Alina Stasiak Akademia Wizerunku i Marki Osobistej

Występujesz publicznie? Pozbądź się wrednego skrzata, który siedzi w Twojej głowie!

10:38

Wystąpienia publiczne, to temat zawsze na czasie. Każdy z nas bowiem prędzej, czy później ma z nimi do czynienia. Nie ważne, czy chodzi tu o wygłoszenie swojego zdania podczas szkolnej wywiadówki, gdy oczy wszystkich pozostałych rodziców nagle zwrócone są na nas, czy też o wygłoszenie referatu lub omówienie prezentacji podczas dużej konferencji naukowej. Zawsze pojawia się ten sam rodzaj strachu przed…no właśnie przed czym? Przed ośmieszeniem?

Nie lubimy być oceniani i krytykowani, a stając sam na sam przed audytorium zawsze jesteśmy na to narażeni. Przynajmniej tak nam się wydaje, bo w rzeczywistości przecież bywa różnie. Bez względu na to, zawsze przed wystąpieniem publicznym pojawia się w naszej głowie ten mały, wredny “little voice”, czyli nasz wewnętrzny głos krytyki, który ciągle każe nam w siebie wątpić: Nie dasz rady! Wyśmieją Cię! Zaraz ktoś zada pytanie na które na pewno nie znasz odpowiedzi! Któż z nas nie zna tego okropnego głosu, który bezczelnie i bez pytania rozgościł się w jego głowie?

Lubie pytać ludzi dla których występy publiczne są codziennością o to, czy wciąż mają ten stres związany z występami (mam na myśli ludzi sceny, muzyków, piosenkarzy). Mimo, że w ich przypadku nie ma raczej zagrożenia, że ktoś w trakcie występu wstanie i powie, że śpiewa lub gra lepiej, w większości przypadków mówią, że wredny, mały głos też buszuje w ich głowie przed koncertem. Przecież zawsze publiczność może na koncert nie przyjść lub po prostu wyjść w jego trakcie. Myślę, że nawet ci, którzy mówią, że takiego stresu nie mają trochę koloryzują, bo skąd w takim razie to uciekanie artystów w używki? Czy to przypadkiem nie jest uciekanie przed wewnętrznym krytykiem, który potrafi zniszczyć każdego, bo zna nas przecież jak nikt inny?

Wracając jednak do wystąpień podczas których raczej nie śpiewamy, ale powinniśmy powiedzieć coś mądrego, ciekawego i przekonać publiczność, że jesteśmy ekspertem w temacie na który się wypowiadamy. Jak walczyć z wrednym, krytycznym skrzatem w naszej głowie?

Specjaliści mają różne metody i tak naprawdę każdy sam musi wypracować sobie sposób na uciszenie własnego “little voice”. Pewne zalecenia warto jednak wziąć sobie do serca, aby podczas najbliższego wystąpienia nie zepsuć wrażenia, które chcemy wywrzeć na odbiorcach. Oto kilka z nich:

Nieatrakcyjny mówca stęka i jąka się powtarzając „e” lub „y”. Mówi zbyt monotonnie albo z wyczuwalną nerwowością w głosie. Aby tego uniknąć postarajmy się przygotować do swojego przemówienia, przećwiczyć wcześniej wszystko przed lustrem, członkiem rodziny lub przyjacielem.

Stres utrudnia swobodne wyrażanie myśli, może też osłabić walory wystąpienia (mamy podniesiony i piskliwy głos). Spróbujmy przełamać lody z naszą widownią mówiąc jakiś stosowny żart lub po prostu starając się rozładować atmosferę uśmiechem. Sympatyczna i miła osoba raczej nie jest wdzięcznym celem do ataków.

