Alina Stasiak Akademia Wizerunku i Marki Osobistej

Różnica między politykiem, a muzykiem.

09:17

Muzyk kocha to co robi, chociaż nie jest to łatwa miłość. Nie zawsze potrafi porywać tłumy, czasem gra i tworzy dla samego siebie, bo nie widzi potrzeby promowania się i robienia rozgłosu wokół swojej osoby. Wierzy naiwnie, że jego muzyka obroni się sama…

Polityk nie musi kochać tego co robi, ale musi kochać siebie. Musi wierzyć w siebie i znaleźć ludzi, którzy także w niego uwierzą. To podstawa jego politycznej kariery. Musi mieć za sobą silne „plecy” w postaci zaplecza politycznego, które go wspiera, bo bez tego nie ma szansy na sukces w polityce.

Jakież to smutne, że ludzie często zapisują się do jakiegoś ugrupowania politycznego tylko po to, aby móc załatwić swoje sprawy prywatne. Oczywiście celem takich osób nie jest zostanie liderem, ale to przecież ich poparcie liderzy wykorzystają do swojej walki o władzę.

Nie ma też wątpliwości, że charyzmatyczni politycy potrafią pociągnąć za sobą tłumy, obiecując ludziom to, czego oni właśnie najbardziej potrzebują. Polityk coś obiecuje, czasem okłamuje, czasem wykorzystuje naiwność swojego elektoratu, wszystko po to, aby osiągnąć własny cel.

Czy muzycy coś obiecują? Czy ich fani są z nimi dla jakiegoś własnego interesu? Na czym polega zasadnicza różnica między politykiem, a muzykiem?

Muzyk tworzy, nagrywa płyty i występuje na koncertach. Jest to forma spotkania z fanami, która daje mu możliwość podzielenia się sztuką, punktem widzenia, emocjami, spojrzeniem na świat. Fani kupują płyty i płacą za bilety na koncerty, w ten sposób wspierają i uwielbiają swego artystę. To relacja oparta na prawdziwych emocjach, które może dać tylko muzyka, stworzona przecież ze szczerej, naturalnej, prawdziwej potrzeby serca i duszy.

Polityk spotyka się ze swoimi „fanami” podczas wieców wyborczych i spotkań politycznych, ale czy jego elektorat przyszedłby na nie, gdyby miał za to zapłacić? To raczej politycy ściągają wyborców „kiełbasą wyborczą” i opłaconymi z góry atrakcjami. Aby zwiększyć poparcie, polityk często używa techniki, która polega na znalezieniu wspólnego wroga. Wspólnym wrogiem może być mniejszość narodowa, grupa społeczna, obecny rząd, nie ważne kto, ważne żeby znaleźli się tacy, którzy szczerze ich nie lubią i chętnie staną po drugiej stronie barykady. Czy w takim razie elektorat polityka jest z nim dlatego, że docenia jego potencjał, charyzmę i życiową mądrość? Czy może dlatego, że obiecał walkę ze wspólnym wrogiem i „gruszki na wierzbie”?

Chyba nie ma wątpliwości, czyi fani są prawdziwi, wierni i oddani…

Coaching

„Piękne kobiety wierzą w swoją inteligencję, kobiety inteligentne nie wierzą w swoją urodę” - Pablo Picasso

10:33

Przeczytałam tę sentencję i zastanowiłam się chwilę… W mojej głowie pojawiło się od razu kilka przykładów zarówno znajomych kobiet, jak i celebrytek z pierwszych stron gazet, szczególnie bulwarówek. Ileż tam kobiet, dla których natura okazała się łaskawa i obdarzyła je nieco bardziej hojnie? Czy jednak regularne rysy twarzy, długie nogi i piękne włosy, to oznaka czegoś więcej, niż urody?

