Przygotowując się do rozmów kwalifikacyjnych i przewidując pytania, które mogą na nich paść, zawsze miałam dylemat szczególnie co do jednego: Jaka jest Twoja największa wada? Nie o to chodzi, że uważam, że jestem bez wad, ale problemem było zawsze wymyślenie takiej, która byłaby jednocześnie zaletą. Spróbujcie sami, a zobaczycie, że nie jest to łatwe.

Podczas takich rozważań na temat własnych wad, przyszło mi do głowy, że w tych czasach najbardziej przeszkadza mi w życiu - skromność. Urodzona jedną nogą w pokoleniu X, a drugą w pokoleniu Y, miewam takie różne międzypokoleniowe dylematy. Z jednej strony muszę być nowoczesna i pędzić za zmianami, które przynosi postęp cywilizacyjny, z drugiej strony tkwię jeszcze trochę mentalnie w epoce PRL-u, w której się urodziłam. 

Kiedy byłam dzieckiem rodzice uczyli mnie, że brak skromności i wpychanie się przed szereg jest niegrzeczne i pozbawione klasy. Przyjęłam to jako pewnik i całe, dotychczasowe życie kierowałam się taką zasadą. Co się okazało? Przez to, że starałam się zawsze robić swoje jak najlepiej, ale nie obnosić się z tym i nie chwalić na prawo i lewo, raczej nie zyskałam. W tych czasach osoby skromne i nie lubiące zamieszania wokół siebie, nie mają szans na sukces.

W czasach, gdy musisz się ujawnić i pokazać z jak najlepszej strony, zapomnij o nadmiernej skromności. Czy to źle, że skromność stała się wadą? Trudno rozpatrywać to w takich kategoriach, po prostu czasy się zmieniły, a ty człowiek inteligentny i elastyczny musisz się do tego dopasować. Twoja marka osobista, nawet jeśli jest najlepsza nie zaistnieje, jeśli o niej nie powiesz innym. Jeśli nie pokażesz kim naprawdę jesteś i co potrafisz, znikniesz w tłumie tych wszystkich krzykaczy, z których niektórzy w rzeczywistości okazują się zwykłymi przeciętniakami.

W tych czasach nie wystarczy robić swoje i być w tym dobrym, trzeba jeszcze umieć powiedzieć o tym światu. Jeśli tylko wzmocnimy w sobie samoświadomość, poczucie własnej wartości, pozytywne nastawienie i znajdziemy równowagę między rolami, jakie pełnimy w życiu, to niech młode pokolenie ma się na baczności ;-) Nadchodzimy!

Lubimy ludzi podobnych do nas, a kogo podziwiamy? Zadałam sobie to pytanie po jednym z  koncertów, który miałam przyjemność ostatnio oglądać i słuchać. Uwielbiam muzykę, a szczególne muzykę na żywo. Jest to dla mnie zawsze niezwykłe wydarzenie artystyczne, bo dopiero na koncercie tak naprawdę mogę zweryfikować rzeczywistą wartość muzyki. Dlaczego? Na koncercie na żywo trudno okłamać publiczność. Tutaj każdy dźwięk, każdy instrument, a przede wszystkim ludzki głos brzmi tak, jak potrafi, czyli jeśli nie jest typowym produktem studyjnym, poprawionym na sprzęcie wysokiej jakości - na pewno zostanie doceniony przez publiczność.

Obróbki, przeróbki i udoskonalenia dotyczą także artystów. Wielu z nich wykreowanych przez specjalistów traci własną osobowość, naturalne piękno i wrażliwość. Ich wizerunek medialny jest być może kontrowersyjny, wzbudzający zainteresowanie, ale jak wypadają na scenie, gdy zostają „sam na sam” ze swoimi fanami? Kto i dlaczego potrafi porwać tłumy? Co powoduje, że fani szaleją na czyimś punkcie?

Takie pytania pojawiły się w mojej głowie, gdy patrzyłam na ludzi, którzy stojąc dziękowali za koncert młodemu artyście - Dawidowi Podsiadło. Jeszcze nie tak dawno 21-letni artysta został laureatem jednego z telewizyjnych talent show - X Factor. Prawdę mówiąc nawet nie oglądałam tego programu, a piosenki Dawida słyszałam tylko w radio i TV. Na koncert poszłam trochę z ciekawości, żeby zobaczyć kimże jest to odkrycie polskiej sceny muzycznej.

Amfiteatr wypełniony po brzegi, a bilety wyprzedane chyba na trzy tygodnie przed koncertem. Kogo za chwilę zobaczę? „Zwierzę sceniczne”, które porywa tłumy? Po dość długim intro na scenie pojawiają się kolejni muzycy i wreszcie na scenę wychodzi Dawid. Chudy, wysoki, tyczkowaty chłopak w czarnym, wyciągniętym swetrze i spodniach tego samego koloru. Na głowie burza zmierzwionych, trochę roztrzepanych loków. Cera pozostawiająca wiele do życzenia. Jakie jest jednak moje zaskoczenie, gdy na jego widok nastolatki pod sceną wpadają w euforię. Przecież on nawet nie jest szczególnie przystojny?