Podczas przygotowywania się do swojego wystąpienia, a także w jego najbardziej stresujących momentach postarajmy się przemówić do swojej psychiki poprzez powtarzanie słów: „znam się na tym”, „przygotowałem się”, „to musi się udać”. Jest wówczas szansa, że nasz krytyczny, wewnętrzny głos zawstydzony ucichnie. W skrajnych sytuacjach możemy wyobrazić sobie naszą widownię… nago, to na pewno zadziała ;-)

Oznakami słabości mówiącego są: zbędne tłumaczenie się, nadmiar samokrytycznych uwag, kiwanie się, zasłanianie ust ręką, ale także nadmierne potakiwanie. Przecież nie chcemy wyglądać jak samochodowy piesek z kiwającą głową?! Starajmy się panować nad swoim ciałem i głosem. Czekając na wystąpienie nie stójmy w postawie „listka figowego” zdradzającej lęk i poczucie zagrożenia. Przywitajmy naszych słuchaczy w pozycji stojącej i wytrwajmy w tej postawie (oczywiście poruszając się w trakcie wykładu), aż do chwili przewidzianej na pytania i odpowiedzi. Kiedy stoimy nie tylko wzbudzamy większe zaufanie, bo widzowie mogą obserwować całą naszą sylwetkę i oceniać nas na podstawie naszej mowy ciała. W pozycji stojącej my również mamy większą kontrolę nad salą, więcej widzimy i możemy reagować. Poza tym, czyż to nie jest także pewien rodzaj szacunku dla naszej widowni?!

Bo we mnie jest seks ;-)

05:34

Lato, wakacje i …wszystko wokół ocieka seksapilem. Upalna pogoda sprzyja pokazywaniu ciała i eksponowaniu tego, co w pozostałe pory roku zwykle jest szczelnie zakryte. Musicie przyznać, że latem bez względu na wiek i płeć wszyscy jesteśmy jacyś bardziej sexy! Zatem dzisiaj trochę o tym, co na nas działa!

Seksapil, to nasza broń kobieca…

śpiewał znakomity polski aktor Eugeniusz Bodo w czarno-białym filmie z lat 30-tych. Seksapil (z angielskiego - sex appeal, czyli atrakcyjność fizyczna), to jest to coś co posiada każda kobieta, ale nie każda potrafi umiejętnie z tego korzystać. Co prawda umiejętność ta znacznie wzrasta w przypadku, gdy na horyzoncie pojawia się mężczyzna którego testosteron silniej na nas działa, ale niektórym paniom jakoś trudniej przychodzi bycie sexy. Dlaczego? Seksapil to bowiem stan umysłu, poczucie własnej wartości i miłość do własnego ciała, dlatego kobieta świadoma swojej urody obwieszcza to całemu światu - gestami, sposobem mówienia czy poruszania się. Odchylanie głowy do tyłu, odgarnianie włosów, eksponowanie ust i nadgarstka, czy też dotykanie własnego ciała, to tylko niektóre z nich. A damska torebka? Wiedzieliście, że my kobiety traktujemy ją niemal jak przedłużenie własnego ciała? Stawiając torebkę w pobliżu mężczyzny pokazujemy, że jest on w jakimś sensie nam bliski. Położenie torebki w zasięgu wzroku lub ręki mężczyzny to znak, że kobieta jest nim zainteresowana.

Ja jestem macho, niech kobiety mi wybaczą…

czyli jak kobiecy seksapil postrzegany jest przez płeć przeciwną? Co prawda istnieją naukowe dowody, że mężczyzn pociągają bardziej kobiety o dziecięcych twarzach - dużych oczach, małych nosach, pełnych ustach i policzkach - ponieważ takie cechy u większości z nich budzą ojcowskie, opiekuńcze uczucia. Dobra wiadomość dla pań jest jednak taka, że kobieta nie musi być naturalnie piękna, aby pociągać mężczyzn. Pociągają ich bardziej sygnały świadczące o kobiecym zainteresowaniu, niż atrakcyjność fizyczna, czyli nic innego jak nasz seksapil.

