"Bez względu na to, ile mamy lat, jakie zajmujemy stanowisko i w jakiej branży pracujemy, wszyscy musimy sobie uświadomić, jak ważny jest branding. Jesteśmy dyrektorami generalnymi własnych firm: Ja sp. z o.o. […]. We współczesnym świecie biznesu naszym najważniejszym zadaniem jest promowanie marki Ty. […] Ty jesteś marką. To ty kierujesz swoją marką… Musisz zacząć myśleć o sobie inaczej. Nie jesteś „pracownikiem”, nie „należysz” do żadnej organizacji na stałe, nie określa cię opis twego stanowiska, nie sprowadzasz się tylko do niego. […] Stanowisko dyrektora generalnego firmy Ja sp. z o.o. zobowiązuje cię do rozwijania samego siebie, promowania siebie i podejmowania działań, które zapewnią ci zainteresowanie rynku."

Tom Peters

(z artykułu "The brand called you" z 1997 roku)

Przez kilka ostatnich dni oczy całego świata zwrócone były na Stany Zjednoczone i zaprzysiężenie nowego prezydenta Donalda Trumpa. Nie mniej emocji, niż sam Trump wzbudza jego małżonka Melania oraz łączące ich relacje.

Przypatrując się dokładniej tej parze, łatwo zauważyć, że relacje między małżonkami nie są tak naturalne i spontaniczne, jak było w przypadku Baracka Obamy i jego żony Michelle. Przyglądając się uważnie mowie ciała Melanii Trump odnosi się wrażenie, że jest potwierdzeniem zdania, że uroda i pieniądze, to jednak nie wszystko.

Nawet pierwszy, wspólny taniec nowej pary prezydenckiej wydawał się wystudiowany i sztuczny. Głowa Melanii były mocno odchylona do tyłu, co w przypadku mowy ciała jest oznaką tego, że wcale nie chcemy bliskości z drugą osobą. Melania oczywiście uśmiechała się i próbowała sprawiać wrażenie szczęśliwej, ale szczęście trudno udawać.


Przypatrując się relacjom filmowym z dnia zaprzysiężenia widać wyraźnie, że Donald i Melania rzadko chwytają się za ręce, a jeśli już to robią, to zwykle na chwilę i zupełnie tak jakby wiedzieli, że tak wypada, ale jakoś nie specjalnie czuli taką potrzebę. Nie widać między nimi bliskości ludzi, którzy lubią swoje towarzystwo i wspólnie cieszą się z nowej, jakże prestiżowej roli.



Oczywiście musimy wziąć tu pod uwagę, że ta sytuacja, zainteresowanie mediów i opinii publicznej są dla obojga bardzo stresujące, więc nerwowość ruchów i wpadki związane z objęciem tak ważnych stanowisk na pewno się pojawią. Czy jednak chodzi tu tylko o stres spowodowany rolą pierwszej damy?

Mowa ciała Melanii Trump zaniepokoiła także internautów, którzy stworzyli hashtag #freeMelania, a w internecie pojawiły się zdjęcia ludzi trzymających tabliczki z napisem „Melanio, mrugnij dwa razy jeśli potrzebujesz pomocy”, sugerujące konieczność pomocy pierwszej damie, która znalazła się w niekomfortowej dla siebie sytuacji i politycznym układzie, który być może ją przerasta.

Jej twarz jest smutna, zamyślona, a ona sama sprawia wrażenie samotnej, jakby nie cieszyło ją to wszystko, co dzieje się wokół. Miejmy nadzieję, że to rzeczywiście tylko reakcja na nową i trudną życiową rolę, która będzie od niej wymagała wiele pracy i poświęcenia. Czas pokaże, czy dobrze odczytaliśmy jej emocje, bo przecież sądzimy jedynie na podstawie zdjęć i filmów, a to nie to samo co kontakt osobisty i możliwość obserwowania mowy ciała „na żywo”. Życie Melanii u boku Donalda Trumpa nie wydaje się jednak pasmem radości, a przepych, złote klamki i możliwość zamieszkania w Białym Domu, nie zrekompensują prawdziwych uczuć.

