Święta tuż, tuż…Jedyny temat, który przychodzi mi do głowy w kontekście Świąt Bożego Narodzenia, to relacje. Relacje z ludźmi zaś, to role kluczowe, które wraz z życiową misją i wizją wchodzą w skład osobistych ambicji. Stanowią one podwaliny budowy silnej marki osobistej.

Tyle jednak teorii, bo nie o niej chce dzisiaj pisać. Chce napisać o relacjach, które są nam potrzebne, jak oddychanie. Bez ludzi, którzy są dla nas ważni, potrzebni, stanowią nasze oparcie, byłoby nam trudno żyć. Czy zadajesz sobie czasem takie pytania:

Ja sobie zadaję! Szczególnie od czasu, gdy rok temu nieoczekiwanie odszedł mój młodszy, cioteczny brat…Jego strata i inne zmiany w moim życiu, które akurat w tym czasie nastąpiły, pokazały mi z innej perspektywy, kto jest dla mnie naprawdę ważny i o jakie relacje powinnam dbać. Może to źle, że ktoś musiał odejść, abym zauważyła ludzi naprawdę dla mnie ważnych, ale chyba lepiej późno, niż wcale. 

Jakim jesteś człowiekiem i jakie budujesz relacje z ludźmi, wpływa także na Twoją wewnętrzną siłę. Jeśli otoczony jesteś prawdziwymi i szczerymi przyjaciółmi, masz siłę do walki z przeciwnościami losu. Wiesz, że nie jesteś zupełnie sam. 

Jeśli wokół Ciebie są tylko osoby, które wciąż czegoś od Ciebie oczekują i zabierają w ten sposób Twoją energię, szkoda na nich czasu. Najłatwiej zweryfikować takie znajomości, gdy w naszym życiu pojawiają się problemy i porażki. Od razu wychodzi na jaw, kto przykleił się do nas, bo widział w tym korzyść. Ten dla kogo jesteśmy ważni nie będzie się od nas odwracał i udawał, że nie wie o co chodzi. Będzie szukał rozwiązania, drogi, którą możemy pójść wiedząc, że nasz świat runął i sami nie potrafimy chwilowo myśleć racjonalnie. Z tego względu sytuacje podbramkowe w naszym życiu się przydają, bo pozwalają nam oddzielić „ziarno od plew” i rozpoznać tych, którzy są wartościowi i ważni.

Na „huby” emocjonalne, zainteresowane tak naprawdę tylko sobą szkoda czasu, tym bardziej, że jest jeszcze tylu ciekawych ludzi, których przecież chcielibyśmy poznać. Tyle wartości, pasji i emocji, którymi chcielibyśmy się z nimi podzielić. Dajmy im szansę!

Mam w domu początkującą nastolatkę. Dlaczego początkującą? …dlatego, że ma dopiero 11 lat i jeszcze nie zachowuje się jak typowa nastolatka. Jednak pewne symptomy świadczące o rychłym wejściu w ten cielęcy wiek, już zaczyna przejawiać. I tak chociażby przyklejony do ręki telefon komórkowy, który służy do nieustannego rozmawiania, sms-owania i oglądania Youtuba.

Korzystanie z tego ostatniego jest dla mnie właśnie największą zagadką. Muszę przyznać, że nie potrafię zrozumieć tej magii oglądania cudzych filmików. Czasem zaglądam dziecku przez ramię, aby zobaczyć z czego na przykład tak się śmieje? Przerabialiśmy już vlogerkę „Madzik89”, która gra w Simsy i wrzuca je na Youtube. Była też „Banshee” i wszystkie, możliwe kanały zawierające przeróbki scen i filmiki dla fanów Harrego Pottera. Najbardziej zniesmaczyły mnie filmiki dziewczynki, której kanał nazywa się tak jak książka o tym samym tytule :”Zniszcz ten dziennik”. Postanowiłam podrążyć temat i dowiedzieć się więcej. Córka wyjaśniła mi, że książka zawiera przepisy na to, jak można ją zniszczyć i vlogerka robi to właśnie w swoich filmikach.