Męskie sygnały zalotne są znacznie mniej wyrafinowane i jak łatwo się domyślić, opierają się na demonstracji władzy, zamożności i statusu społecznego. Jeśli jesteś mężczyzną i chcesz sprawdzić której kobiecie się podobasz, włóż garnitur, przekrzyw nieco krawat i połóż na ramieniu nitkę. Żadna kobieta, która będzie uważała cię za atrakcyjnego, nie oprze się pokusie poprawienia krawata i zdjęcia nitki z twojego ramienia. Pamiętaj też, że kobiety wolą mężczyzn o niższym, łagodnym głosie, ponieważ tembr głosu wiąże się z poziomem testosteronu.

Wielu ludzi wierzy, że atrakcyjność fizyczna to najlepszy sposób na wzbudzenie zainteresowania u płci przeciwnej, ale taka opinia wykreowana została głównie przez media. Rzeczywistość jest taka, że bardzo atrakcyjni ludzie są rzadkością, dlatego tak naprawdę wolimy partnerów którzy są w przybliżeniu tak atrakcyjni, jak my sami, dzięki czemu dają nam większe poczucie bezpieczeństwa i pewności siebie. Zatem...korzystajmy z lata ;-)

W poszukiwaniu własnych linii papilarnych.

03:23

Lubię chodzić do swojej przychodni lekarskiej. Może to zabrzmi dziwnie, bo wcale nie jest to jednoznaczne z tym, że lubię chodzić do lekarza. Lubię swoją przychodnię dlatego, że lubię dziwne miejsca, a ona na pewno do takich należy.

Siedzę w poczekalni i czuje się jak w Luwrze. Tak, tak…tym Luwrze! Wokół mnie na ścianach pełno obrazów, niestety raczej bohomazów, ale w tym miejscu to i tak dość niezwykłe. Tym bardziej, że ich autorami są lekarze pracujący w tej przychodni! Siedzę i podziwiam ich odwagę, że nie obawiali się pokazać swoich niezwykłych dzieł całemu światu. Ba! Nawet stworzyli własną galerię we własnej przychodni! Cóż za wszechstronność i oryginalność! Co by jednak nie mówić, te obrazy sprawiają, że moja przychodnia jest wyjątkowa i wyróżnia się spośród innych.

Wyróżnij się, albo zgiń! Ta zasada rządzi teraz światem, ale może nie trzeba jej traktować tak zupełnie dosłownie? Może - wyróżnij się – nie oznacza tylko zostań „brodatą kobietą”, ale po prostu - pokaż kim naprawdę jesteś? Każdy człowiek, każda firma budując własną markę może, a nawet powinna pokazać to, co ją wyróżnia spośród innych. To warunek niezbędny, aby stać się rozpoznawalnym i wiarygodnym, wzmacniając tym samym lojalność klientów i kontrahentów.

Obserwuję small business i dziwię się, że wielu przedsiębiorców nie przykłada zbyt wielkiej wagi do wizerunku i marki swojej firmy. Liczy się sprzedaż i zarabianie, a silna pozycja rynkowa kojarzy się wyłącznie z wysokimi przychodami. Czy jednak do końca tak jest? Największe firmy tego świata mają znane i rozpoznawalne marki na które długo pracowały. Każdy ich klient z daleka rozpozna logo, kolory i opakowania swojej ulubionej firmy. Zna cechy charakterystyczne produktu, czy usługi i jest w stanie powiedzieć, dlaczego lubi właśnie tę, a nie inną.

Przecież my też na pewno mamy coś za co można nas szczególnie lubić i wyróżnić! Jeśli jesteśmy osobą, która buduje swoją markę specjalisty, musisz pokazać to w czym jesteś dobry i na czym znasz się, jak nikt inny. Poza tym warto, abyś podkreślił swoje cechy charakterystyczne: swój styl, niezwykłą osobowość i ciekawe zainteresowania.