Każdy z nas ma inny gust, inne poczucie estetyki i inne spojrzenie na rzeczywistość. Niestety często nie bierzemy tego pod uwagę i oceniamy na podstawie swoich subiektywnych odczuć. Taka to już ludzka natura. Często idziemy na skróty i wkładamy innych ludzi w pewne ramki, które potocznie nazywamy stereotypami.

Skąd wzięły się stereotypy w naszym myśleniu? Powstały dlatego, że ludzki mózg jest po prostu ograniczony. Istnieją we wszystkich kulturach świata. Mijając codziennie setki ludzi na ulicy, nie jesteśmy w stanie poznać każdego z osobna tak dobrze, aby uzyskać o nim obiektywny i zgodny z rzeczywistością osąd, dlatego nasz umysł tworzy skróty myślowe, grupuje ludzi pod względem ich wspólnych cech i automatycznie kategoryzuje.

Gdy kierujemy się stereotypami, oceniamy człowieka na podstawie opinii o danej grupie społecznej, a nie indywidualnie na podstawie jego własnych cech. Dlatego też możemy się bardzo mylić! I tak oto wystarczy, że jeśli zobaczymy kogoś w lekarskim fartuchu, ze stetoskopem przewieszonym na szyi, od razu uznamy go za lekarza - a przecież może nim nie być. Jeśli spotykamy na ulicy elegancko ubranego mężczyznę, w dobrze skrojonym garniturze, wysiadającego z lśniącego Lamborghini, zobaczymy w nim skutecznego biznesmena – a przecież może być wysoko postawionym członkiem mafii narkotykowej. Stereotypy powodują, że wkładamy ludzi w ramki, które wcale nie muszą być zgodne z rzeczywistością.

Ostatnio także spotykam się z wkładaniem mnie w ramki. Interesuje mnie wizerunek i marka osobista, a słowo wizerunek kojarzone jest wyłącznie z wyglądem zewnętrznym. Specjalistami od wizerunku nazywa się przecież fryzjerów, wizażystów, stylistów. Nie jest to do końca prawda, bo owszem, wygląd zewnętrzny jest bardzo ważnym elementem składowym wizerunku, ale wizerunek to znacznie szersze pojęcie.

Nie powinniśmy zapominać, że wizerunek to także inne, nie mniej ważne elementy. To przede wszystkim mowa ciała, czyli to jak się poruszamy, jak gestykulujemy, nasza mimika, postawa, a nawet ruchy źrenic. Słowem, mowa ciała jest tym, co mówi nasze ciało, gdy usta milczą. Wrodzony język, który przez wielu jest niedoceniany, a tak naprawdę jest najbardziej szczery i na jego podstawie jesteśmy w stanie wychwycić fałsz i emocje, które osoba mówiąca chce przed nami ukryć. Mowa ciała nie kłamie.

Wizerunek, to także umiejętności interpersonalne, czyli umiejętności społeczne, które wykorzystujemy w kontaktach z ludźmi. Umiejętność nawiązywania kontaktu, umiejętność uważnego słuchania, a także przemawiania podczas wystąpień publicznych. To także zdolności negocjacyjne, umiejętność pracy w zespole, asertywność, rozwiązywanie konfliktów, czy też wywieranie wpływu. Samo przyswojenia sobie umiejętności interpersonalnych nie jest warunkiem wystarczającym do tego, aby nasza komunikacja była naprawdę skuteczna. Ważne jest bowiem, aby umiejętnie analizować sytuację i zastosować właściwą strategię postępowania oraz odpowiednią postawę w relacjach z innymi ludźmi.