Ludzie! Kto to słyszał, żeby zachęcać dzieci do niszczenia książek i pisać na ten temat poradniki! Wyjaśnienie, które znalazłam na ten temat, że owa książka: „…pozwala przekształcić destrukcję w kreację, uruchomić wyobraźnię i wyrazić swoje emocje!”, jakoś do mnie nie przemawia. Dla mnie książka kojarzy się z szacunkiem do pachnących papierem stron i niezwykłego świata, do którego mnie przenosi W dzieciństwie uczono mnie nawet, żeby nie zaginać nigdy kartek i do tej pory uwielbiam używać kolorowych zakładek do książek. Tego samego uczyłam tez zawsze moje dziecko, które chciwie pochłania właśnie kolejne, grube tomy przygód Harrego Pottera.

Wracając do „youtuberów” i ludzi, którzy godzinami oglądają filmiki na tym portalu, wiem doskonale, że nie należy lekceważyć siły przekazu tego medium. Wielu udało się przecież dzięki niemu zaistnieć w publicznej świadomości! Weźmy chociażby polskie przykłady, takie jak Wardęga, czy śpiewający Dawid Kwiatkowski. Kariera Justina Biebera też nie miałaby szansy nabrać takiego rozpędu, gdyby nie fakt, że ten lubiący śpiewać chłopak pewnego dnia wrzucił na Youtube filmik ze swoja piosenką. Chciał pokazać swojej rodzinie, mieszkającej po drugiej stronie Stanów Zjednoczonych jak potrafi śpiewać i w ten sposób jego występ zobaczyły miliony ludzi.

Czy każdy potrzebuje swojego kanału na Youtube? Na pewno nie! Jeśli jednak masz coś ciekawego do przekazania światu, posiadasz unikalne zdolności, które mogą zachwycić innych, chcesz dotrzeć do dużego grona odbiorców? Próbuj, ale pamiętaj żeby przy tym wszystkim także myśleć, bo łatwo możesz wystawić się na publiczne pośmiewisko.

Każdy z nas ma kompleksy! Nie ma co się oszukiwać, że tak nie jest. Osoby, które są atrakcyjne wizualnie mają co prawda trochę łatwiej, bo zawsze postrzegane są jako mądrzejsze, bardziej zdolne i miłe, niż przeciętniacy i brzydale. Dlaczego? To, co jest piękne, wydaje nam się ponadprzeciętne, lepsze, dlatego podczas pierwszego spotkania osoby atrakcyjne zazwyczaj zyskują. 

Wygląd zewnętrzny, to jednak tylko powłoka, ważniejsze jest wnętrze. Kiedy zaś lubimy samych siebie, to nasze wnętrze współgra z tym, co na zewnątrz i właśnie wtedy powstaje twór idealny, żyjący w zgodzie z samym sobą. I są na to dowody!

Ostatnio zastanawiałam się na czym polega fenomen jednej z moich uroczych koleżanek. Znam osobiście kilku mężczyzn, którzy stracili dla niej głowę. Dlaczego tak się dzieje, że niektóre kobiety roztaczają wokół siebie jakąś magiczną aurę, która tak działa na mężczyzn? Biorąc pod uwagę tę koleżankę rozkładam to na czynniki pierwsze. Jest ładna, ale nie jest klasyczną pięknością. Jest zgrabna, ale nie posiada idealnej figury i nóg do szyi. Ma natomiast w sobie wdzięk i naturalny seksapil. Gdy zapytałam ją: Co Ty takiego w sobie masz, że mężczyźni za Tobą szaleją? - Odpowiedziała mi krótko: Po prostu jestem sobą! Oto i cała tajemnica!

A czy Ty jesteś sobą? Czy znasz swoje zalety, mocne strony i cechy za które ludzie Cię cenią i lubią? Czy, aby na pewno to, jak postrzegasz siebie jest adekwatne z tym, co sądzą o Tobie inni?