O tym, że ładni mają łatwiej już pisałam i ten fakt jest niestety potwierdzony badaniami naukowymi. Czy to oznacza, że nie dość, że mają łatwiej w życiu i ich wygląd już podczas pierwszego spotkania powoduje, że ludzie przypisują im lepsze cechy charakteru, bardziej im ufają i do nich lgną, to jeszcze mają mieć od razu wysoki iloraz inteligencji? Na szczęście nie! Nawet jeśli PIĘKNI sami w to wierzą to przecież my, może trochę mniej urodziwi, ale za to „piękni intelektualnie” nie możemy tak łatwo się poddać! Piękno kobiet inteligentnych być może nie jest tak nachalne i nie rzuca się od razu w oczy, ale istnieje niezaprzeczalnie!

Czemu kobiety inteligentne nie doceniają tego piękna, które mają? Być może w dzieciństwie nie powtarzano im na każdym kroku, że są śliczne? Może nie przeglądają się z próżnym uśmiechem na ustach w każdym oknie wystawowym? Może po prostu zawsze ważniejsze było dla nich to, kim są i co potrafią, a nie jak wyglądają?

Wiele z nich zostało intelektualistkami, żeby nadrobić sobie w jakiś sposób brak spektakularnej urody i udowodnić, że wartość człowieka nie powinna być mierzona długością nóg. Czy jednak na pewno tego potrzebują? Przecież piękno, to pojęcie względne i to co podoba się jednemu, inny może uznać za przeciętne. Poza tym, jakże wiele z nas zapomina, że kobieta jest piękna wówczas, gdy akceptuje samą siebie i czuje się dobrze w swojej skórze. Nie wierzysz? Przypomnij sobie dzień, w którym coś ci się udało i wracałaś do domu dumna z siebie. Może nawet uśmiechałaś się do siebie pod nosem? Pamiętasz tę chwilę? Jak reagowali na Ciebie inni ludzie? Czy mężczyźni idący z przeciwka nie uśmiechali się do Ciebie zalotnie?

Ha! I tu Cię mam! Przecież doskonale pamiętasz, że właśnie tak było! Miałaś wtedy w oczach całą swoją niezwykłość i piękno. Nawet jeśli nie mieściło się ono w "modowych" kanonach, to przecież wciąż byłaś to ta samy TY!

Wizeruenk

Szaleństwo geniuszu

10:52

Nirvana (źródło Internet)

W ostatni weekend rozmawiałam z pewną znaną i utalentowaną artystką. Ucięłyśmy sobie pogawędkę na temat geniuszy, bo wielu takich w świecie muzyki i sztuki. Oczywiście nie wszyscy wielcy są szaleni, ale faktycznie w wielu przypadkach sprawdza się zależność, że ponadprzeciętność jest trudna. Dlaczego tak się dzieje?

Może geniusz nie potrafi odnaleźć się w świecie pełnym reguł i wymagającym od niego dostosowywania się do innych?

Michael Jackson - genialny piosenkarz, autor tekstów, kompozytor, tancerz, producent muzyczny, człowiek który już za życia stał się legendą. „Król Popu” karierę muzyczną rozpoczął w wieku 7 lat, jako wokalista rodzinnego zespołu The Jackson 5. W swojej karierze otrzymał 13 nagród Grammy, sprzedał ponad 750 mln egzemplarzy płyt na świecie. Mimo iż to co osiągnął jest marzeniem wielu artystów, jego życie nie było szczęśliwe. Być może zbyt wcześnie rozpoczęta kariera zabrała mu dzieciństwo dlatego często do niego wracał? Park rozrywki i prywatne zoo, do których zapraszał dzieci, miały dać mu odrobinę szczęścia, a zamiast tego artysta został oskarżony o molestowanie nieletnich. Kolejne operacje plastyczne i potrzeba zmiany koloru skóry, zniekształciły jego twarz i doprowadzały do kolejnych depresji.

Życie i kariera wielu geniuszy - artystów, to często także pasmo nieszczęść i chorób.