Jeśli chcesz budować markę swojej firmy, stworzenie spójnej identyfikacji wizualnej jest również niezbędne. Twoja firma oprócz tego, że świadczy znakomite usługi, a jej produkty są doskonałe i konkurencyjne, musi mieć swój unikalny charakter. Strona internetowa firmy musi być spójna z Twoimi wizytówkami i Fanpage na Facebooku. Firmowe kolory, czcionka i logo to linie papilarne, które wyróżniają Twoją firmę i dlatego powinniśmy ich używać we wszystkich możliwych dokumentach, ulotkach, katalogach i reklamach. Bez linii papilarnych nie jesteśmy sobą, a przecież bycie sobą to najlepsze, co mogło nam się zdarzyć!

Coaching – motywowanie, czy tylko gadanie?

01:56

Kiedy pojawiają się życiowe problemy, człowiek szuka rozwiązania wszędzie. Tym bardziej, że zgodnie z przysłowiem „Umiesz liczyć, licz na siebie!” raczej nie może liczyć na otoczenie.

Postanowiłam przyjrzeć się bliżej pracy coachów, bo skoro innym pomagają, to może i mnie pomogą wybrnąć z trudnej sytuacji? Nie było to szczególnie skomplikowane, bo wielu z nich można z łatwością spotkać w wirtualnym świecie. Zachęcają do współpracy, zapraszają do uczestnictwa w bezpłatnych, internetowych webinarach. Postanowiłam i ja spróbować! Zapisywałam się na wszystko! A co tam, ktoś wreszcie musi na mnie zadziałać!

Czekałam z niecierpliwością co też mądrego i odkrywczego mi powiedzą w swoich cudownych przesłaniach. Potem wzięłam udział w jednym, drugim, trzecim wirtualnym szkoleniu. I co? I nic! Jak dla mnie – nic nowego! Mówienie, że powinnam wziąć los w swoje ręce, że jestem niezwykła i mogę osiągnąć wszystko, jest dla mnie tylko mową – trawą. Wiem to przecież od dawna! Nie jest to konstruktywna wiedza, która wniesie coś nowego w moje życie i pomoże rozwiązać problemy. Właściwie miałam wrażenie, że wszyscy ci ludzie mówią to samo.

W sumie to zazdroszczę tym, którzy porwani głosem i osobowością coacha idą za nim i stają się częścią jego „plemienia”. To motywujące czuć się fragmentem jakiejś całości i mieć charyzmatycznego wodza, który poprowadzi swoje plemię przez wichry i burze codziennego życia. Trochę to pachnie amwayowskim tworzeniem pseudo wspólnoty i techniką wywierania wpływu o nazwie: społeczny dowód słuszności, o której wiele już pisał Robert Cialdini. Może to na mnie nie działa, bo już sporo w życiu przeszłam i wiem, że słowa w niczym mi nie pomogą? A może po prostu nie trafiłam na odpowiedniego coacha?

Szukam informacji na ten temat w internecie i znajduję na Wikipedii takie oto zdanie: „Coaching jest odpowiedzią na ludzkie stresy i zapotrzebowanie bycia ciągle bardziej efektywnym we współczesnym konkurencyjnym społeczeństwie. Z drugiej strony specjaliści od coachingu obiecują pomoc we wszystkich problemach na zasadzie: "sam powinieneś wiedzieć, jak to rozwiązać".

O zgrozo! Czyli jednak miałam trochę racji… Wróciłam do punktu wyjścia i powiedzonka o tym, że i tak musisz w życiu liczyć tylko na siebie!

Występujesz publicznie? Pozbądź się wrednego skrzata, który siedzi w Twojej głowie!

Bo we mnie jest seks ;-)

W poszukiwaniu własnych linii papilarnych.

Coaching – motywowanie, czy tylko gadanie?

O Autorce

Menu

Facebook

Kategorie

Popularne

Archiwum

Moja lista blogów

Instagram

Autor

Copyright

Kontakt