Proponuję ciekawą zabawę, którą ostatnio przeprowadziłam sama na sobie. Niektórzy z Was być może nawet brali w niej udział… Zapytałam kilku swoich znajomych:

Z czym Ci się kojarzę?
W czym jestem najlepsza?
W czym pomagam?

Wyniki były zaskakujące. Oprócz tego, że dowiedziałam się o sobie kilku ciekawych rzeczy, to jeszcze się dowartościowałam. Okazało się, że niektórzy postrzegają mnie trochę inaczej, niż się spodziewałam. Wiem też już nad czym powinnam popracować, aby uwydatnić cechy na których mi zależy.

Czy znany aktor, który bierze udział w reklamach telewizyjnych, traci na swoim wizerunku? Czy dobry muzyk występujący na „Dniach Pcimia Dolnego”, przestaje dobrze grać? Czy znany psycholog testujący publicznie ekskluzywne samochody, rozmienia się na drobne?
 

Dręczą mnie ostatnio takie właśnie pytania. Gdzie jest granica dobrego smaku w pogoni za sławą i pieniędzmi? Obserwuję bacznie ludzi popularnych, celebrytów, ale przede wszystkim próbuję rozgryźć fenomeny silnych marek. Zarówno w świecie polityki, kultury, jak i show-biznesu funkcjonują ludzie, którzy pojawiają się, błyszczą przez chwilę przyciągając uwagę mediów i publiczności, a potem nagle znikają i nikt już o nich nie pamięta.

Są też tacy, którzy potrafią przez całe lata inspirować, uczyć i zaciekawiać. Mimo, iż nie śledzimy z zapartym tchem ich życia osobistego i wpadek zawodowych na Pudelku, czy innym Dzyndzelku, każda ich wypowiedź, czy nowe dzieło wzbudza ogromne zainteresowanie. Jak to osiągnęli? Czy często musieli iść na kompromis?

W czasach, gdy internet jest głównym medium przekazującym nam różnego rodzaju informacje, wielu ludzi umiejętnie potrafi się w nim wypromować. Są też mistrzowie networkingu, którzy bywają na wszystkich spotkaniach, konferencjach i panelach, aby zaistnieć i pochwalić się sobą. Ich pierwsze wrażenie, często korzystne, bywa jednak bardzo mylące i powierzchowne. Ten, kto zada sobie trochę trudu, łatwo zdemaskuje oszusta, który pod intrygującą powłoką zewnętrznego wizerunku, nie ma nic więcej do zaoferowania.

Ludzie lubią celebrytów, którzy wywołują swoim zachowaniem wiele emocji. Ich wykreowany wizerunek jest często bardzo barwny i przesadnie oryginalny. Szary, przeciętny „Kowalski”, który sam nie potrafi wyróżnić się z tłumu, z zapartym tchem będzie śledził losy takiego kolorowego ptaka, aby chociaż przez chwilę poczuć się kimś innym. Popularność celebrytów mija jednak bardzo szybko, a ich spadające gwiazdy z hukiem uderzają o bruk rzeczywistości.

Co w takim razie zrobić, aby nie zostać tylko celebrytą, ale silną marką, która elektryzuje swoją osobowością? Pytanie z pozoru nie wydaje się takie trudne, bo jeśli nasza marka osobista oparta będzie na pięciu podstawowych cechach, takich jak: autentyczność, spójność, ważność, autorytet oraz charakterystyczność, to powinniśmy osiągnąć sukces. Cóż jednak, gdy spełnimy te wszystkie obietnice i staniemy się silnymi markami, a wówczas jak manna z nieba będą spływały do nas różne, intratne i kuszące propozycje? Niestety, nie zawsze zgodne z naszym JA i z tym, co założyliśmy…

Wielu ulega, bo przecież walczymy o siebie nie tylko dla powszechnego zachwytu, własnego spełnienia i realizacji marzeń. 

Kiedy stajemy się silnymi markami osobistymi, chcemy także odcinać kupony od naszej dotychczasowej pracy i zacząć wreszcie porządnie zarabiać. Granica jednak jest bardzo cienka. Jeśli ulegniemy pokusie i zaczniemy występować we wszystkich mediach, programach typu show, zaczniemy reklamować samochody i pastę do butów…może się okazać, że staliśmy się po prostu celebrytą, który wyskakuje z lodówki w każdym domu.