Weźmy na przykład postać historyczną - Ludwiga van Beethovena - u którego dość wcześnie pojawiły się pierwsze objawy głuchoty. Z pomocą przyszedł mu co prawda Johann Melzl, wynalazca metronomu, który skonstruował specjalną tubę przykładaną do ucha. W czasie komponowania Beethoven używał też specjalnego metalowego kołnierza, który wzmacniał dźwięki. Muzyk posługiwał się również drewnianym kijkiem, którego jeden koniec wkładał między zęby, a drugi mocował na pulpicie fortepianu, w ten sposób wyczuwał drgania instrumentu. Mimo głuchoty nie odciął się od świata zewnętrznego. Wprawdzie nigdy się nie ożenił (miał nieszczęsny zwyczaj zakochiwania się w szlachciankach, chociaż sam pochodził z "ludu"), to lubił spędzać czas w karczmach. Codziennie wypijał "umiarkowane do dużych ilości alkoholu", pod wpływem trunków, w najlepszym wypadku, rzucał w obsługę lokalu talerzami.

Być może wrażliwi geniusze nie potrafią udźwignąć sławy, porażek i faktu, że kariera jest chimeryczna?

Kurt Cobain - wokalista, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów kultowego zespołu Nirvana. Silnie uzależniony od heroiny. W 1994 po ostatnim tournée Nirvany po Europie, po powrocie do USA, stawił się w klinice odwykowej, z której uciekł po kilku dniach i udał się do swojego domu, gdzie popełnił samobójstwo. Jego muzyka była pełna niepokoju, nieuporządkowania, choć z drugiej strony genialna i uderzająca centralnie we wszytko co ważne dla każdego z nas. Narkotyki i alkohol dawały mu odskocznię, ale doprowadziły go na skraj ludzkiej godności. Wielka szkoda…

Alkohol, narkotyki, seksoholizm, lekomania, to tylko niektóre z nałogów, które są przyczyną upadków geniuszy. Na chwilę dają im wolność, poczucie życia według własnych zasad i ucieczkę od rzeczywistości. Niestety tylko na chwilę…

Coaching

Marzenia się spełniają!

01:56

Czy Twoje marzenia się spełniają? Oczywiście nie wszystkie, ale chociaż niektóre… Wierze, że tak jest, bo bez tej wiary życie byłoby znacznie trudniejsze. Poza tym, mam kilka swoich marzeń, które się spełniły, dlatego nie mam powodu w nie wątpić.

Jedno z nich stało się wielką przygoda mojego życia, bo jak inaczej nazwać tę historię? Znają ją wszyscy moi znajomi, bo opowiadałam ją chyba z tysiąc razy. Wybaczcie jednak, to dla mnie naprawdę ważne.

Kilka lat temu mąż zabrał mnie do Pragi na koncert swego, gitarowego boga - Steve Lukather'a. Był to koncert promujący jego solową płytę. Nie byłam wtedy fanką zespołu TOTO, który mój mąż uwielbiał od dawna, ale muzyka Lukather'a i jego bandu do mnie trafiała. Mąż opowiadał mi też o członkach tego zespołu. Ciekawi byliśmy szczególnie tego, jaki jest Carlitos del Puerto. Kubańczyk mieszkający w Los Angeles, wyglądający trochę jak Lenny Kravitz.

W klubie, w którym odbywał się koncert pełno było ludzi. Wszyscy czekali na amerykańskie gwiazdy, a w szczególności na Steve’a Lukather'a, owianego już prawie legendą. W końcu na scenie pojawili się muzycy i rozpoczął się koncert. Carlitos'a nie dało się nie zauważyć. Śniady, przystojny mężczyzna z afro na głowie. A jak grał?! Pomyślałam sobie, że to powiew wielkiego świata, muzycy wprost z miasta aniołów. Nieosiągalni… Po koncercie był czas na autografy i zdjęcia z muzykami. Oczywiście nieśmiało też się o nie upomnieliśmy. W końcu to niesamowita pamiątka!

Po roku był jeszcze koncert w Budapeszcie, po którym czekaliśmy na muzyków obok ich tour busa. Tym razem także udało się zamienić z Carlitos'em kilka słów. Zaczął też już kojarzyć ze zdjęć mojego męża: „Hi man! I know you!” - Wow! Byliśmy w szoku.

