obrazów” dotrze do świadomości odbiorcy, tym lepsze jest postrzeganie organizacji/firmy, co w dobie konkurencji jest znaczącą kwestią.

2. Dlaczego Twoim zdaniem w wielu regionach naszego kraju wiedza na ten temat jest taka znikoma?

M.K.Ś.: Myślę, że problem ten wiąże się z początkami naszej transformacji ustrojowej. Nastąpiło wiele zmian, w tym istotna zmiana systemu rynkowego i firmy musiały sobie jakoś poradzić w tej sytuacji. Szybko musiały przejść „weekendowy kurs konkurowania na rynku”, co w znacznej mierze spowodowało większe zainteresowanie marketingiem, gdyż jego efekty widać szybciej. Już po kilku dniach działań marketingowych, np. poprzez działania reklamowe, możemy zmierzyć jak zareagował rynek – czy wzrosła sprzedaż, obroty, zyski? Zmiany wizerunkowe i zmiany w świadomości społecznej, a wreszcie zmiany postaw zachodzą wolniej. Dopiero po latach funkcjonowania w przestrzeni wolnego rynku zwrócono uwagę, że produkt czy usługę można sprzedać raz, a warto zadbać, aby sprzedawać wielokrotnie temu samemu klientowi, który poleci firmę innym osobom i sam chętnie będzie podtrzymywać z nią kontakt poprzez to, że w międzyczasie zadbano o relacje oparte na wiarygodności.

3. Jeśli uczelnia znajdująca się na danym terenie nie przykłada wagi do edukacji studentów w tej dziedzinie, czy nie uważasz, że tym samym przyczynia się do braku świadomości na temat znaczenia public relations, także wśród lokalnego biznesu?

M.K.Ś.: Z pewnością uczelnie mają bardzo dużą szansę, aby zmieniać świadomość społeczną. Jednak daleko mi do stwierdzenia, że każda uczelnia powinna uczyć public relations. Zostawiłabym to w gestii uczelni mających potencjał kadrowy – zarówno możliwość wykorzystania kadry naukowej (lokalnej lub osób dojeżdżających) i praktyków. Rzeczywiście czasami dzieje się tak, że uczelnie mając możliwości (np. prowadząc kierunek studiów np. ekonomię, dziennikarstwo i komunikację społeczną itp.) nie uruchamiają np. dodatkowej specjalności. Szkoda, ponieważ obserwując rynek widzę znaczne potrzeby w zakresie specjalistów public relations, czy szerzej komunikacji społecznej. Takie specjalności nie generują znacznie większych kosztów uczelni, ponieważ nie są związane z tzw. minimum kadrowym, a z pewnością tworzą wartość lokalnemu rynkowi, jak również wzbogacają ofertę dydaktyczną uczelni, co w dobie niżu demograficznego również ma znaczenie. Oczywiście koszty są – czasami należy pozyskać dodatkową kadrę, ponieważ nie wszystko uda się zorganizować potencjałem osób już zatrudnionych. Dlatego z jednej strony uczelnie chyba nie zauważają potencjału, z drugiej część z nich z pewnością stara się ograniczać koszty i stąd brak takiej oferty. Z punktu widzenia uczelni warto też myśleć o studiach podyplomowych czy szkoleniach dla osób starszych, które często posiadają wykształcenie wyższe, ale chciałyby uzupełnić swoją wiedzę i nabyć doświadczenia w sferze komunikowania się.

4. Jako zwolenniczka prawdziwego, etycznego public relations nie mogę zgodzić się z faktem, że branża ta wciąż uznawana jest za szerzycieli propagandy i manipulacji. Jak jest Twoja recepta na zmianę takiego sposobu myślenia? Co o tym sądzisz?

M.K.Ś.: Również mnie to boli, co zresztą często znajduje wyraz na moim blogu (paczakutek.blox.pl).Po dwóch kadencjach w Radzie Etyki Public Relations mam świadomość niskiej egzekucji zapisów kodeksów branżowych, ale często też znacznej nieświadomości rynku w zakresie etyki public relations. Dlatego istotna jest edukacja – wielokierunkowa, skierowana do różnych obszarów rynku, nie tylko do osób zajmujących się PR. Bardzo istotne są również kwestie związane ze stowarzyszaniem się osób zajmujących się public relations. W Polsce mamy bardzo niski wskaźnik stowarzyszania się, dotyczy on jedynie nieznacznej części osób zajmujących się PR, jako branża (coraz częściej zadaję prowokująco pytanie czy istniejemy jako branża) nie mamy potencjału oddziaływania na rynek w zakresie własnego wizerunku poprzez działania instytucjonalne. W takiej sytuacji ogromną rolę odgrywa zachowanie się branży – im bardziej „etyczna”, im silniej respektująca zasady etyki zawodowej, tym większy sygnał dla rynku, czym jest ten „prawdziwy” PR.

W ubiegłym tygodniu byłam na konferencji dotyczącej etyki public relations zorganizowanej z inspiracji prof. Jerzego Olędzkiego na Uniwersytecie Warszawskim. Bardzo dużo ważnych tematów i treści, wiele interesujących głosów, ale rozglądając się po sali nie widziałam wielu twarzy środowiska praktyków public relations. To martwi, ponieważ kwestie etyki zawodowej nie powinny pozostawać jedynie zapisane w kodeksach, bo wtedy są martwe, ale być elementem codziennej działalności. W swoim wystąpieniu mówiłam o rozdźwięku pomiędzy zapisami kodeksowymi, praktyką rynku a realnymi możliwościami Rady Etyki Public Relations. Prawdę mówiąc obecny stan nie wygląda optymistycznie.

W tej chwili, w mojej opinii, branża powinna szybko zdecydować się na zmiany. Jeżeli PR-owcy chcą pozostać w sferze zawodów określanych, jako „zawody zaufania publicznego” (poprzez możliwość oddziaływania na znaczne grupy społeczne), to zmiany są niezbędne. Według mnie w chwili obecnej nie ma możliwości, woli, a może też pomysłu na konkretne działania w zakresie etyki zawodowej public relations. A przecież stosunek do etyki zawodowej wyznacza pozycję zawodową branży.

Z pewnością na zmianę przekonań społecznych mogłyby wpłynąć edukacja oraz prawidłowe, etyczne działania branży połączone z jednoczesną reakcją (np. stowarzyszeń branżowych) na wszelkie objawy patologii. Z tym niestety też bywa różnie.

Dziękuję za rozmowę!

Wszystko co chcecie wiedzieć o kontaktach z mediami, ale wstydzicie się zapytać...

Cytując Norwida: "Odpowiednie dać rzeczy - słowo!"

O branży, etyce i "prawdziwym PR" rozmowa z dr Moniką Kaczmarek-Śliwińską

O Autorce

Menu

Facebook

Kategorie

Popularne

Archiwum

Moja lista blogów

Instagram

Autor

Copyright

Kontakt