Czytając „7 nawyków skutecznego działania” Stephena R. Covey’a zastanawiałam się ostatnio nad jego teorią „Zaczynania z wizją końca”. Zaczynanie z wizją końca, to konieczność jasnego zrozumienia tego, dokąd podążamy po to, aby być w pełni świadomym, po co robimy to, co robimy? Covey przytacza tam przykład doskonałego ćwiczenia, które zapada w pamięć każdego, a mianowicie…

„Oczyma wyobraźni zobacz siebie idącego na pogrzeb kogoś bliskiego. Wyobraź sobie, jak jedziesz do kościoła, parkujesz samochód i wysiadasz z niego. Wchodzisz do kościoła, słyszysz łagodne dźwięki organów, widzisz kwiaty. Dookoła twarze rodziny i przyjaciół. Zebranych przepełnia smutek po stracie, ale i radość, że znali zmarłego. Podchodzisz do trumny, zaglądasz do niej i nagle…stajesz twarzą w twarz ze sobą. To Twój pogrzeb …”

Na czym polega zadanie? Na tym, aby wyobrazić sobie cztery osoby, które wygłoszą swoje pożegnalne przemówienia podczas naszego pogrzebu. Będzie to ktoś z rodziny, przyjaciel, kolega z pracy i znajomy z organizacji, w której działaliśmy. Mając przed oczami ten dramatyczny moment powinniśmy pomyśleć co chcielibyśmy, aby te osoby o nas powiedziały? Jak nas zapamiętały? Jakie wnieśliśmy w ich życie wartości?

Zastanawiałam się długo, czy to ćwiczenie nie jest zbyt przygnębiające, aby wykorzystywać je podczas warsztatów? Działanie ma wprawdzie piorunujące i porusza emocje, ale czy wrażliwe osoby nie poczują się urażone?

Jeśli naprawdę wczujemy się w tę sytuację i zastanowimy głęboko nad tym, co chcielibyśmy o sobie usłyszeć, możemy wygrzebać ze swojego wnętrza, to co dla nas naprawdę ważne. To, jacy chcielibyśmy być i do czego dążymy. Jakimi wartościami kierujemy się w swoim życiu, aby w dniu, gdy nas zabraknie ludzie wspominali nas takimi, jakimi chcielibyśmy być. 

Misja z jaką przyszliśmy na ten świat jest dla nas naprawdę ważna i nie chcemy, by zbyt szybko o nas zapomniano! Przecież nie wiemy, kiedy ta chwila nadejdzie? Mamy jeszcze tyle czasu!

Moje wahania rozwiała wiadomość, którą usłyszałam dzisiaj. Młoda, piękna dziewczyna, studentka, modelka z zaprzyjaźnionej firmy - zmarła. Zatruła się czadem podczas kąpieli …

Multiinstrumentalista, sideman, producent muzyczny, współzałożyciel i gitarzysta zespołu BRACIA. Na swoim koncie ma współpracę z artystami lubelskiej sceny muzycznej, takimi jak Jan Kondrak czy Marek Dyjak. Współproducent i autor większości tekstów oraz kompozycji albumu "Kill The King", międzynarodowego hard-rockowego projektu WAMI.

Alina Stasiak: Wojtku! Czy bycie synem znanego ojca ułatwia, czy komplikuje własną karierę muzyczną? Szczególnie, że w Twoim przypadku dotyczy tej samej branży!

Wojtek Cugowski: Ani ułatwia, ani komplikuje. Będąc w branży muzycznej trzeba udowodnić swoje zdolności samemu, bez względu na to, czy się ma znanego ojca, czy nie. Weryfikacją jest odzew publiczności, a tego nie byłby w stanie zapewnić swoim dzieciom nawet najbardziej znany rodzic. Poza tym dobrze jest mieć poczucie, że na sukces zapracowało się samemu. Tak jest w moim przypadku.