Potem wróciliśmy do domu i wszystko wróciło do normy. Został nam tylko internet, dzięki któremu mogliśmy śledzić co słychać u naszych artystów. Carlitos przyjął nas do znajomych na FB, więc mogliśmy na bieżąco obserwować, co u niego słychać. Widzieliśmy, że gra z naprawdę wielkimi „nazwiskami”, takimi jak Chris Botti, Bruce Springstin czy Stevie Wonder. Nawet nie przypuszczałam, że kiedyś jeszcze go spotkam tym bardziej, że zakończył już współpracę z Lukatherem.

Życie jest jednak pełne niespodzianek. Komentowaliśmy jego zdjęcia, wysyłaliśmy pozdrowienia z Polski i jakoś tak się stało, że Carlitos nas kojarzył. Kiedy okazało się, że przyjeżdża do Warszawy z Chrisem Botti, postanowiliśmy być na tym koncercie. Carlitos napisał do nas, że chętnie spotka się z nami po koncercie, ale byliśmy przekonani, że chodzi o kolejne zdjęcia i autografy.

Jakże byliśmy zaskoczeni, gdy nasz niezwykły muzyk z Los Angeles po koncercie w Sali Kongresowej zapakował swoją gitarę i powiedział, że chciałby spróbować polskiego jedzenia. Nie było wyjścia! Poszliśmy na wspólną kolację i spacer po Warszawie.

Nie macie pojęcia, co to było za niezwykłe spotkanie! Muzyk, który jeszcze rok wcześniej wydawał mi się „kosmitą” z innej planety, siedział obok mnie w restauracji i jadł polską kiełbasę. To był początek naszej niesamowitej znajomości, która trwa do dzisiaj. Potem był kolejny koncert w Polsce i kolejne spotkanie.

Marzenia się spełniają!

Wizeruenk Artysty

Niszowy, to brzmi dumnie.

10:17


Piramida potrzeb Abrahama Maslowa

Lubimy być jedyni, niepowtarzalni, oryginalni. Może nie każdy to potrafi, ale wielu by chciało. Wyróżnić się z tłumu, być rozpoznawalnym, nie dać się wtopić w bezkształtną masę codzienności i zwyczajności. Takie marzenia pojawiają się już zwykle w wieku kilkunastu lat, gdy zaczynamy się buntować i szukamy własnej tożsamości.

Niektórym przychodzi to z łatwością, bo mają to coś co powoduje, że w oczach innych potrafią być wyjątkowi. Inni silą się na oryginalność i niestety nie zawsze im to wychodzi, bo wykreowany na siłę wizerunek nie pasuje do reszty. Takie chwyty i tak prędzej, czy później wychodzą na światło dzienne. Dla wielu bycie innym, wyróżniającym się, oznacza to samo, co bycie lepszym. Szczególnie zauważalne jest to w artystycznym świecie.

Ambitni malarze, poeci, muzycy chcieliby trafiać do odbiorcy wyjątkowego, nietuzinkowego, potrafiącego docenić to, co niezwykłe. Chcą mieć swoją niszę i dla niej tworzyć. Co to znaczy? Bycie niszowym artystą, to brzmi dumnie, ale wiąże się niestety z wieloma konsekwencjami. Posiadanie grona inteligentnych, myślących, otwartych na nowości, wrażliwych fanów do których trafia przekaz danego artysty, to wyjątkowe szczęście. Czy jednak na pewno tylko szczęście?

Jeśli artysta mający ambicje być niszowym zdaje sobie z tego sprawę, to już połowa sukcesu. Niestety, są i tacy, którzy z jednej strony chcą być „wyjątkowo wyjątkowi”, a z drugiej chcieliby na swoich wystawach, pokazach, koncertach widzieć tłumy ludzi zachwycających się ich artyzmem. I tu pojawia się problem…Okazuje się, że większość ludzi, to jednak raczej zwyczajni, przeciętni zjadacze chleba, którzy nie mają ambicji zaspokajania potrzeb z samego wierzchołka Piramidy Maslowa.