W wizerunku ogromną rolę odgrywa także sposób mówienia, czyli głos i umiejętność właściwego posługiwania się nim. Tembr głosu odgrywa istotną rolę w tym jak jesteśmy odbierani przez innych. Na przykład osoby o głosie wysokim i piskliwym mają znacznie trudniejszą drogę do tego, żeby być potraktowanym poważnie i dłużej muszą pracować, aby uznano ich za profesjonalistów w swojej dziedzinie.

Nie bez znaczenia dla wizerunku jest umiejętność budowania relacji z ludźmi, a także przestrzeganie zasad savoir-vivre oraz etykiety, zarówno w życiu codziennym, jak i w biznesie.

Sporo tego, prawda? I tymi wszystkimi elementami wizerunku właśnie się zajmuję, bo są fascynujące i według mnie nawet ważniejsze od naszego ubrania, czy makijażu. Sama fryzura, makijaż i strój przecież wcale nie gwarantują sukcesu na dłuższą metę.

Wizerunek wcale nie musi być idealny. Ważne natomiast jest to, aby pasował do swego właściciela. Jeśli weźmiemy wszystkie wymienione jego elementy pod uwagę i złożymy w całość jak puzzle pasujące do osoby której dotyczą, stworzymy spójną całość. Taki wizerunek będzie odzwierciedleniem osobowości, cech charakteru, temperamentu i celów, które sobie w życiu ta osoba obrała, dlatego też stanie się doskonałym narzędziem w budowaniu i komunikacji jej własnej, silnej marki osobistej.

Sama doświadczyłam tego po latach spędzonych w korporacjach, gdzie zawsze skupiona na pracy dla danej firmy i budowaniu jej marki, sama zapomniałam o własnej marce. Nie widziałam potrzeby informowania znajomych i nieznajomych, kim jestem i czym się zajmuję. Wykonywałam swoja pracę jak najlepiej potrafiłam, osiągałam sukcesy, cały czas szkoliłam się i rozwijałam zawodowo, ale nie myślałam o tym, żeby robić to także pod własnym nazwiskiem, a nie tylko pod logo firm dla których pracowałam.

Teraz wiem, że to był ogromny błąd, a skromność i dobre maniery, które wpajano mi od dziecka, mówiące że nie należy „pchać się przed szereg”, okazały się w tych czasach zupełnie niepraktyczne, a wręcz nawet szkodliwe w budowaniu własnej marki osobistej. Odejście z korporacji, praca na swoim, nowe projekty i wyzwania, konkurencja, młodsze pokolenie z ogromnym parciem na popularność i promowanie siebie pokazały mi, że skromność w tych czasach, to nie jest pożądana cecha. Blog pomógł mi przełamać obawy przed uzewnętrznianiem swoich myśli.

Nie wiem jak długo uda mi się jeszcze regularnie pisać, bo obserwując trendy i badania dotyczące internetu wiem, że ludzie coraz rzadziej czytają publikowane teksty i nie jest to na pewno motywacja do dalszego pisania. Bez względu na to, ile osób czyta moje wpisy, mam nadzieję że dla tych, którzy jednak do nich sięgają, są one powodem do refleksji i zastanowienia nad otaczającym nas światem, ludźmi których na co dzień spotykamy i przede wszystkim - nad nami samymi. Nad własnym rozwojem, motywacją, nad tym co nas inspiruje i wzmacnia, i nad tym do czego dążymy. Nad tym, że powinniśmy kochać siebie i o siebie dbać, a także nie chować swoich talentów głęboko w szufladzie, czekając że odnajdą je potomni.

Wszystkim moim czytelnikom życzę, aby w nadchodzącym 2017 roku spełniły się ich plany, a przede wszystkim, aby odnaleźli drogę do samych siebie i swoich pasji, które drzemią jeszcze nieobudzone. Życzę Wam Kochani, aby ten Nowy Rok przyniósł nam wszystkim spełnienie i siły do walki o własne marzenia!

