Ostatnio przeglądając to, co Facebook przyniesie, bardzo bawią mnie statusy niektórych osób, szczególnie znajomych, którzy wrzucają linki do artykułów na temat polskiej emigracji. Oczywiście opatrują je komentarzami, które mają świadczyć o tym, że jeszcze chwila i oni też wyjadą, bo są obrażeni na to, co dzieje się w naszym kraju. Wrzucane przez nich artykuły mówią o tym, jak wielu Polaków już wyjechało i ilu jeszcze zamierza wyjechać…

Rozumiem to, sama spędziłam kilka miesięcy za granicą, licząc na lepsze życie i większe możliwości. Niestety, jakże byłam zdziwiona, gdy poznałam prawdziwą rzeczywistość naszych rodaków mieszkających na obczyźnie. Większość z nich, mimo wykształcenia, pracuje ciężko fizycznie, bo niestety głównie taka praca czeka na emigrantów. Mieszkają w wynajmowanych domach, po kilka osób, jak w akademiku. Z rodziną kontaktują się przez Skype, ale co to za kontakt? Wiele rodzin rozpada się przez to, nie wytrzymując rozłąki. To nie jest łatwe życie, szczególnie dla osób, które w kraju pracowały niegdyś w swoim zawodzie lub wykonywały pracę biurową. Zgadzam się z powiedzeniem, że żadna praca nie hańbi, ale przecież nie o to chodzi! Rzecz w tym, jak się czują w tej roli? Czy nie jest to dla nich przykre i obniżające poczucie własnej wartości? Na pewno nie dla wszystkich, ale jestem przekonana, że są osoby, które mierzą się boleśnie z własnym losem i degradacją zawodową.

Sama tego doświadczyłam, gdy starając się o pracę w hotelu usłyszałam od pracującej tam Polki, że ”Tu każda Polka zaczyna od bycia pokojówką”. Moje zderzenie z rzeczywistością za granicą było jak zderzenie ze ścianą! Dzięki tym doświadczeniom przestałam marzyć o wspaniałym, beztroskim i bogatym życiu w lepszym kraju. To nie dla mnie!

Oczywiście mój drogi, obrażony kolego, który wrzuca na fejsa swoje frustracje proponuję, abyś sam spróbował! Oczywiście jeśli masz niewiele ponad 20 lat i skończyłeś szkołę lub studia, to może być dla Ciebie świetna przygoda i możliwość zarobienia pieniędzy. Nie ma bowiem jeszcze dla Ciebie znaczenia jaką pracę będziesz wykonywał. Możesz być kelnerem, barmanem, sprzedawać hamburgery, albo myć samochody. Przecież i tak nie masz żadnego doświadczenia zawodowego, więc od czegoś musisz zacząć, a przy okazji może nauczysz się języka obcego. Jeśli jednak jesteś jakimś tam specjalistą, kierowniczkiem lub urzędnikiem państwowym nie miej złudzeń, nikt tam tego nie doceni! Owszem, za granicą poszukują znakomitych specjalistów w wybranych dziedzinach, którzy będą mieli świetne warunki pracy i wynagrodzenie. Nie każdy z nas jednak jest takim specjalistą! Zwykłych specjalistów mają swoich i możesz być pewien, że chociażby ze względu na poziom znajomości języka, przyjmą swojego.

Dlatego mój drogi kolego, który dotychczas wyjeżdżałeś za granicę jedynie w celach turystycznych i znasz może Europę, ale raczej od strony życia w hotelu - nie czarujmy się! To nie te czasy, gdy nasi rodacy wyjeżdżając za granicę mogli być pewni, że coś znajdą. Jeśli nie jedziesz na konkretny kontrakt i nie masz zapewnionego etatu, to powinieneś być przygotowany na stanie w kolejkach w urzędach socjalnych, albo chodzenie po barach i hotelach i roznoszenie swojego CV, które nijak nie pasuje do ich zapotrzebowania. Poza tym krok przed Tobą pędzi już tłum uciekinierów z krajów afrykańskich i arabskich, którzy i tak na dzień dobry są w lepszej sytuacji, bo są emigrantami politycznymi i należy im się pomoc socjalna. Ty obywatelu UE możesz natomiast schować swoją dumę do kieszeni i albo wyruszyć na poszukiwania swojego wymarzonego etatu na zmywaku, albo siedź na tyłku i nie gadaj głupot o emigracji, skoro nie masz o niej zielnego, jak pewna wyspa, pojęcia! Tak, czy inaczej życzę Ci duuuużo szczęścia!

Muzyk kocha to co robi, chociaż nie jest to łatwa miłość. Nie zawsze potrafi porywać tłumy, czasem gra i tworzy dla samego siebie, bo nie widzi potrzeby promowania się i robienia rozgłosu wokół swojej osoby. Wierzy naiwnie, że jego muzyka obroni się sama…

Polityk nie musi kochać tego co robi, ale musi kochać siebie. Musi wierzyć w siebie i znaleźć ludzi, którzy także w niego uwierzą. To podstawa jego politycznej kariery. Musi mieć za sobą silne „plecy” w postaci zaplecza politycznego, które go wspiera, bo bez tego nie ma szansy na sukces w polityce.