Artysto niszowy! Nie możesz więc obrażać się na cały świat, gdy na Twoim wernisażu pojawi się zaledwie garstka ludzi. Nie możesz też dziwić się, że nie zarabiasz kroci na swojej sztuce. Bycie niszowym nie jest takie proste i póki w Twojej niszy nie znajdą się zamożni mecenasi, nie będzie lekko.

Nigdy jednak się nie poddawaj, bo to przecież gra warta świeczki! Bycie „niszowym”, to brzmi dumnie!

Celebryta

Dola Idola

02:16

Meet&Greet z Miley Cyrus

Moja praca daje mi możliwość spotykania na swojej drodze osób znanych i popularnych. Muzycy, artyści, politycy… Za każdym razem, gdy mam kogoś takiego poznać, zastanawiam się jakim jest człowiekiem i co sobą reprezentuje?

Niektórzy zachłystują się popularnością jak łykiem dobrego szampana, po którym kręci się co prawda w głowie i bąbelki wylatują nosem, ale jest fajnie. Inni traktują swoje „pięć minut” popularności jako coś naturalnego, będącego konsekwencją dotychczasowej pracy i nie robi to na nich większego wrażenia. Najgorszą grupą są tacy, którzy traktują swoją karierę niezwykle serio, uważają siebie za półbogów i każdego, kto śmie ich skrytykować, umieszczają na liście największych wrogów.

Trzecią grupę tworzą zwykle osoby, które tak naprawdę nie osiągnęły same zbyt wiele, a popularność którą zyskały jest wypadkową dobrych znajomości, dążenia „po trupach” do celu i bezczelności, nie zawsze idących w parze z talentem. Tę grupę uważam zresztą bardziej za celebrytów, niż za silne marki osobiste, niosące prawdziwą wartość dla swoich wielbicieli.

Artysta powinien być wartościowy dla fanów, a czy odwrotnie również? Kim są fani dla „gwiazd”? Spotkałam się z wieloma rodzajami uwielbienia i różnymi relacjami istniejącymi między tymi wydawałoby się jakże odmiennymi światami. Na czym zatem polega wartość fana dla artysty?

Po pierwsze - idol żyje dzięki swoim fanom. Żyje w sensie zarabiania pieniędzy oczywiście, bo przecież tworzy i występuje po to, aby utrzymać się ze swojej pracy.

Po drugie - idol ma dla kogo tworzyć i ma go kto wielbić. Z punktu widzenia idola, to niezwykle ważny aspekt jego kariery, bo idol uwielbia być uwielbiany.

Po trzecie - idol jest dla swoich fanów kimś więcej niż zwykłym człowiekiem, dlatego gotowi są dla idola zrobić znacznie więcej, niż dla innego, zwykłego człowieka.

Czy idol powinien to wykorzystywać? Jakie powinny być jego relacje z fanami? Czy powinien pozwolić "wejść sobie na głowę"?

Z tym bywa różnie. Są gwiazdy, które trzymają dystans i nigdy nie spoufalają się zbytnio. Nawet jeśli fani płacą spore pieniądze za Meet & Greet z artystą, podczas takiego spotkania gwiazda nigdy nie pozwala zbliżyć się do siebie zbytnio i zachowuje bezpieczny dystans w relacjach. Myślę, że to całkiem zdrowy układ. Idol, który szanuje fanów jest również przez nich szanowany i to moim zdaniem wystarczy.

Czy dobrze jest gdy idol tak kocha swoich fanów, że pozwala im na znacznie więcej, niż przysłowiowy autograf i zdjęcie? Znam też i takie przypadki, ale to już temat na kolejny wpis.

Celebryta

Mój ginekolog jest basistą!

09:07

źródło: http://www.neatorama.com/2007/09/23/the-tattooed-doctor/#!r30u6

Ostatnio przeżyłam lekki szok, gdy w jednym z lokalnych portali informacyjnych zobaczyłam zdjęcie zespołu złożonego z lekarzy. Jakież było moje zdziwienie, gdy w notatce obok przeczytałam, że na gitarze basowej w tym zespole gra mój ginekolog. Zdjęcie tylko potwierdziło, że to na pewno on!