Zapraszam również na moją stronę na Facebooku:
https://www.facebook.com/wizerunekmarkaosobista/

Idąc na łatwiznę i ulegając regule dowodu społecznej słuszności (jedna z sześciu zasad wywierania wpływu wyodrębniona przez Roberto Cialdiniego), nasze opinie na temat tego co dzieje się na świecie, kształtujemy na podstawie tego co widzimy w mediach i internecie. Czasami wręcz wyłączamy myślenie i po prostu płyniemy z falą wydarzeń, które serwują nam portale internetowe i które udostępniają nasi znajomi w serwisach społecznościowych.

Korzystają z tego skrupulatnie wszyscy, którzy chcą wpłynąć na nas i nasze opinie, a także ukształtować je zgodnie z własnymi potrzebami. I robią to skutecznie, bo wykorzystują fakt, że nie zastanawiamy się nad tym, co widzimy i czytamy w internecie.

Politycy i niestety dziennikarze, manipulują odbiorcami tak często, że już sami nie wiedzą gdzie kończy się prawda, a zaczyna zwyczajne naginanie rzeczywistości. Wystarczą odpowiednio sformułowane nagłówki i tytuły tekstów. One najbardziej przyciągają uwagę i są czytane w pierwszej kolejności. Rzadko kto dociera przecież do końca tekstu. Ważne, żeby podchwycili to inni i puścili dalej. Nie mniejsze znaczenie mają też odpowiednio wykadrowane zdjęcia, które zanim jeszcze cokolwiek przeczytamy, już sugerują nam odpowiedź.

A jak jest z gwiazdami i celebrytami? Przecież zdobywanie i utrzymanie się na szczycie popularności, to nic innego, jak skrzętnie zaprojektowana strategia marketingowa, która ma na celu tak umiejętnie zalewać nas informacjami na ich temat, aby stale podsycać zainteresowanie.

Weźmy na przykład parę Annę i Roberta Lewandowskich. Oboje piękni, utalentowani i nad wyraz sympatyczni ludzie, którzy krok po kroku budują swoją wizerunkową pozycję „polskich Beckhamów”. Właściwie to konkurują z nimi o to miano Małgorzata Rozenek i Radek Majdan, ale wydają się być już na straconej pozycji od czasu gdy pojawiła się informacja o …dziecku Lewandowskich. Anna Lewandowska jest w ciąży i media plotkarskie codziennie bombardują nas informacjami na ten temat. Jak żona „Lewego” wygląda z brzuszkiem, jak ćwiczy, co je, w co się ubiera. Jest tych newsów tyle, że czasami zastanawiam się, kiedy Anna Lewandowska wyskoczy mi z lodówki? A nawet jeśli nie wyskoczy, to swój cel osiągnie. Z popularnością jest trochę jak z piosenką – lubimy takie piosenki, które znamy. Dlatego rozgłośnie radiowe, aby wypromować jakiś przebój (to oczywiście też jest manipulacja), potrafią puszczać go tyle razy dziennie, aż się z nim osłuchamy. Cóż, nawet jeśli na początku nawet za bardzo nam się nie podoba, to po wielokrotnym wysłuchaniu piosenki nasz mózg przyswoi nie tylko jej linię melodyczną, ale także tekst i właściwie nawet zaczynamy ją wówczas lubić.

Dlaczego tak łatwo poddajemy się manipulacji? Dlaczego zbyt szybko wierzymy w to, co sugeruje nam medialna papka, wpisy polityków i znanych osób publicznych? Dlaczego nie zastanawiamy się nad tym, jaka jest prawda i komu zależy, żebyśmy właśnie tak a nie inaczej pomyśleli?

W przypadku rodziny Lewandowskich i znanych piosenek, manipulacja nie będzie miała dla mnie żadnych negatywnych konsekwencji. Najwyżej polubię Annę Lewandowską, kupię jej płytę i zacznę z nią ćwiczyć, co tylko korzystnie wpłynie na moje zdrowie. Ale co będzie w przypadku polityki, polityków i tego co dzieje się w kraju? Co będzie jeśli uwierzę słowom i zaufam intencjom, a to wszystko jest tylko manipulacją?