Jakież to smutne, że ludzie często zapisują się do jakiegoś ugrupowania politycznego tylko po to, aby móc załatwić swoje sprawy prywatne. Oczywiście celem takich osób nie jest zostanie liderem, ale to przecież ich poparcie liderzy wykorzystają do swojej walki o władzę.

Nie ma też wątpliwości, że charyzmatyczni politycy potrafią pociągnąć za sobą tłumy, obiecując ludziom to, czego oni właśnie najbardziej potrzebują. Polityk coś obiecuje, czasem okłamuje, czasem wykorzystuje naiwność swojego elektoratu, wszystko po to, aby osiągnąć własny cel.

Czy muzycy coś obiecują? Czy ich fani są z nimi dla jakiegoś własnego interesu? Na czym polega zasadnicza różnica między politykiem, a muzykiem?

Muzyk tworzy, nagrywa płyty i występuje na koncertach. Jest to forma spotkania z fanami, która daje mu możliwość podzielenia się sztuką, punktem widzenia, emocjami, spojrzeniem na świat. Fani kupują płyty i płacą za bilety na koncerty, w ten sposób wspierają i uwielbiają swego artystę. To relacja oparta na prawdziwych emocjach, które może dać tylko muzyka, stworzona przecież ze szczerej, naturalnej, prawdziwej potrzeby serca i duszy.

Polityk spotyka się ze swoimi „fanami” podczas wieców wyborczych i spotkań politycznych, ale czy jego elektorat przyszedłby na nie, gdyby miał za to zapłacić? To raczej politycy ściągają wyborców „kiełbasą wyborczą” i opłaconymi z góry atrakcjami. Aby zwiększyć poparcie, polityk często używa techniki, która polega na znalezieniu wspólnego wroga. Wspólnym wrogiem może być mniejszość narodowa, grupa społeczna, obecny rząd, nie ważne kto, ważne żeby znaleźli się tacy, którzy szczerze ich nie lubią i chętnie staną po drugiej stronie barykady. Czy w takim razie elektorat polityka jest z nim dlatego, że docenia jego potencjał, charyzmę i życiową mądrość? Czy może dlatego, że obiecał walkę ze wspólnym wrogiem i „gruszki na wierzbie”?

Chyba nie ma wątpliwości, czyi fani są prawdziwi, wierni i oddani…

Przeczytałam tę sentencję i zastanowiłam się chwilę… W mojej głowie pojawiło się od razu kilka przykładów zarówno znajomych kobiet, jak i celebrytek z pierwszych stron gazet, szczególnie bulwarówek. Ileż tam kobiet, dla których natura okazała się łaskawa i obdarzyła je nieco bardziej hojnie? Czy jednak regularne rysy twarzy, długie nogi i piękne włosy, to oznaka czegoś więcej, niż urody?

O tym, że ładni mają łatwiej już pisałam i ten fakt jest niestety potwierdzony badaniami naukowymi. Czy to oznacza, że nie dość, że mają łatwiej w życiu i ich wygląd już podczas pierwszego spotkania powoduje, że ludzie przypisują im lepsze cechy charakteru, bardziej im ufają i do nich lgną, to jeszcze mają mieć od razu wysoki iloraz inteligencji? Na szczęście nie! Nawet jeśli PIĘKNI sami w to wierzą to przecież my, może trochę mniej urodziwi, ale za to „piękni intelektualnie” nie możemy tak łatwo się poddać! Piękno kobiet inteligentnych być może nie jest tak nachalne i nie rzuca się od razu w oczy, ale istnieje niezaprzeczalnie!

Czemu kobiety inteligentne nie doceniają tego piękna, które mają? Być może w dzieciństwie nie powtarzano im na każdym kroku, że są śliczne? Może nie przeglądają się z próżnym uśmiechem na ustach w każdym oknie wystawowym? Może po prostu zawsze ważniejsze było dla nich to, kim są i co potrafią, a nie jak wyglądają?

Wiele z nich zostało intelektualistkami, żeby nadrobić sobie w jakiś sposób brak spektakularnej urody i udowodnić, że wartość człowieka nie powinna być mierzona długością nóg. Czy jednak na pewno tego potrzebują? Przecież piękno, to pojęcie względne i to co podoba się jednemu, inny może uznać za przeciętne. Poza tym, jakże wiele z nas zapomina, że kobieta jest piękna wówczas, gdy akceptuje samą siebie i czuje się dobrze w swojej skórze. Nie wierzysz? Przypomnij sobie dzień, w którym coś ci się udało i wracałaś do domu dumna z siebie. Może nawet uśmiechałaś się do siebie pod nosem? Pamiętasz tę chwilę? Jak reagowali na Ciebie inni ludzie? Czy mężczyźni idący z przeciwka nie uśmiechali się do Ciebie zalotnie?

Ha! I tu Cię mam! Przecież doskonale pamiętasz, że właśnie tak było! Miałaś wtedy w oczach całą swoją niezwykłość i piękno. Nawet jeśli nie mieściło się ono w "modowych" kanonach, to przecież wciąż byłaś to ta samy TY!