Nigdy wcześniej z nim o tym nie rozmawiałam, chociaż w jego poczekalni zawsze umilała mi czas dobra muza. Jednak nie wpadłam na to, że tak znakomity lekarz, może grać na basie. Po prostu WOW!

Czy ta informacja wpłynęła na moje postrzeganie jego wizerunku? Na pewno tak! Czy jednak fakt, że znakomity specjalista w swojej dziedzinie lubi pogrywać w zespole muzycznym spowodował, że jego kompetencje w moich oczach osłabły? W tym wypadku jest wręcz przeciwnie, bo patrzę teraz na tego lekarza jak na człowieka, który ma też inne pasje i jest ciekawą osobowością.

Czy zawsze tak jest? Spróbujmy spojrzeć na to z innej strony. Czy jeśli dowiemy się, że znany muzyk lub piosenkarz jest lekarzem, chętnie pójdziemy do niego na wizytę? Tu już nasz punkt widzenia się zmienia. Owszem lubię go posłuchać, fajnie się bawię przy jego muzyce, ale czy mogę zaufać mu jeśli chodzi o moje zdrowie i życie? Na pewno można znaleźć sporo takich przykładów. Pierwszy z brzegu - Kuba Sienkiewicz. Zacytujmy Wikipedię: „Jakub Sienkiewicz - muzyk, autor tekstów, lider zespołu Elektryczne Gitary. Z wykształcenia lekarz neurolog, od 1995 roku posiadający stopień doktora nauk medycznych, pracujący w swoim zawodzie”. Hmmm…Czy poszlibyście do takiego neurologa, który śpiewał o „człowieku z liściem na głowie”?

Gdybyście poznali go najpierw jako doskonałego lekarza, a dopiero potem jako muzyka - być może? W odwrotnej kolejności - chyba niekoniecznie. Dziwne prawda, przecież może być równie znakomitym lekarzem, jak muzykiem! Okazuje się, że trudno nam zmienić filtr, który nałożyliśmy w naszej głowie na daną osobę. Jeśli jest dobrym muzykiem, to nie dobrym lekarzem.

Takich przykładów znajdziemy więcej. Woody Allen jest znakomitym reżyserem, ale od 17 roku życia gra także na klarnecie. Czy uważacie, że może być znakomitym muzykiem? Na pewno chętnie z ciekawości pójdziecie na jego koncert, ale dla was i tak pozostanie reżyserem.

Teraz coś z rodzimego ogródka. Robert Janowski z „Jaka to melodia”. Według Wikipedii: „…polski piosenkarz, kompozytor, poeta, aktor, dziennikarz radiowy i prezenter telewizyjny. Z wykształcenia lekarz weterynarii”. Kolejny przykład - Joanna Jabłczyńska - piosenkarka, aktorka. Ukończyła prawo na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 2010 roku rozpoczęła aplikację radcowską.

Nie możemy wymagać, aby gwiazdy, czy tym bardziej celebryci robili całe życie to, w czym naszym zdaniem sprawdzają się najlepiej. Warto jednak kształtując swój wizerunek pamiętać, że nie jest łatwo zmienić opinii na swój temat w oczach innych. To, jak nas postrzegają inni ma bardzo silny wpływ na to, czy uwierzą w nasz profesjonalizm i autentyczność w tym, co robimy.

Różnica między politykiem, a muzykiem.

„Piękne kobiety wierzą w swoją inteligencję, kobiety inteligentne nie wierzą w swoją urodę” - Pablo Picasso

Szaleństwo geniuszu

Marzenia się spełniają!

Niszowy, to brzmi dumnie.

Dola Idola

Mój ginekolog jest basistą!

O Autorce

Menu

Facebook

Kategorie

Popularne

Archiwum

Moja lista blogów

Instagram

Autor

Copyright

Kontakt