Internet daje ogromne możliwości, żeby zaistnieć i zyskać popularność. Obserwujemy codziennie przykłady osób, które z dnia na dzień stają się influencerami (czyli liderami opinii, osobami które kreują trendy i mają wpływ na opinie innych ludzi), a dzięki dodatkowej aktywności w mediach społecznościowych, ich twarze pojawiają się w kolejnych wywiadach, na kolejnych portalach i konferencjach branżowych.

Nie ma w tym nic złego, skoro to co robią jest ważne i wartościowe dla innych, ich popularność szybko rośnie, a kariera rozwija się w zaskakującym dla konkurencji tempie. Są to osoby, które robią coś dobrze, znają się na tym, mają dodatkowo charyzmę i ciekawą osobowość, a także co najważniejsze, lubią się pokazywać i mówić do innych. Nie mają problemu z pisaniem o sobie i swoich osiągnięciach. Chętnie wrzucają zdjęcia i filmy ze sobą w roli głównej, ale robią to „z głową” i ich celem nie jest wyłącznie lansowanie się, ale przede wszystkim pokazywanie siebie, jako eksperta w swojej dziedzinie. Uczą, szkolą i pokazują praktyczne przykłady ze swojej branży, mówią o trendach i ciekawostkach. Są wiarygodni w swoim przekazie i dzięki temu grono ich fanów stale rośnie. Rośnie też w siłę ich marka osobista.

Zyskanie popularności dzięki internetowi kusi także tych, którzy po prostu chcą zaistnieć, nawet jeśli nie mają do przekazania światu żadnych, szczególnych wartości. Znamy przecież celebrytów, którzy znani są wyłącznie z tego, że są znani. Trudno poza wykreowanym wizerunkiem znaleźć w nich coś więcej. I wcale nie musimy ich daleko szukać…

Lubię obserwować w jaki sposób ludzie kreują swój wizerunek lub świadomie budują rozpoznawalną markę w internecie. Mam kilka ulubionych osób, które nawet nie wiedzą o tym, że są obiektami moich obserwacji. Ostatnio wzięłam sobie za cel pewną lokalną blogerkę, znajomą moich znajomych. Widuję ją od czasu do czasu w różnych miejscach, gdzie zwykle robi wokół siebie sporo zamieszania. Z ciekawością zerknęłam na fanpage jej bloga. Patrzę i oczom nie wierzę, że pod poszczególnymi wpisami ma nawet po 900 polubień (lajków).

W pierwszej chwili pomyślałam „Wow”! O czym ona pisze, że ma aż tylu fanów? Może rzeczywiście jest taka świetna i każdy jej wpis daje ludziom wartościową wiedzę? Ciekawość okazała się jednak silniejsza od potrzeby sprawdzenia merytoryczności tego, o czym pisze. Jako człowiek zajmujący się także mediami społecznościowymi wiem, że „lajki” nie zawsze pochodzą z prawego źródła, czyli od osób, które rzeczywiście polubiły to, co ktoś zamieścił na swoim profilu. Wiedziona tym doświadczeniem rozwinęłam listę 900 osób, które polubiły jeden z wpisów owej blogerki i…moim oczom ukazała się lista dziwnie obcobrzmiących imion i nazwisk. Może chińskich, może hinduskich… Ot i cała tajemnica! Lajki pod postem zostały po prostu kupione po to, aby osoby wchodzące na fanpage myślały, że to strona bardzo popularnej osoby.

Oszustwa tego typu spotykamy na każdym kroku. Tak samo bywa z ilością „lajków” na stronie. Niektórzy przykładają ogromną wagę do tego, aby było ich dużo. Czy jednak nie poczujecie się oszukani w momencie, gdy okazuje się, że ta rzekoma popularność jest po prostu kupiona i służy jedynie po to, aby zrobić wrażenie? Zbierajcie fanów, ale tych prawdziwych, których na początku wcale nie musi być dużo. Nie zawsze bowiem ilość świadczy o jakości.