A.S.: Zawsze chciałeś być muzykiem? Może masz też jakieś inne hobby, pasję, którą chciałbyś przekuć kiedyś na swój zawód?

W.C.: Nigdy nie chciałem być kimś innym, niż muzykiem, postawiłem w życiu wszystko na jedną kartę i jestem z tego powodu bardzo szczęśliwy. Hobby i pasja to dla mnie muzyka, bez tego nie mógłbym funkcjonować. Mam dużo szczęścia, że mogę w życiu robić to, co kocham.

A.S.: Czy od początku kariery muzycznej miałeś świadomość, jak ważne jest kreowanie swojego wizerunku? Zwracałeś na to szczególną uwagę?

W.C.: Tego nie byłem na początku świadomy, dziś rozumiem, że to jest potrzebne. Ale i tak dla mnie zawsze na pierwszym miejscu jest muzyka, wszelkie inne rzeczy są dla mnie dodatkiem. Kreowanie wizerunku to nie jest sprawa, która spędza mi sen z powiek.

A.S.: Nigdy nie byłeś w centrum medialnych afer, nie przypisywano ci żadnych rzekomych romansów i awantur. Jak udało ci się tego uniknąć? Czy masz jakąś swoją strategię na kontakty z dziennikarzami?

W.C.: Nie mam żadnej strategii, po prostu interesuje mnie coś innego niż bywanie w towarzystwie, wszczynanie skandali itp. Poza tym jestem człowiekiem, który nie obnosi się naokoło ze swoim życiem prywatnym, to jest sfera moja i tylko moja. No i sprawa, wydaje mi się, kluczowa: ja nie jestem dla dziennikarzy atrakcyjnym tematem, ponieważ interesuje mnie bez reszty tylko muzyka, jestem szczęśliwy w związku z moją żoną i nie szukam przygód na siłę, ogólnie jestem chyba dość staroświecki jak na dzisiejsze standardy. Nuda! ;)))

A.S.: Jesteś znakomitym gitarzystą, świetnie śpiewasz, jesteś członkiem popularnego zespołu BRACIA. Czy przygotowując się do koncertu zastanawiasz się nad tym w co się ubierzesz, jaką będziesz miał fryzurę?

W.C.: To ważne, żeby na scenie nie wyglądać tak, jak się wygląda na co dzień. Nie sądzę, żeby widzowie chcieli mnie oglądać w podkoszulku i krótkich spodenkach ;)) Dlatego zwracam uwagę na to, jak się ubrać. Zwykle jest to tzw. sportowa elegancja, ale od niedawna polubiłem marynarki i różnokolorowe spodnie. Nie wiem, czy ta sympatia przetrwa, niemniej wychodząc na scenę chcę zawsze wyglądać dobrze i to się nie zmieni.

A.S.: Masz ogromną wiedzę muzyczną. Na swoim facebookowym profilu często publikujesz ciekawe informacje na temat muzyków i zespołów, będących legendami muzyki światowej. Budujesz w ten sposób swoją markę nie tylko dobrego muzyka, ale także eksperta w tej dziedzinie. Czy robisz to świadomie?

W.C.: Ostatnio trochę odpuściłem, bo zauważyłem, że niewiele osób to interesuje jakie są moje odczucia i obserwacje muzyczne. Dla mnie każda książka, każdy wywiad, każdy koncert z udziałem moich idoli, jest niezmiernie interesujący. Rzeczywiście lubię wiedzieć jak najwięcej o artystach, których słucham, dlatego jestem kolekcjonerem płyt, książek i czasopism poświęconych muzyce rockowej. Ta wiedza wchodzi mi do głowy z szybkością światła, zupełnie odwrotnie niż kiedyś nauka w szkole ;)) Nie uważam się za żadnego eksperta, to po prostu moja pasja. Twierdzę, że nie byłoby głupio, gdyby historia muzyki rockowej, czy też rozrywkowej, pojawiła się w programie szkolnym np: szkół muzycznych.