W trakcie koncertu, muzyka i atmosfera okazują się jednak niezwykłe. To zupełnie inny rodzaj artyzmu, sporo psychodelicznych klimatów i Dawid…. Jak działa jego magia? Wbrew temu co radzą zwykle młodym, początkującym piosenkarzom wcale nie utrzymuje stałego kontaktu wzrokowego z publicznością. Wręcz przeciwnie! Często, zatopiony w swoim świecie, zgięty w pół śpiewając patrzy w podłogę. W przerwach między utworami rozmawia z publicznością. Jest trochę nieśmiały, mówi jakby od niechcenia i sprawia wrażenie trochę zagubionego. Prosi nas o zaśpiewanie urodzinowego „Sto lat” dla jego zagranicznej koleżanki i nagrywa rozśpiewany amfiteatr na swoją komórkę. Jest sympatycznie, naturalnie i trochę magicznie.

Skąd zatem to uwielbienie nastolatek i trochę starszego pokolenia? Chłopak z pozoru, jak wielu innych! Właśnie z pozoru, bo w rzeczywistości jego głos, muzyka i oryginalny repertuar działają jak narkotyk na publiczność spragnioną kropli magii w swoim codziennym, szarym życiu. Dawid Podsiadło jest sobą na scenie i to powoduje, że ludzie mu wierzą. Jego śpiew, taniec, muzyka, światła, wszystko do siebie pasuje i tworzy jakaś spójną całość.

Kto porywa tłumy? Czy charyzma uzależniona jest od wieku? Obserwuję na scenie wielu artystów. Niektórzy są „plastikowi” i próbują za wszelką cenę pokazać, jacy są „fajni”. Uśmiechają się nienaturalnie i opowiadają słabe żarty, bo to podobno dobry sposób na rozruszanie publiczności.

Są też tacy jak Dawid. Prawdziwi, trochę niezdarni na scenie, ale robiący to, co kochają. Takich artystów łatwo rozpoznać, bo ich entuzjazmu i miłości do muzyki nie da się udawać. Tak samo jest w każdej dziedzinie życia. Podziwiamy i uwielbiamy ludzi, którzy robią to, co kochają i oddają się temu całkowicie. Widać w tym pasję i siłę, mimo iż czasem im też nie jest łatwo. Nie poddają się jednak i walczą o swoje marzenia!

Wyznaję zasadę, aby w życiu każdy zajmował się tym do czego ma pasję i na czym zna się najlepiej. Piekarz niech piecze chleb, szewc niech robi buty, a stolarz szafy i stoły. Według mnie wtedy byłby najlepszy porządek i wszyscy byliby zadowoleni, a robota porządnie zrobiona.

Wygląda na to, że moje zapatrywania na ten temat różnią się bardzo od opinii wielu moich rodaków, bo jak zdążyłam się zorientować u nas panuje zasada, że wszyscy znają się na wszystkim! Z taką opinią spotkałam się na przykład w Irlandii, bo podobno każdy Polak to informatyk! Wiedzieliście o tym? Czy ktoś, kto potrafi obsługiwać komputer jest już informatykiem? Oczywiście, że nie ale nasi rodacy bardzo lubią chwalić się swoimi umiejętnościami, nawet jeśli nie są one do końca zgodne z prawdą.

O tym, że Polacy są ekspertami od piłki nożnej, skoków narciarskich i polityki wiemy wszyscy, ale co innego nieszkodliwe komentowanie i wymądrzanie się przed telewizorem, a co innego branie się za coś, o czym ma się dość mgliste pojęcie.

Opowiem Wam pewną historię, która wryła mi się bardzo w pamięć. Wiele lat temu, kiedy rozpoczęłam pracę w pewnej wielkiej korporacji, mimo młodego wieku miałam za sobą studia dziennikarskie i już pewne doświadczenia w pracy w mediach. W tejże korporacji zajmowałam się PR-em na rynku lokalnym, ale oczywiście musiałam pod każdym względem trzymać się wytycznych z centrali. 

Ówczesnym dyrektorem do spraw marketingu na poziomie zakładu w którym pracowałam była pani, która nie wiedzieć dlaczego dostała w swoje władanie właśnie tę dziedzinę. Każda wizyta u niej napawała strachem pracowników, a  najgorsze było to, że kontrolowała dokładnie każdy dokument, każdy projekt. Wszystko z wielką lubością kreśląc zwykle czerwonym długopisem.

Pewnego dnia dostałam zadanie przekształcenia informacji prasowej, którą otrzymaliśmy z centrali (czyli od samego, głównego rzecznika prasowego całej spółki). Napisana była w sposób tak uniwersalny, że nawet niewiele musiałam zmieniać. Po prostu wprowadziłam nazwy naszych lokalnych miejscowości których temat dotyczył, zamiast tych, które wymienione były w informacji. Z wydrukowanym tekstem (bez podpisu autora) udałam się do sekretariatu, aby zostawić go do wglądu pani dyrektor. Nie minęło parę minut, gdy sekretarka ze strachem w głosie zaprosiła mnie do gabinetu dyrektorki. O zgrozo - pomyślałam i przeskakując co drugi schodek w dół, zbiegłam do sekretariatu.

Wchodząc do gabinetu już wiedziałam, co mnie czeka. Pani dyrektor z twarzą w kolorze dojrzałego pomidora wskazała wzrokiem moją kartkę z informacją prasową. Kątem oka dostrzegłam, że cała jest pokreślona czerwonym długopisem, a na samej górze widnieje odręczna adnotacja pani dyrektor: BEŁKOT!

Co to jest? - krzyknęła w moją stronę, a ja starając się zachować zimną krew mimo, iż uginały mi się kolana, powiedziałam: To informacja prasowa napisana przez rzecznika prasowego spółki Pana …. Nie macie pojęcia jaką miała minę!