Nie wspominając o samej muzyce, która jest niezwykła, historie zespołów, biografie artystów z kręgu szeroko rozumianej muzyki rockowej są pasjonujące. Dają wiedzę nie tylko na temat utworów i płyt, są pełne historii z życia wziętych, wzlotów i upadków wielkich artystów. Myślę, że dzięki temu można byłoby bardziej uwrażliwić młodych ludzi na muzykę, czego w obecnych czasach bardzo brakuje. Takie zajęcia mogłyby pomóc ludziom zrozumieć, że muzycy są takimi samymi ludźmi, jak wszyscy inni, że tworzą świetną muzykę, a jednocześnie borykają się na co dzień z całkiem przyziemnymi problemami.

To jest oczywiście moje idealistyczne podejście do tematu "muzyka rockowa w szkole", ale kto wie ilu młodych ludzi byłoby tym zainteresowanych? Myślę, że raczej się nie dowiem ;)))

A.S.: Poza zespołem BRACIA, bierzesz udział także w innych, muzycznych projektach, takich jak chociażby CUGOWSKI-GOŁĄB-TORRES TRIO. Jesteś także współproducentem i autorem większości tekstów oraz kompozycji albumu „Kill The King”, będącego efektem międzynarodowego hard-rockowego projektu WAMI. Jakie są Twoje następne plany?

W.C.: Ostatnie dwa lata rzeczywiście były bardzo pracowite. Z Braćmi nagraliśmy płytę "Zmienić Zdarzeń Bieg", która okazała się sporym sukcesem, zagraliśmy prawie 200 koncertów. Pod koniec 2013 r. zrobiliśmy płytę "Kill The King", co było wspaniałym doświadczeniem. Współpracowałem nad nią z moimi bohaterami muzycznymi, byłymi członkami takich zespołów jak Rainbow, Black Sabbath, Whitesnake, Dio.... spełnienie marzeń w jakimś sensie, zwłaszcza że napisałem na tą płytę sporo muzyki i tekstów.
Trio CGT zdecydowanie zasługuje na większą uwagę z mojej strony, to świetny zespół, ale wszyscy trzej mamy ograniczony czas żeby zająć się tym projektem na 100 procent. Obiecaliśmy sobie jednak, że w nadchodzącym roku przygotujemy płytę, będziemy też z pewnością grać koncerty w miarę możliwości. W chwili obecnej zaczynamy pracować z Braćmi nad nową płytą, która ukaże się w 2015 roku, następnie planujemy pracę nad zupełnie nowym projektem, o którym na razie nie mogę powiedzieć nic poza tym, że będzie to duża niespodzianka. Mam też już pomysł i trochę gotowego materiału na swoją solową płytę, niestety nawet w przybliżeniu nie jestem w stanie powiedzieć kiedy zacznę ją nagrywać. Niewątpliwie jednak czuję, że powinienem to zrobić, przede wszystkim dla samego siebie. Wracając do pytania: zapowiada się czas nieustannej pracy, co bardzo mnie ekscytuje.

Wojtku! Bardzo dziękuję za rozmowę!

Swego czasu brałam udział w nieprzyjemnej rozmowie kwalifikacyjnej. Po drugiej stronie stołu siedział bufoniasty dyrektor sprzedaży, który nadzorował marketing w tej firmie. Ja zaś jako kandydatka do działu, prezentowałam swoją wiedzę i doświadczenie w tejże dziedzinie. Na zakończenie dyrektor, wpatrując się we mnie świdrującym wzrokiem, zadał mi pytanie: Co by pani zrobiła, gdyby siedziała tu pani z całym zespołem sfrustrowanych i zniechęconych do pracy handlowców? Jak zmotywowałaby ich pani do pracy?

Mając spore doświadczenie we współpracy z przedstawicielami handlowymi, zaczęłam mówić o rankingach i konkursach dla handlowców, o atrakcyjnych nagrodach o które chcieliby walczyć, tym samym dźwigając sprzedaż firmy. Niestety moja odpowiedź nie zadowoliła dyrektora, który stwierdził, że to techniki zakrawające o mobbing w korporacjach. Widząc, że ta rozmowa zmierza w jednym kierunku, a ten człowiek i tak nie będzie chciał ze mną współpracować, powiedziałam w końcu: Wydaje mi się, że to jednak dyrektor sprzedaży jest osobą, która najbardziej powinna motywować swoich handlowców.

Tymi słowami przekreśliłam jakąkolwiek karierę w tej firmie, bo dyrektor sprzedaży zrobił się nagle czerwony i utkwił wzrok w kartce papieru, która leżała przed nim. Za to pani prezes, która siedziała obok niego zachichotała cicho i spojrzała mi z uznaniem w oczy. Cóż! Widać nie potrafiłam odkryć technik motywacji handlowców w tej firmie. Poza tym miałam wrażenie, że ten człowiek sam nie potrafi rozwiązać tego problemu i szuka kogoś, kogo obciąży za to odpowiedzialnością.

Być może gdybym wówczas powiedziała o możliwości zaproszenia na imprezę integracyjną zespołu handlowców kogoś, kto para się sztuką o nazwie motivational speaking (wystąpienia motywacyjne), udałoby mi się usatysfakcjonować bufoniastego pana dyrektora?

W Stanach Zjednoczonych i Europie zachodniej usługa ta znana jest od wielu lat, w Polsce to wciąż niszowy i rozwijający się zawód. Z osobami opowiadającymi motywujące opowieści zetknęłam się w sumie całkiem niedawno. Okazało się, że na każdej konferencji na którą jechałam występował jakiś „królik z kapelusza”, czyli człowiek, który nie jest z tej branży, ale ma porywające i zachęcające do działania wystąpienie. Kiedy zaczęłam lepiej się im przyglądać okazało się, że to osoby parające się zawodem, który polega w pewnym sensie na uatrakcyjnieniu danego spotkania, imprezy integracyjnej, czy też konferencji. Chodzi tu także o to, żeby zachęcić ludzi do działania, tchnąć w zespoły sprzedażowe odrobinę motywacji i zaangażować bardziej w to, co robią. Według badań tylko 9% ludzi angażuje się w swoją pracę bez motywacji przełożonego. Zaangażowani pracownicy są zaś o 20% bardziej efektywni i generują o 20% wyższe zyski, więc jest o co „kopie kruszyć” (Dane pochodzą z raportu „Globalny rynek pracy” opracowanego przez Instytut Gallupa).

Mówcy motywacyjni, którzy w naszym kraju rosną jak grzyby po deszczu, nie są jednak jedyni. Mamy już też własnych Celebrity Speakers, to byli sportowcy, politycy, znane osoby, które swoją obecnością uatrakcyjniają imprezy, opowiadając o własnych dokonaniach i sukcesach. Rośnie też grono Inspirational Speakers, czyli ludzi którzy inspirują do działania opowiadając o swoich trudnych życiowych ścieżkach, które mimo wielu przeciwności losu udało im się przejść. Znakomitym, ale nie polskim przykładem jest tu Nick Vujicic, który mimo kalectwa prowadzi normalne życie, potrafi być szczęśliwy i dzielić się swoim szczęściem.

Czy to działa? Biorąc pod uwagę reakcje publiczności wygląda na to, że tak. W końcu zawodowi mówcy, to eksperci od przemówień publicznych, potrafiący doskonale wyczuć atmosferę panującą na sali. To nie lada sztuka mówić do ludzi i utrzymywać ich zainteresowanie przez cały swój występ! Poza tym przecież nie tylko o to chodzi! Ważne jest, aby ich wystąpienie wywarło wrażenie, pozostawiło ślad w pamięci i zmusiło odbiorców do refleksji.

Na mnie osobiście najbardziej działają mówcy, których zadaniem jest inspirować. Jeśli rzeczywiście przeszli w życiu wiele, wykaraskali się ze swoich problemów, a nawet potrafili przekuć porażkę w sukces, to dla mnie dowód na to, że warto ich posłuchać. Oczywiście tylko wówczas, gdy rzeczywiście mają coś ciekawego do powiedzenia i potrafią ze swoim przekazem dotrzeć do wnętrza duszy.